donderdag 30 april 2015

Mijn ergste nachtmerries op mijn 35e. En natuurlijk de Kermis.

Och heden, och heden. Koningsdag, Kermis, toeeestaaanden.
Natuurlijk mocht Zoon2 verkleed op school komen, en hij wenste dit te doen als Koning. ' Dus dan maak jij een mantel voor mij, mamma ' zo deelde het bloedje mede.
Lafjes begon ik de dag van te voren een beetje zo te rommelen met een rode deken en een oud kussentje met een bonthoesje. Dat zou ik wel eens even in elkaar zetten dacht ik zo. Hatsa, een rode mantel met een bontkraag. Hoe Koning wil je zijn?
Ten eerste kon ik al mijn naaigerei niet vinden. 'Naaigerei?' Denkt mijn moeder nu. En doet: HAHAHAHAHAHA
Toen hield het al rap op, met mijn goede voornemen.
Potdikke, wat aan te vangen? Alarm! Ik vroeg de Echtgenoot om goede raad, die slechts met het idee kwam om mijn moeder te vragen. (Degene met daadwerkelijk naaigerei). Maar ik vond dat niet kunnen, ettelijke uren voor het gewaad af moest zijn.
Dus ik spoedde me naar de eerste de beste winkel die ik ervan verdacht om wellicht te grossieren in dergelijke majestueuze zaken, aangezien ik daar ooit ook een keer een kroon aanschafte, toen Zoon1 een keer Prins wilde zijn.

En toen zeg. Het lot! Karma! Ik kwam de winkel in, mijn oog viel direct op iets goudkleurigs, wat een KONINGSMANTEL bleek te zijn. Zo stond op het begeleidende kaartje. Nah! Ik ratste het van het rek, het daadwerkelijk enige en laatste exemplaar en brulde tegen de winkelmevrouw, DAT IK TOCH ONGELOOFLIJK MAAR WAAR PRECIES DIT NODIG HAD! PRAISE DEZE WINKEL IN MY HOUR OF NEED!

'Of het dan een cadeautje was?' Deed ze verschrikt.

En zo rende ik de winkel weer uit, terug naar huis, omdat ik opeens bedacht dat Zoon1 die ochtend, terwijl we naar school liepen, ook had medegedeeld dat hij toch maar wel ook verkleed naar school wilde. Eerder in de week was daar geen sprake van, vanwege verregaande beschamendheid. Maar zijn mening was veranderd. Hij moest en zou in het oranje gaan.
Aldus mestte ik zijn kast uit, op zoek naar een wellicht iets te klein, maar wel degelijk oranje shirt, zocht ik in de verkleedspullen naar voetbal-attributen en was danig in mijn nopjes met de hoed en sjaal die ik toch nog opdiepte.
Voelde mezelf een deugdelijke moeder en legde alles klaar voor de volgende ochtend.
Er was nog een paniekmoment, toen ik de eerder benoemde kroon natuurlijk niet zo snel kon vinden. Maar die bleek onderin de lego-doos te liggen. Vanzelfsprekend.

Vrijdagochtend togen evenwel de Zonen in hun outfits naar school en ik kon weer een nagel aan mijn doodskist bijturven.
Het behoeft geen uitleg dat de Echtgenoot hier geenszins ook maar enige vorm van stress van heeft ondervonden. Die man gaat me nog missen zeg.

Voorts toog ik dit weekend met Zuske en Zoon1 naar de bioscoop, en naar een heus restaurant, waarop mijn waarde zuster ons trakteerde. Een bijzonder gezellige aangelegenheid, waarbij Zoon1 een reusachtige pizza EN een meer dan groot dessert naar binnen kiepte. Daarna dronken wij daar nog een klein kommetje wijn op en gingen bijtijds te bedde, in de wetenschap dat de volgende dag de Kermis op ons stond te wachten. Zoon2 was deze avond uit logeren bij opa en oma. Het was dus me dunkt feestelijkheid alom.

En dan de kermis. Natuurlijk gingen we daarheen. Ik had nog even een momentje. Want ja, al jaren houd ik niet perse van de kermis, maar de Zonen wel, en dus gaan we elk jaar. Met z'n allen. De Zonen, De Echtgenoot, en ik.
En dit jaar was dat niet zo. Vond ik jammer. Dacht ik over na. En het ging helemaal niet om de kermis. Het ging om weer het zoveelste ding, waardoor ik me besef dat de dingen anders zijn geworden.
Als je al niet misselijk wordt van achtbanen en draaimolens, dan daar wel weer van.

Echter. Zuske, reddende engel in barre tijden, was ons vierde wiel, zodat wij niet omkiepten.
Het goede nieuws daarbij nog is, dat zij en ik enorm houden van de grijp-machines, met knuffelbeesten erin.
Fluks gingen er euro's in, maniakaal grepen wij, hysterisch werd er op knoppen gedrukt en jaaaa hoor! Ik won voor beide Zonen een allerenigst knuffelbeest, en Zuske voor Dochter1 van Vriendin2, een ponypaardje. We zetten de boel op de foto, gilden uitzinnig en liepen rap verder langs schreeuwerige molens, draaiende dingesen, flikkerende lampjes, brullende kermismensen en doodenge attracties.
We deden de jongens overal in, lieten ze trekken, grijpen, draaien en zweven, kochten een smerige suikerspin en drie uur later was er maar een klein beetje hysterie gaande. Bij iedereen

Taak volbracht.

Op Koningsdag, wat ik gewoon Koninginnedag blijf noemen, waren we zo ongeveer bij het krieken van de dag op weg naar de rommelmarkt. Reeds de vlag uitgehangen ook nog, tot groot plezier van vooral Zoon1, die nogal houdt van zulke deugdelijkheden.
Ik kocht mij twee paar schoenen, voor een prettig prijsje. Zoon1 kocht een vage elektrodoos, die ik alweer in de kast heb gelegd en waar hij niet meer om gevraagd heeft, en Zoon2 kocht een tas vol met zooi en bende, alles voor tien cent per stuk.

En die middag werd er bier gedronken. Volgens een prachtige traditie. Met Zuske en Vriendin1 en hare Verkering en met nog zo meer wat mensen.
Muziekjes, Zon, Bier en gesliert door de stad. Niet echt origineel, want heel Nederland doet dat zo, maar sommige dingen moet je gewoon niet willen veranderen.

Er zijn trouwens heel veel dingen die ik helegaar niet had willen veranderen. Maar dit jaar schijnt in het teken te staan van zulks.
Daar denk ik zo over na.
Ik word volgende week 36. En ik denk soms, was ik goddomme maar nooit 35 geworden. Ik heb mijn 35e verjaardag met een feestje ingeluid, waar de honden bijkans geen brood van lustten. Daarna zijn de dingen niet echt opgeknapt. Ik heb geen werk. Ik ga scheiden. Ik moet een nieuw huis.
En mijn Verkering is uit.
Als ik nu deze week nog opeens 20 kilo aankom, zijn zeg maar al mijn nachtmerries wel uitgekomen. Terwijl ik 35 was.

Dat moet dus duidelijk even anders.
Het enige dat nooit anders hoeft, zijn de Zonen. Zoon2 wil met me trouwen. Zoon1 vindt mij de liefste van de wereld. Samen met hen red ik me wel.
En natuurlijk mijn meisjes. Vriendin1, 2, 3 en Zuske. En nog een hoop andere lieve mensen en familie. Want in mijn hour of need, is het zeker niet alleen de koningsmantel-winkel. Liefde komt uit vele hoeken. Portugal, zelfs.




6 opmerkingen:

  1. Jij hoeft helemaal niet naar de kermis, je leven op zich lijkt volgens mij wel een achtbaan! Maar het wekt in het echte leven vast net als in de achtbaan; doorademen want het stast vanzelf weer eens stil. Ondertussen blijf ik genieten van je blogs.deal?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Poehee, barre tijden. Tieten vooruit en lipjes getuit, zou ik zeggen. En af en toe een mascara-verwoestende huilbui is ook goed. En: blijven ademhalen. En: vino, vino, waar blijft de wijn? Sterkte, wijffie!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Poehee, barre tijden. Tieten vooruit en lipjes getuit, zou ik zeggen. En af en toe een mascara-verwoestende huilbui is ook goed. En: blijven ademhalen. En: vino, vino, waar blijft de wijn? Sterkte, wijffie!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. O o o wateen nachtmerrie is het toch, reageren op jouw blog via de ipad! Zie nu in mijn reactie alweer 110 typmissers zitten, maar o wee als je die probeert te corrigeren; vastlopers etc, hel en verdoemenis,.. :-(

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ja Evelyn, de wijn is nooit ver weg heur!!

    Leonieke, kind, wat maakt mij dat uit. Ik vind het zalig dat je reageert!

    BeantwoordenVerwijderen