De seksie bakfiets, gestolen hamsters en de nieuwe trend.

Op de toonbank van de Albert Heijn in Het Dorp stond een mandje met van die oranje hamsterpoppen.
Daarbij een bordje: Hier kun je ruilen.

'HIER KUN JE RUILEN!' Riep Zoon1, de eerlijke en zoete Zoon. En hij pakte zijn tasje met hamsters, die hij tegenwoordig als een grote schat op zijn hart draagt, en sloeg aan het ruilen. Eerlijk, oprecht en vol overtuiging.
Zoon2 stond erbij en keek ernaar.
Was kortgeleden ook in het bezit van enkele popjes, maar 'die zijn denk ik kwijt' zo droeg hij zijn verlies aanvankelijk manmoedig.

Ik liet de jongens achter bij het mandje en ging de winkel in, om zo eens wat diner aan te schaffen. En misschien een klein flesje wijn, zo dacht ik bij mezelf.

Ineens stond Zoon1 weer voor me, met zeer verontwaardigd gezicht.
'Wat is er, en waar is je broertje?' Vroeg ik zo maar eens.
'Nouhou...' sputterde het kind, duidelijk overstuur.
'Hij is dus allemaal hamsters aan het pakken. En hij had niks om te ruilen!!!!' Het onrecht dat werd gedaan, droop van het kind zijn ziel.

'Ohh nu jaaaa. Laat hem maar he.' Was ik beetje afwezig, want ontwaarde smakelijk ogende hapjes, en had nogal trek.

Hoofdschuddend vertrok Zoon1 maar weer, draalde door de winkel, duidelijk ontdaan.
Bij de kassa voegde Zoon2 zich weer bij ons, met zichtbaar uitpuilende broekzakjes.

'Mamma' fluisterde het kind op luide toon. 'Ik heb dus ALLEMAAL hamsters!' De vreugde droop van zíjn zieltje.

'Leuk schatje' was ik ontaarde, niet-pedagogische, schandelijke lieve moeder.

Eenmaal uit de winkel, nadat nog even bleek dat er een klein diarree-ongevalletje had plaatsgegrepen in hetzelfde broekje van de broekzakjes, zaten wij uiteindelijk weer op de fiets naar huis. Twee meter van ons huis, sprak het boevenkind: 'Oh jeeee. Ik ben vergeten, echt vergéten, de hamsters terug te geven aan de winkel.'

'ZIE JE NOU WEL!' Bulderde Zoon1
'WHAHHAHAHAHAHAHA' Bulderde ik.

En nou ja. Daar heb ik het maar bij gelaten. Had namelijk nog ook al zo wat anders aan mijn hoofd.

Ik zette namelijk onze bakfiets op Marktplaats. Stond al ruim een jaar te verloederen in onze voortuin, en aangezien ik toch aan het opruimen was en alles, alles wat met baby's te maken heeft van de hand doe, flatste ik een advertentie in elkander.
Hopsa, biedingen waren mijn deel. Vlotte business, bakfietsen. Ook al zijn ze verroest, oud en is alles er stukkend aan.
Binnen mum van tijd mailde er iemand die serieus interesse had, en aangezien er iets mis is met mijn mail op telefoon, vroeg ik zijn nummer om wat foto's te kunnen WhatsAppen. Vrij normaal zo in deez' tijd, immers. Moderne dingen zijn mij heus niet vreemd.

De deal was snel gesloten en hij kwam gisterenavond de boel halen en betalen. Echtgenoot nam de honneurs waar, want ik had andere leuke dingen te doen, en toen ik thuis kwam en de lege plek in de voortuin ontwaarde, geld op het aanrecht zag en Echtgenoot niet-vermoord te bedde aantrof, ging ik uit van een afgesloten zaak.

Tot ik vanmorgen het 'plokplok' van een app-geluidje hoorde. Nu is dat mij niet vreemd, echter was het van de meneer van de bakfiets, zo zag ik.
'Hooo' dacht ik. Dacht meteen dat er verborgen gebreken waren of iets.
Opende het bericht.
En een pornografische foto was mijn deel.
Heus waar zeg. Een plaatje, van ik neem aan de onderkledij van de meneer. Met daarin zijn nogal duidelijk opgerichte lid. Netter kan ik het niet zeggen.
Welnu, nu ben ik heus op de hoogte van bepaalde trends. Maar dat het maar normaal is kennelijk heden ten dagen om soft pornografische foto's te sturen naar mensen die je niet kent, maar waarvan je een willekeurig seksie tweewielig voertuig hebt gekocht... dat wist ik niet.
Was er ook niet bepaald verheugd over.

Dacht even na. Stuurde bericht aan Echtgenoot met de vuige details. Waarop hij zei: 'Leuk liefje'.
Ja, die man kun je echt hebben in tijden van nood.

En stuurde daarna een antwoord aan de bakfietsmeneer.

'Je bent nogal blij met je bakfiets zo te zien?'

En vond mezelf REUZE lollig.
Kun je wel eens zo hebben.

Evenwel vond ik het maar een avontuur, en was ook best onder de indruk. En kan best wat hebben.
En toen ik dus net vanavond mijzelve een kalmerend wijntje inschonk en zo wat op Facebook rondkeek, zag ik een heus persoonlijk bericht van een meneer uit Congo. Die mij verheugd mededeelde, in erbarmelijk Engels, dat ik een erfenis ga krijgen van 9,5 miljoen euro maar liefst.
Wat een dag.