Grote Vakantie, mensen. De Echtgenoot moest zo nog een weekje werken, maar Zoon1+2 waren vorige week reeds vrij en ik dacht zo maar eens wat te gaan doen met de jongens.
Nu wilde het fijne geval, dat Vriendin2 met hare gezin, naar Drenthe vertrok.
'Anders kom je even langs, een paar dagen' zei het kind, onschuldig en onwetend.
Uitstekend idee, leek mij dat.
Dus ik vroeg de Echtgenoot om zo eens wat tassen en slaapzakken en matjes bij elkaar te scharrelen en of hij dat misschien ook allemaal deugdelijk wilde oprollen en aanbinden en dingesen, en ik pakte onderwijl de koffertjes van de jongens in.
Deed dat allemaal reuze efficiënt, vond ik zelf. Toen ik even niet keek, bleek dat Zoon2 zijn koffertje vol had gepropt met plastic olifanten, grote boeken en de verrekijker die we al twee jaar kwijt waren.
Voor mezelf pakte ik 1 klein plastic tasje vol met wat outfits, mijn make up, wat toiletspullen en ondergoed, en was zeer in nopjes met mezelf. In vroeger tijden pakte ik voor een weekje Spanje een koffer vol met 23 kilo, nu kan ik kennelijk drie dagen vooruit met een klein tasje. Wijsheid met jaren en alles.
Maandagochtend deden wij relaxed aan. Echtgenoot naar werk, jongens aan het ontbijt en ik koffie, sigaretjes op balkon en broodjes smerend en de ov-App checkend, inzake de Grote Reis.
Om tien uur des morgens verlieten wij Huis en Hond1 en kuierden zo kalmpjes richting het station van Het Dorp. Ik zag eruiiiiit. Met zo'n enorme reis-rugzak van Echtgenoot, van de tijd dat er nog wel eens door Thailand werd getrokken en zo, met daaraan van die rolletjes matjes en slaapzakken. Kampeerderig jonge, werkelijk. De Zonen sleepten hun rolkoffertjes over de Bloemendaalsche straten en wij baarden wat opzien omdat ik heel hard zong van: 'De paaahaahaaden op, de laaahahahaaanen iiiin....' Tot ergernis van Zoon1.
En dat ging allemaal soepel zeg. Trein in, uit, in, uit en hatsa, waren wij zonder enige toestand zomaar in het verre Assen, alwaar Vriendin2 ons met de automobiel ophaalde. Wij reden naar de camping, ontmoetten hare Echtgenoot en Zoon1+2 en Dochter1 en ik vlijde mij in het gras, de jongens togen naar het zwembad en alles was zaligheid alom.
Voelde me ervaren reiziger, happy camper, brave moeder en leuke vriendin bovendien. Had ik zomaar even een tripje geregeld he, met de jongens, voor de jongens, en alles was zonder gedoe gebeurd. Ik zeg u, dat is niet vaak in mijn leev'n. Zeker niet als ik zonder Zuske reis; die behoedt mij doorgaans voor ongelukken en misstanden. En anders Echtgenoot wel.
Verder was het genoeglijk alom. Een tenenkrommende voorstelling van de 'animatie' mensen voor de kinders. Een akelige buurvrouw-mede-vakantieganger om uit te lachen, wijn om te drinken, en mijn lieve Vriendin2 en Echtgenoot om mee te kletsen. De jongens sliepen op hun matjes in een hutje, waarbij ik mijn moederhart voelde kraken, bij de aanblik van die twee in hun slaapzakjes, naast elkaar. Zelf liet ik me des nachts op de slaapbank in het kampeerhuisje vallen, sliep als een dooie tot 06.00 uur en was waarlijk verkwikt.
Maar toen ging het regenen en alles he.
Bleek ik geen jassen mee te hebben. Of laarzen. Of lange broeken. Laat staan iets waterdichts.
So far mijn efficiënte inpakmethode.
'NIKS AAN DE HAND' deed ik luchtig. En maakte heel erg vieze cappuccino, zo bleek. Zei namelijk Buurman1, de echtgenoot van Vriendin2. Waarop hij voor mij een heel lekkere maakte. Zo doe je dat.
Dochter1 werd ziek. Zonen2 werden zeer boevig. Zonen1 waren respectievelijk verveeld en ook soort van verveeld, en wij besloten tot een uitstapje naar het Gevangenismuseum.
Wij reden naar Veenhuizen, een dorp in Drenthe. Toen we er doorheen reden, zeiden Vriendin2 en ik al tegen elkander; 'wat een gek sfeertje hangt hier' en dat bleek ook wel te kloppen.
Het is Een Gevangenis Dorp.
Zo. Steekt u nog wat op ook.
Allemaal boeven, onverlaten, slechteriken, schurken en snoodaards. Resideren daar.
De huizen hebben illustere en stichtelijke namen. 'Orde en Tucht'. Dat soort gezelligheid.
Voelde me niet heel erg thuis.
Maar het was echt oprecht interessant. We deden de rondleiding, we deden de busreis, we deden rondkijken en ik raakte Zoon1 kwijt, één keer terwijl ik me ervan bewust was, de tweede keer zonder dat ik het wist.
Die eerste keer, liet ik hem ademloos achter bij filmpjes over rechtszaken. Wist dat ik hem daar uiteindelijk wel weer terug zou vinden. De tweede keer, had ik hem ingefluisterd dat ik vast naar buiten zou gaan met de Zonen2, die solliciteerden naar een gevangenisplek.
Ik liep zo wat rond, ging naar de wc met wat kinderen, en hoorde ineens een galmende stem.
'ZOON1 ZIT IN HET RESTAURANT EN IS ZIJN OUDERS KWIJT. ZOON1 ZIT HIER. HELEMAAL ALLEEN EN EENZAAM'
'Hee' riep Zoon2. Dat is Broer1!
En ik schrok me een aap zeg. Nu wilde het toeval, dat ik precies 1 meter van het restaurant af was. Dus terwijl de stem nog een beetje na-echode in mijn oor. Zag ik Zoon1 zitten. Schaapachtig aan een tafeltje.
Ik bulderde van het lachen, sloot het kind in mijn armen en brulde: 'HUH. WAS JE KWIJT? MUHAHAHAHA'
De mensen gingen lachen.
Zoon1 was woedend.
Zoon2 wilde een ijsje.
Ik lachte nog veel harder.
Uiteindelijk kreeg iedereen ijs, vertelde ik Zoon1 dat ik trots op hem was, dat hij helemaal zelf had geregeld dat hij niet meer kwijt zou zijn, en gingen we maar weer eens camping-waarts, nadat alle kinderen uit de souvenirwinkel een attribuut hadden uitgezocht. (Politiepetten en handboeien)
Des avonds dronken we nog wat wijn, die nacht kwam Zoon2 om 02.00 in mijn slaapzak, wat niet echt hielp aan een goede nachtrust, dus des morgens besloot ik tot de terugreis.
Waar we potdikke vijf uur over deden.
Maar de jongens hielden zich kranig. Ondanks een vermeende bom op een station. Een vertraging. Een gemiste trein. En zware koffertjes.
Kwam uitgeput thuis zeg. En heb Vriendin2 en haar gezin uitgeput achtergelaten.
Succesvol tripje, al met al. Laat dat maar aan mij over. Een uitstapje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten