Niet echt een authentieke dag.

Vandaag zouden Echtgenoot en Zoon1 gaan schaatsen. Bij wijze van leuke vakantie-activiteit. Zoon1 kan helegaar niet goed schaatsen, wat laatst tijdens een schoolactiviteit nogal pijnlijk duidelijk werd. Het kind kon er niks van zeg. Hotselde op zijn gebruikelijke niet-zo-motorisch-begaafde manier over het ijs, klampte zich vast aan de zijkanten van de ijsbaan en hatselde met zijn schaatsen met name over het stukje hout van tien centimeter breedte dat langs de ijsbaan loopt. Dit alles hoorde ik van andere moeders, die mee waren gegaan als begeleider en schaatsen-aandoeër. Niet dat het een verrassend bericht was. Als je al ziet hoe hij fietst, en vaak ook gewoon loopt, is het idee van de zoon op schaatsen iets waarbij ik mijn ogen dichtknijp en mijn handen wring.

Maar. Hij had het wél leuk gevonden.
En kreeg ook een soort maniakale blik in zijn ogen bij de gedachte dat dus iédereen kan schaatsen, behalve hij.

Want zo bleek hoor. Hier in Bloemendaal kan dus kennelijk iedereen schaatsen. Omdat ze allemaal al op baby schaatsen zitten en daarna op peuterschaatsen en daarna op gevorderde cursussen.
Da was vroeger niet zo, bedachten Echtgenoot en ik.
Wij konden gewoon schaatsen. Omdat we dat deden met onze vaders, op het natuurijs wat er immers gewoon elke winter was.
Niks nie cursus. Huppetekee, áán die irritante houten doorlopers. Zwíkken met je enkels. Vállen op je hoofd. Nát moest je broek worden. En daarna ging je gewoon tochten maken met een rugzak met pakjes drinken en gevulde koeken. En onder bruggetjes door gewoon. Gewoon búkken en gaan.
Zo mopperden wij een beetje over al die nieuwerwetse schaatsles onzinnigheden.
Maar natuurlijk wil Zoon1 volgende winter op schaatsles. Op de ijsbaan.
En vandaag zou hij eens fiks gaan oefenen, met zijn vader.

'Heeee, weet je waaaat? We gaan met ons allen! Ook Zoon2 en ik!' Riep ik, compleet buiten mezelf om. Schrok er zelf van zeg.
Ik? Schaatsen? Al 20 jaar niet gedaan heur.
Nee, maar dát vond iedereen een leuk idee! Nah! EN DAT JIJ DAT ZEGT! Riep Echtgenoot verheugd, niet gewend aan opmerkingen van sportieve aard van mij natuurlijk.

'Ja, of wil je gewoon gezellig met pappa?' Krabbelde ik weinig succesvol terug. Want nee zeg, natuurlijk gingen we met ons allen.

Zoon2 brulde werkelijk van plezier, toen hij ontdekte dat hij mee mocht, dat hij echte schaatsen aan mocht en hij ging ZONDER HANDEN, zo verkondigde hij.

Ik pakte mokkend wat pakjes drinken en koekjes in, om het gevoel van vroeger terug te halen, en hoopte daarmee ook mijn schaats-kwaliteiten op een spirituele manier weer tot leven te wekken.

Gingen we hoor. In de regen.
'Nou ik ga echt niet in de regen hoor hee' zo deed ik heel olijk.
'Er is een dak hoor' was Echtgenoot opgewekt.

'Ugh wat een rij' was ik mijn immer vrolijke zelf.
'Zanik niet zo' deden mijn mannen.

En maar twee uur later, toen we allemaal schaatsen aanhadden en alles, toen stonden we op het ijs. Welnu, dat ging nog best aardig. Viel niet meteen op gezicht. Zonen ook niet. Echtgenoot vloog natuurlijk in binnenbaan voorbij alsof hij dat al jaren doet, wat ook zo is, Zoon1 nam mij daar een aanloop waar ik een beetje wit van wegtrok, máár, bleef staan en ging zo van klotsklotshatselrambam op nog best een aardig tempo aan mij voorbij. Zoon2 vond het allemaal geweldig en hing met een verrukt gezicht aan onze handen en sprong een paar keer hard op en neer. 'Want dat doen vier-jarige-kinderen' zo wist hij.

Na een aantal rondjes, een pakje drinken en een koekje, deden wij nog zo wat rondjes en toen wilden de Zonen naar het binnenplaatsje, waar rekjes zijn en waar je kleinere rondjes kunt maken. Via een doodenge trap klotsten wij zo met schaatsen en al daarheen. Ik vond het maar gevaarlijk en alles, maar volgens Echtgenoot was dat ook alweer aanstellerij.
Zoon2 kaapte een rekje en was toen helemaal niet meer te houden. Zwierde als een ware professionele schaatsert rond en wij moesten steeds KIJKEN EN HEM NIET HELPEN. Zoon2 liet zijn kunsten zien, namelijk als een dolle afzetten, met een soort hink-stap-sprong dwars over het ijs gieren en daarna trots omkijken. Ik kon ze wel opvreten. Ik nam de hand van Echtgenoot en liet me heel jaren '50 meenemen op een paar rondjes. Wilde dat ik zo'n mof om mijn handen had en een hoedje op. Volgende keer aan denken.

Na een uurtje was ik koud en er zat van. Vond mezelf al heel on-authentiek bezig en begon een beetje te klagen.

Ik kan vrij goed klagen, dus de mannen vonden het allemaal heus wel goed dat ik vast zou gaan en dan zou ik wel even boodschappen doen zeker.
Liep de levensgevaarlijke trap weer af, ontdeed mij van de schaatsen, brak een nagel, en liep terug naar de fiets.
Zwaaide nog even naar de jongens die mij niet leken te missen, en reed naar de Albert Heijn, voor ons avondmaal en wat flessen wijn.

Bij de kassa stond een vervelende mevrouw mij ontzettend in de weg, maar ik omzeilde haar vervelende in de weg sta-erij door de boodschappen gewoon zo'n beetje om haar heen in mijn plastic tas te slingeren. Paar flesjes wijn eerst, want zwaar, daarna allerhande diner-benodigdheden en daarbovenop brood en de eieren. Mijn moeder heeft het mij netjes geleerd immers.
De eieren waren te veel.

KRAAAAAKKK brak de tas, viel op de grond en ik riep misschien wel heel hard 'FUCK' maar dat weet ik niet meer zeker.
Mensen keken een beetje. En mensen snoven een beetje. Want vrij rap verspreidde zich een alcohollucht door de ganse winkel.
Namelijk waren de flessen een beetje gebroken en lag er zeg maar een zwembad van wijn op de grond.

'Oeiiiiiii er is geloof ik wat gebroken' zei ik tegen het kassa meisje.

'Ohhh dat geeft niet, pak maar een nieuw tasje en een nieuwe fles. Ik bel wel even iemand.' verwarmde zij mijn hart.

'Oeiiii het zijn geloof ik wel twee flessen' vertelde ik haar, na nadere beschouwing van het rampgebied.

'Ohhh dat geeft niet, pak maar twee nieuwe flessen hoor' wilde ik haar omhelzen.

'Eh. Oei? Ze zijn alle drie stuk.' Was ik haar irritantste klant EVER.

' Pak maar. Niet erg.' Ga ik haar nomineren voor beste kassiere EVER.

En zo liep ik de winkel in. Nam nieuwe flessen. Een nieuw tasje. Pakte alles heel voorzichtig in. En kwam een moeder van school tegen. Die nogal moest lachen om het geheel. Ik daardoor ook. Wat misschien niet zo netjes was, aangezien er inmiddels een speciaal dweil-team aan het werk was. Door mij. En ik maar lachen. En ik lach niet zachtjes he.

Kom daar voorlopig maar even niet.

Net als op schaatsbaan. Zien we volgend jaar wel weer. Op de cursus.