Nu moet ik zeker een regenpak aan. Weehhh.

Mensen, ik kon wel janken vandaag!
En dat is op zich niet helemaal mijn stijl, dus het is mij daar wat, ik schrok er zelf van.

Zat daar mijn Zoon2 de ganse middag met een roze beker en een roze bakje in zijn knuistjes zeg. Ik vond het om te brúllen.

Namelijk, het kind gaat morgen voor het eerst naar school, om te wennen. Omdat hij over drie weken vier jaar wordt. De Grote School, zoals hij zegt.
En we zíjn er mee bezig...eerst al toog ik twee weken geleden naar zijn toekomstige juf om eens te informeren wanneer hij dan mocht komen. Dat vond hij al wat he, de klas in en alles.
Vervolgens kwam er met de post een kaartje van zijn beide juffen, met de uitnodiging voor drie 'wenmomenten' Shovellist waarvan de eerste dus morgenochtend is.

Het is in principe niks dan positiefs, allemaal. Zoon2 is straks Groot, en gedraagt zich dientengevolge gestaag steeds fatsoenlijker. Gaat soms zelf naar de wc, zonder dat hij op hoge toon eist dat iemand zijn broekje naar beneden doet, wat ik eigenlijk graag doe, omdat ik dan in zijn lekkere billetjes kan knijpen, zet zijn bordje netjes in de keuken, 'omdat grote kinderen dat doen' en doet tegenwoordig ook zélf zijn jasje uit als we binnenkomen, ook al omdat hij vindt dat dat iets Groots is. Het zijn kleine dingen, maar in mijn leven vind ik ze persoonlijk nogal prettig, zo door de dag heen.

Vanmiddag gaf ik hem plechtig zijn nieuwe school equipment.

Ik: 'Jongen, kom jij eens bij mamma?'
Zoon2: 'Neen. Dora is nog niet afgelopen'
Ik: Ja hallo, dan zet je het op pauze'
Zoon2: 'Maar Boots is nog bezig met iets belangrijks'
Ik: 'Oh. In dat geval, wacht ik rustig nog even hoor. Geen enkel probleem nee'
Ik: 'HALLO, KOM JE NOG? ZET DIE VERDOMDE DORA NOU AF!'
Zoon2: 'Zeg. Als je zo schreeuwt hoor ik niet wat er gebeurt!'
Ik: 'Oh sorry hoor'
(...)
Zoon2: 'Dag mammie, hier ben ik'
Ik: 'Dag kind. Ik heb wat voor je'
Zoon2: 'Is het snoep?'
Ik: 'Neen'
Zoon2:'Is het roze?'
Ik: 'JA!'
Zoon1: * rolt met ogen *
Zoon2: 'Wat iiiiiis het?'
Ik: 'Oogjes dicht, dan heb ik een verrassing!'
(...)

En ik gaf hem, in zijn uitgestoken handjes, een roze drinkbeker en een roze bakje. Waar ik 'Zoon2' op had geschreven.

Ooh maar dát vond hij mooi. Ik kreeg een kus en nog een kus en ik moest zijn tas gaan halen, die we hebben uitgezocht als schooltas en de rest van de dag liep hij met in de ene hand zijn beker, en in de andere zijn bakje. En ik keek dat zo eens aan.

Huilerig zat ik later aan het diner. Muhuuu, zei ik tegen Echtgenoot. Ik heb straks geen kind meer thuis. Ik heb ACHT JAAR een kind thuis gehad en straks niet meer. Echtgenoot keek mij zo eens aan en knikte zo wat. Meewarig, zou ik haast zeggen.
Zoon1 wilde de fijne details van de acht jaar weten en concludeerde dat ik acht jaar MIN 2 dagen een kind thuis had gehad. Omdat hij namelijk destijds naar school ging toen ik nogal zwangert was, en ik pás twee dagen later Zoon2 kreeg. Hij keek er bepaald wijsneuzig bij vond ik.
Zoon2 staarde ondertussen dromerig naar zijn nieuwe spulletjes en wreef zo wat zout in de wonde, door met zijn stemmetje te vertellen dat ik hem erg zal missen, maar dat hij heus weer thuiskomt, als de school klaar is.

En ik kon niet anders dan denken, dat het voorbij is met de kleinigheid hier. Vond ik de jaren van Zoon1 maar bepaald langzaam voorbij gaan, en was ik er wel klaar voor, dat hij naar school ging toen, bij Zoon2 is het allemaal veel sneller gegaan. Mijn baby gaat naar school en zal rap net zo opgroeien als zijn broer. Vriendjes, vriendinnetjes, afspraken, en ik moet voortaan in mijn eentje boodschappen doen, waarbij ik dan geen reden meer heb om alles wat ik denk hardop te zeggen.
Zit voortaan grotendeels alleen op de fiets en zal in mijn hoofd liedjes moeten zingen. Ga bij mijn moeder op de koffie zonder eindeloos spelletjes te moeten doen, wat eigenlijk wel prettig is, maar potdikke ook zo ongezellig, op de terugweg. Natuurlijk zal alles veertien keer sneller gaan, zal het ergernis en gedoe schelen, maar ook verlies ik misschien wel mijn relaxedheid. Die ik juist zo heb geleerd door de kinders. Haasten heeft bijna nooit zin. Heel druk doen ook niet. Fietsen in de regen is samen een stuk leuker, ook al omdat het altijd belangrijker is dat het kind droog blijft. Nu moet ik zeker in een regenpak.

Maar morgen schenk ik blijmoedig twéé bekers vol limonade en schil twéé appeltjes. En breng het kind weg naar zijn nieuwe leven.

WEEEEEEEEEHHHHH.