Het is afscheid en er is vlees.

Kipnuggets met zijn vrinden. Lekker een mexicano pindasaus bij de patat en misschien ook toch maar lekker een hamlapje tijdens t diner...werd er, ogenschijnlijk achteloos, door Zoon2 eten besteld toen wij een boodschappenlijstje maakten.
Eerst keek hij nog wat schichtig om zich heen terwijl hij deze diner wensen deelde. Daarna keek hij alleen nog met een scheef oog naar mij. Tot hij zich overal overheen zette en schaamteloos pasta met spekjes naar binnen schrokte, zoals een dertienjarige in een groeispurt betaamt.

De vegetarische Zoon2 is ineens weer een carnivoor. Jarenlang at ik stukjes vis met het kind, terwijl Zoon1 en mijn geliefde zich tegoed deden aan hammetjes uit de oven en zulks. Schnitzels met erwten en kaas bakten wij, er werden twee soorten saus voor de pasta gemaakt en ik fietste dorp en stad af voor supermarkten met lékkere nep-worst voor op brood.
Allemaal geen probleem natuurlijk, want het was te prijzen dat het dier-liefhebbende kind zo barmhartig was met de viervoeters in ons bestaan. En tweevoeters natuurlijk, in het kader van de gevleugelden.
De ommekeer van het vegetarische leven naar een vleesetend bestaan is onduidelijk in zijn oorsprong. Het maakt mij ook niet uit, en eerlijk gezegd vind ik het wel zo gezond. Afwisseling is het beste, want alleen maar spliterwtenen soja is voor niemand goed, laten we wel zijn.

Daarom wissel ik ook graag af tussen wijn en bier. Granen, hop, water, druiven, sulfiet. Zeg maar de Schijf Van Vijf. Ik heb heus wel opgelet vroeger op school.

Over school gesproken, slaagde Zoon1 voor Het Gymnasium en was er dientengevolge de diploma uitreiking. Urenlang luisterden wij naar tranentrekkend goede cijfers, er werd gestrooid met Cum Laude en de komende studies van de kinders zijn allemaal schrikbarend knap en slim en soms in verre oorden ook nog. Zoon1 gaat naar Amsterdam, wat nog soort van te doen is, voor het moederhart.
Als ik even vergeet dat ik ook zeventien ben geweest. Hij werkt er ook tegenwoordig. Heb ik ook gedaan. Ook in de horeca.
Ook dat verdrink verdring ik maar even.

Filosofie gaat het kind studeren.
Levensbeschouwing. Wijsbegeerte.
En dat voor iemand die volledig in paniek raakt als hij ziet dat er een vogel op het dak zit. Of die al sinds hij kan lopen struikelt over elke grasspriet die uit het gareel staat. Maar dat is ook een levenshouding natuurlijk.

Ik heb er natuurlijk alle vertrouwen in.

Net als in Zoon2 die na de vakantie reeds naar de tweede gaat. Een sloot nieuwe vrienden gemaakt heeft, zijn voetbalteam naar het kampioenschap heeft geholpen, misschien niet geheel eigenhandig, maar in mijn ogen wel. Vleesetend en wel. Ik kan hem wel opeten.

Zelf had ik een familie reünie. Helaas verpakt in een uitvaart, maar het goede daaraan was, dat ik een groot deel van mijn familie weer eens zag. Ik dronk een geruime hoeveelheid wijn met mijn nichten en hun aanhang, ik geraakte daardoor bijna niet meer thuis van Utrecht naar de huidige woonplaats en ging de volgende dag gewoon weer aan het werk. Ook een soort kampioenschap als je het mij vraagt.

In het kader van afscheid, van rechtsdraaiende tofuburgers, van de middelbare school, van de brugklas en van dierbaren... volgt over een paar dagen het afscheid van ons brakke, oude, wiebelige, krakende maar ontzettend geliefde vakantiehuisje op de Veluwe.

Al een jaar of acht komen wij elk jaar op het vakantiepark waar mijn ouders een vakantiehuisje hebben en waar wij dan honderd meter verderop een eigen huisje hebben. We doen samen leuke dingen, we borrelen en slingeren de barbecue aan, maar we hebben ook onze eigen plek en vullen de avonden met wijn spelletjes en chips. Voor iemand die niet perse van spelletjes houdt, ben ik behoorlijk fanatiek op de verkansie.

Het huisje kraakt aan alle kanten. De badkamer is het woord bijna niet waard, Zuske moet haar leven daags wagen om in- en uit bed te komen en wat voor een keuken door moet gaan is een slap aftreksel van een waterput in Ethopië en een vorm van koken uit de Middeleeuwen. Desalniettemin worden we gevoed, vooral omdat De Man een onuitputtelijk geduld heeft met betrekking tot eieren bakken en pasta saus maken met twee pannen die uit ongeveer 1500 komen.

We nemen lichtjes mee om het terras te verfraaien, kaarsjes, koffie, wijn, boeken en zwembroeken. Het is bij voorbaat al een geweldige week.

We lunchen bij de zaak waar Mensen Met Een Beperking werken en het is altijd supergoed. Zoon1 maakt wat ongepaste grappen, Oma kijkt schichtig omn zich heen, Opa lacht in zijn vuistje. We gaan de Action in en kopen tassen vol onzin, we lachen onzettend hard om alles en Tante2 (Van vaderskant) buigt in alles mee en lacht nog harder.

Maar ze gaan het verkopen, het huisje. Onze familiebasis.
De Zonen vinden het NIET leuk, want ondanks vakantieplannen naar Griekenland of Frankrijk, is de Veluwe altijd favoriet. Zuske en ik vinden het niet leuk. De omgeving vindt het niet leuk want wij zijn grootverbruikers in de horeca en retail.

Het is het afscheidsjaar. We gaan morgen weg en ondanks jaren ervaring nemen we pas dit jaar het tosti apparaat en de koffiemachine mee. Al doende leert men, immers.

Morgen geef ik Zoon2 een broodje ham mee voor onderweg.