Achtentwintig april 2005. Kwam ik erachter dat ik zwanger was van Zoon1. Twee dagen voor (toen nog) Koninginnedag.
Balen jonge.
Geen bier drinken.
Maar wel blij hoor. Het was gepland, daags voor mijn 26e verjaardag. Ik had het alleen niet zo snel verwacht. 'Heeeee, laten we een baby maken' zei Echtgenoot1 een paar weken daarvoor.
Ik: 'Hahahaaa ok!!!'
(...) Flats. Zwanger.
Geen wijn meer, stoppen met roken en DIK dat ik werd! Niet normaal. Ik at ongeveer vijf mars-repen per dag en kwam zo'n 35 kilo aan. Op Sinterklaasavond braken mijn vliezen en na een kleine baring was daar het kind. Mijn Zuske huilde aan de telefoon en ik heb vooral veel gelachen in het kraambed. Schijnt iets te maken te hebben met adrenaline.
Eenmaal thuis had ik geen idee.
Ik werd erg slank, want ik wandelde nogal veel, anders sliep hij niet. Ergens onderweg trouwde ik met zijn vader. Dat liep jammerlijk af een paar jaar later, maar dat doet niks af aan de goede jaren die we gehad hebben en de Zonen die we kregen.
De zoon ging naar de kinderopvang, maar een jaartje, want daarvoor was ik thuis met hem. Daar blonk hij uit in schattigheid, wat logisch was. Toen hij vier werd, was het tijd voor school.
Vijf januari 2010. De eerste schooldag van Zoon1.
Zes januari 2010. Zoon2 werd geboren.
Zes januari 2010, iets na 07.00 in de ochtend: Complete hysterie van Zoon1,(vlak daarvoor nog gewoon Zoon) zijn vader en ik. En misschien de kraamzorg die iets van de spanning meekreeg.
Het arme kind, had net zijn eerste schooldag meegemaakt en kreeg in de nacht daarna zijn broertje. Hoogzwanger had ik hem die dag nog naar school gebracht met zijn eerste broodtrommeltje en ging daarna uitgeput naar huis, nog onwetend van het feit dat de gezinsuitbreiding niet nog twee, drie of vier weken zou duren, maar nog maar een paar uur. (Ik had het kunnen weten, prima op tijd, want had zin in een kommetje wijn.)
Naar school gebracht moest hij, beschuit met muisjes moest hij mee, want zo is dat nou eenmaal. Echtgenoot1 was er maar druk mee, terwijl ik met Zoon2 aan de tiet zat en er nog van moest bijkomen dat hij er was.
Zoon1 had hier ogenschijnlijk niks van. Blij met het broertje en blij met de schoolsituatie. Mamma steeds in bed vond hij ook wel prima en al het bezoek gezellig. Opa, oma, tante, leuke vriendinnen, hij vond het allemaal wel leuk hoor.
Hij was binnen 1 dag zindelijk, dag en nacht. Zomaar opeens. Toen het net bijzonder goed uitkwam.
Dat hij in de avond om zes uur al in bed lag, zodat ik meer tijd had voor de nieuwe baby, had hij toch niet in de gaten dacht ik. Naar later inzicht denk ik daar anders over, maar hij klaagde niet.
De kleuterklassen liep hij vloeiend door. Niks aan te merken op t vingerverven en macaroni plakken. Dat hij de blokken op grootte legde en de klei op kleur, en misschien de boekjes op alfabetische volgorde....dat had niemand door.
Tot op een dag Juf F haar intrede deed. Zij had meteen door dat het kind anders was dan de rest van haar kleuterkes. Hij kon namelijk al lezen. In de kring aan het begin van de ochtend zaten alle ouders hun kind voor te lezen. Mijn kind las mij voor. Ik vond t wel gezellig, vond er aanvankelijk niks bijzonders van. Totdat Juf F het opmerkte.
Dankzij haar kon hij Groep3 overslaan en meteen beginnen in groep4.
De foto komt nog af en toe voorbij. Een lief jongetje met een geruit blousje en een voorzichtig lachje, aan het schooltafeltje.
Hij had wel vrienden, werd uitgenodigd op feestjes en deed het allemaal prima zoals het hoort. Schoolreisjes, avondvierdaagse, trakteren, op voetbal, tralala. Maar écht een klein kind was hij nooit. Elke week gingen we naar de bibliotheek en haalde hij letterlijk 7 boeken. En las ze allemaal. Op een gegeven moment had hij alles wat hij wilde lezen uit en moesten we naar andere kasten, voor oudere kinderen. Terwijl hij weer een mandje boeken vulde, las ik Donald Ducks en probeerde Zoon2 ervan te weerhouden om een en ander te slopen en/of op te eten.
Hij speelde nooit. Ongeacht welk speelgoed er het huis in werd gesleept. Het enige dat hij leuk vond waren fantasie spelletjes met zijn vader (of zijn moeder, maar die had er geen geduld voor). Mikado hebben we een tijd gespeeld, dat vond ik nog wel grappig. Hij ging op Schaken. Hij deed mee met Wiskunde wedstrijden op school en won elke keer.
Een korte periode hield hij van films kijken en waren we gedoemd om Bob de Bouwer te kijken. Die ene in Oostenrijk en die ene in het Wilde Westen. GEK werden we ervan, maar dat kon hem bekoren.
Hij heeft altijd van musea gehouden. Dus dat waren leuke uitstapjes. Naar Amsterdam, in Haarlem, of waar we op vakantie waren. "Mamma en Zoon's dagje uit" werd een heel ding. Dan gingen we samen lunchen en naar een museum.
Zijn hele jeugd had hij een knuffelkonijn die hij niet losliet. Nana.
Op een kwade dag was het kwijt. Hele huis en omringende buurten overhoop gehaald zonder resultaat. Ik kocht een nieuwe met het verhaal dat Nana uit logeren was geweest en in de wasserette had geslapen. Hij keek me wantrouwig aan, maar nam haar toch voorzichtig in zijn armen. Een heel aantal weken later vond ik de oude terug. En het gezicht dat hij toen trok, vergeet ik nooit meer. Een mix van ongeloof, geluk en opluchting. Hij had al die tijd geweten dat het niet klopte. Hij trok Nana tegen zich aan en ik ging stiekem huilen in de tuin.
Nana ligt nog steeds op zijn nachtkastje. Heb ik daar neerlegd hoor, maar hij heeft haar wel laten liggen.
Zijn vader en ik gingen een kleine tien jaar geleden uit elkaar. En zonder de Zonen had ik nu in de goot gelegen. Of er misschien net uit geweest, je weet het nooit immers. Misschien was ik een godsvrezend lid van de scouting geworden, in het ergste geval. Zoon1 en 2 maakten dat ik mijn bed uit kwam, dat ik een ander huis zocht en vond en dat ik iets anders dan pizza at. Ze klaagden niet dat er weer macaroni op het menu stond of dat er in ons huishouden niet op wintersport werd gegaan. Zoals in de rest van Het Dorp waar we woonden. Zoon1 vooral, en dat weet ik zeker, had haarfijn door hoe de situatie was en was de eerste die naast mij zat op ons Terraske, als ik met een kommetje wijn zat, het huilen nader dan het lachen.
Hij vertelde mij grappen, maakte mij aan het lachen, waardoor ik ook weer grappen kon maken, waar we samen dan om lachten. Hetzelfde gevoel voor humor maakt dat wij lachen om de meest gruwelijke dingen die we zeggen.
Toen het leven mij weer vrolijk gestemd was en ik De Man ontmoette, 14 september 2017, waren de Zonen de eersten die hem omarmden. Misschien nog wel eerder dan dat ik wist dat dit het was. Na een klein reeksje aan mannen-gedoe, wist ik heus wel dat ik nu een goede te pakken had, maar als de Zonen dat dan ook meteen zien...dat is wel een teken aan de wand. Ik had nooit kunnen verzinnen hoe goed dat gaat. Het grootste geluk in mijn leven.
Zoon1 heeft een vriendengroep waar ik ook erg van hou. Ze komen regelmatig hier en ik voel me een groots bevoorrechte moeder, dat ze hier graag komen, dat ik erbij mag zitten en dat het onzettend gezellig is. De jongens zijn ook allemaal geslaagd gisteren en ik was op allemaal even trots.
Ik mis het ex-vriendinnetje enorm, maar ook daar mag ik gelukkig nog mee appen. Hulde aan de tegenwoordige tijd.
We hebben ook heus wel eens onmin, Zoon1 en ik. We lijken enorm op elkaar en dan heb je dat soms. Maar we maken het altijd meteen weer goed en dat heb ik ze ook geleerd. Ruzie maken is niet leuk, maar het kan soms en het geeft niet, als je het maar weer goed maakt. De laatste keer lag het vooral aan mij. Dat wist de Zoon mij ook wel te vertellen. Maar ik ben in de overgang weet je. En het is bloedverziekend heet. Dan zijn dingen verantwoord. Als je sorry zegt daarna.
Komende tijd heeft hij welverdiende vakantie en daarna gaat hij Geschiedenis of Filosofie studeren. Van het laatste heb ik wat gelezen en was na de eerste alinea volledig de draad kwijt. Hij zoekt woonruimte in Amsterdam. Ik heb alle huisbazen al gemaild dat ze hem van alles mogen verhuren als hij 34 is. Want mijn god, wat moet ik zonder hem.
15 juni 2023. Gelukkigste moeder op aarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten