Piepschuim, de kerstboom en de stofzuiger

Na Sinterklaas, wat dit jaar een ontspannen avond was geworden, met mooie suprises, grappige gedichten en voor de Zoons nieuwe mutsen en handschoenen, zoals dat hoort, dronken de Man, het Zuske en ik nog een paar kommetjes wijn en besloten dat het toch fijn is dat de kinderen ouder worden. Om voor de hand liggende redenen, maar ook omdat het de feestdagen een stúk makkelijker maakt allemaal, zonder de stress, oververmoeidheid, hysterie en geloofswaanzin.

Ook bespraken wij de nazorg van een feestelijke avond. Het hele huis van Zuske lag vol met piepschuim, aangezien zij had getracht met een aardappelschilmesje een hond te beeldhouwen, van een groot stuk schuim dat ooit om een televisie zat. Nadat het geheel steeds minder op een hond was gaan lijken, besloot ze er een kerstbal van te maken, met zestien rollen zilverfolie. Die lukte uiteindelijk zeer goed. Er zat zelfs een balhaak aan. En mijn hele huis onder de zilveren snippers na het uitpakken door mijn vader. Als je ziet hoe die man een pinda pelt, en wat er dan tot grote treurnis van mijn moeder op de grond ligt..kun je je een voorstelling maken van hoe een levensgrote ontmantelde kerstbal eruit ziet. Maar het was een groot succes geweest.

Wij zelf verzamelden al een paar maanden karton in de bijkeuken, 'alvast voor de surprises, dat is handig'. Uiteindelijk gebruikte de Man vooral hout, deed ik iets met een computerscherm van de kringloopwinkel en moesten we voor Zoon1 en 2 alsnog naar de kantoorboekhandel voor allerhande karton en kon ik ze inderdaad voorzien van een deel van een oude doos, maar niet in verhouding tot wat we opgespaard hadden.

Aangezien we inmiddels niet meer bij de vaatwasser konden en al helemaal niet meer bij de droger en de stofzuiger, zonder dat er de hele tijd schoenendozen en verontrustend veel pizzaverpakkingen door de lucht vlogen, besloot de Man dat er opgeruimd ging worden. Vlijtig ging hij aan de slag met een mes, veel tape en was er veel gesnij, gevouw en bij elkaar geplak. Het is maar goed dat hij zulke dingen doet, want nu staat alles keurig in een vierkante stapel om naar de vullisbelt milieustraat te worden gebracht. Als ik het had gedaan, had ik vloekend alles in elkaar gestampt en waren er hoogstwaarschijnlijk meer dingen stuk gegaan dan alleen wat verpakkingen.

Voorts reden wij dit weekend naar een tuincentrum voor een kerstboom. Normaal ben ik niet zo snel met een boom, in het kader van gedoe en zooi en een ambivalent gevoel over kerst in het algemeen. Maar dit jaar is het anders, want ik had mij nieuwe kerstballen aangeschaft. Uit de boedelscheiding met Echtgenoot1 heb ik een paar jaar geleden van de afdeling Versieringen nagenoeg niks meegenomen, dus toen de eerste kerst alleen zich aandiende en ik droef vaststelde dat ik zélfs niks had om mijn bloedjes een mooie kerstboom te geven, (In die tijd was er weinig nodig om mijzelf tobberig ter aarde te doen storten.) kwam mijn moeder aanzetten met een doos vol kerstballen in elke kleur denkbaar, die zij, zoals ze opgetogen meedeelde, op een rommelmarkt had gevonden. Of aan de kant van de weg, dat kan ook.

Sindsdien tuig ik jaarlijks mijn boom op met die afdanksels van iemand anders. Wat heus niet erg is, en ik vond het ook wel wat fijn desolaats hebben en bovendien goed voor het milieu en duurzaam en alles. Die betamelijke houding liet ik compleet los, toen ik een paar weken geleden een grote nieuwe doos tegenkwam, vol met glanzende gouden ballen, en sommigen met glitters en met mooie lintjes eraan. Ha! Ik zou mijzelf eens even mooi nieuwe kerstversiering cadeau doen. Dat had ik namelijk verdiend, en nodig bovendien. En dus had ik opeens ook haast om daags na Sinterklaas een boom in huis te halen. De Man bestuurde de auto, had een mening over een boom, koos uiteindelijk voor degene die ik mooi vond en zeulde het ding omslachtig naar de achterbak, waarnaast ik kweelde dat hij toch zo stérk is en toen bleek dat we misschien een iets te kleine auto hebben voor een vrij grote dennenboom, kon ik ook al niet echt helpen want ik had steeds scherpe naalden in mijn vingers. Doet zeer hoor. Het is een goed man. We kwamen heelhuids thuis en inmiddels staat het ding prachtig. Met een combinatie van de nieuwe gouden versiering en de oude meuk.

Ik moest er wel het huis een beetje voor verbouwen, want zo groot is het hier niet, en er is eigenlijk maar één plek waar hij kon staan, en daar stonden al dingen. Maar het is prachtig nu, en heel sfeervol. Poes1 heeft zich er vooralsnog verre van gehouden en dat is maar goed ook. Hoewel ik nu wel weer bij de stofzuiger kan.