Wat ik wel niet dacht? En dat hij niet ging eten en alles.
Zoon1 was ondertussen zijn bed niet uit te krijgen, maar daar kan ik tegenwoordig mee omgaan. Ik zet gewoon ontbijt neer, doe het tien-uurtje en lunch in zijn tas, negeer zijn geschreeuw omdat ik zijn schoenen kwijt heb gemaakt of omdat zijn ondergoed door de kaboutertjes is weggehaald midden in de nacht
Zoon2 weigerde dus intussen zijn broodje. Waardoor ik hem de toegang tot Netflix weigerde tot t geconsumeerd was. Dat hielp.
Hoe deden de ouders dat vroeger in godsnaam?
'Nou, de kindertjes in de arme wereld zouden anders ENORM blij zijn met een bammetje met worst hoor!' Zo riep ik om tien voor acht op een donderdagochtend.
'En laat staaaaaaan dat ze zouden zaniken over het gebrek aan wifi. Allemachtig, ik had pas internet toen ik 21 was, denk daar maar eens aan, ondankbare apen' deed ik nog een duit in het zakje.
'Was het toen oorlog?' Wilde Zoon2 geschiedkundig weten.
'Nee jongen, zo oud ben ik nou ook weer niet. ' Maakte ik koffie.
'HAHHHAAAHAHAHAHAHA jij bent vet oud' Was Zoon1 opeens toch wakker. Hoorde ik vanuit zijn kamer.
Omdat mijn fiets maar weer eens stuk was, en ik het vehikel van Echtgenoot1 dus geleend had, maar die heeft ee'Hm h'h,n stang, zoals mannen-fietsen dat nu eenmaal hebben, ook al weet niemand waarom, en ik me bovendien helemaal niet lekker voelde, liet ik Zoon2 zelf naar school fietsen. Ja, een schandelijke moeder was ik. Geen chocolade pasta en ik liet hem die hele 300 meter zelf fietsen. Brullend ging het kind naar school. En ik zou dat een aanslag op t moederhart hebben gevonden, ware het niet dat ik te druk was met hoesten en naar adem happen en me algeheel ellendig voelen. Koffie hielp niet, een sigaretske hielp niet. En ik had geen kater of iets van dien aard. Ik was niet goed zeg, ik liep de trap op en moest even gaan liggen.
Na een fikse hoeveelheid paracetamol en thee en dinges, voelde ik me waarlijk nog steeds niet zo goed en bedacht me dat ik me eigenlijk al een paar dagen niet zo best voelde.
Aldus telefoneerde ik met de huisarts en kon langskomen.
Bleek ik een longontsteking te hebben zeg. Nahh, zei ik. Dat verklaart wel een hoop.
Of ik dan soms stress had in mijn leven? Wilde de arts weten.
'Ja nou ja, ik moet mijn huis uit, verder niks, hahahahaha' deed ik.
En toen ging ik hoesten op een manier waar de honden geen brood van lusten zeg.
'hmmmm hmmmm' deed de huisarts heel huisarts-esque.
Of ik dan maar rustig aan wilde doen, en hier, pak aan, een recept voor een fikse antibiotica kuur.
Heerlijk, dacht ik, daar knapt een mens van op. En ik ging eenmaal thuis in mijn bed liggen.
Kwam er vervolgens een paar dagen niet uit.
Hahahahaha. Wel natuurlijk, want de Zonen verwachtten toch iets van moederschap.
Terwijl ik zwetend spaghetti stond te koken dacht ik aan mijn bed.
Op t schoolplein dacht ik aan mijn bed.
Broodjes smerend dacht ik aan mijn bed.
Toen ik eenmaal in mijn bed lag. Kon ik niet slapen. Ik heb twee hele boeken uitgelezen. En ben meerdere keren midden in de nacht opgestaan om thee te zetten.
En ik werd stapelgek van de thee. Ik sleepte mezelf naar de supermarkt en kocht cola. Een mens moet toch iets drinken.
Zoon1 haalde een pracht score op zijn eind cito toets.
Ik haalde aardbeien en slagroom.
Zoon2 wilde weten waarom ik zo warm was.
Maar de antibiotica hakte in.
En de jongens gingen naar hun vader.
Het Herstel trad in en ik voelde me allengs beter.
Zo kalmpjes aan dacht ik aan een koud wit wijntje, wat duidt op gezondheid, vond ik zelf.
Terwijl ik zo heel gezond naar een kiwi zat te kijken, want die had ik mij aangeschaft, kreeg ik een bericht.
Nu leef ik zo ongeveer via mijn whatsapp, dus daar keek ik verder niet perse van op hoor.
Maar het bericht was van Trainer1.
Trainer1 is de voetbaltrainert van Zoon2.
Of ik misschien mee wilde gaan rennen.
'RENNEN?' Was ik subtiel
'HAHAHHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAA' deed ik ook nog.
'Oh nou ja, wandelen dan?' Deed de man heel lief.
'Wandelen kan ik, als het maar niet te ver is.' Vond ik.
Even tussen haakjes was dit dus een date-uitnodiging he, dat u t even weet.
Nou heb ik in het afgelopen jaar wel wat gedate hoor. Doorgaans neem ik mijn aspirant liefdes mee naar de kroeg, of zij mij, en is er bier in t spel en meestal een desillusie na afloop. Een vrij duidelijk, best wel gezellig, maar niet echt hoopgevend stramien.
Maar dit was anders.
Wandelen. Overdag. Zon.
Ik zei ja.
Zondag 12.00 uur. Ik deed mijn haar los en niet mijn wandelschoenen aan. Want die heb ik natuurlijk niet.
En wandelen gingen we. Over een duinpad en alles. En ik wilde heel natuur lievend overkomen, maar toen zag ik een slang. En ik verzin het niet. Er was daadwerkelijk een slang. Ik deed een schreeuw en krijs en zeer on charmant in het algemeen.
Misschien niet perse de beste keus zo op een eerste date, maar t kan maar duidelijk zijn hoe ik ben.
Toen hij daarna niet meteen vol afgrijzen wegrende, maar een kleedje uitspreidde en mij, uit de tas toverend, een koud wit wijntje inschonk....nou. En toen zei hij ook nog: je moet zeker wel even roken nu.
Die hele longontsteking kon me gestolen worden hoor.
En het zand in mijn schoenen ook.
Niet die slang. Daar ga ik nog even over dromen. Ik denk wel dat Zoon2 dat een cool verhaal gaat vinden. Zoon1 zal mij wel een aansteller vinden. En mijn Zuske gaat bewijs eisen. Maar dat kan, want ik heb van haar een nieuwe laptop gekregen en dus is Google weer in mijn leven. En dat maakt mij zo gelukkig. Want zonder laptop heb ik geen leven. Zoals chocolade pasta is voor Zoon2, zoals uitslapen is voor Zoon1, zo is mijn leven een laptop, een kommetje wijn, de Zonen en zand in mijn schoenen.
BeantwoordenVerwijderen;)