Zo werkt het in het echt.

In films kijken mensen altijd op een gegeven moment in de spiegel. Ze poetsen hun tanden, of passen een jurk, of lopen langs een etalage. En zien zichzelf. En dan komen ze altijd tot een of ander inzicht. Wat te doen, of juist niet te doen. De juiste keuze, de goede beslissing, een make-over, een wereldreis of een road-trip met vrinden naar het een of ander.

Dat heb ik dus nooit.

Vandaag zei Zoon1 tegen mij: 'Hoe lang sta jij per jaar in de badkamer mamma'?
Ik had daar waarlijk geen antwoord op. Weet ik veel. Ik heb een onwijs gare badkamer. Heeft niks van een Spa of een anderszins relaxte omgeving. Sterker nog, er ligt altijd een plas water waarvan niemand weet waar het vandaan komt en dus hebben wij altijd allemaal natte sokken.
Dus ik zei: 'Weet ik het liefje, maar hoezo?'

Bleek dat hij ergens had gelezen dat vrouwen gemiddeld een jaar van hun leven in de badkamer doorbrengen.

'Nou, dat geldt voor jou niet hoor moeder.' Zo sprak het kind.

'Wat? Hoezo?' Deed ik heel hygiënisch.

Het bleek dat hij bedoelde, dat hij had gelezen dat vrouwen altijd eeuwen in de badkamer zijn, om hun haar te föhnen en hun mascara op te doen en alles.
En ik doe dat beneden voor de spiegel. Haha.

Het gaf mij dus wel te denken. Want een badkamer is in films altijd een belangrijk ding. Daar zetten mensen een kraan aan, om te doen alsof ze bezig zijn met iets, in plaats van hun beste vriend of vriendin bellen, aangaande de eventuele te gebeuren activiteiten aangaande bloterigheid. Ja ik verzin het niet he. Films.
Of ze willen weten waar hun pistool is gebleven of de auto of het gestolen geld of de veertien padvinders die ze ontvoerd hadden.

Maar dat doet niet ter zake.

Ik kwam te denken, door die spiegel.

Want ik zag mezelf dit weekend een paar keer, waar ik niet content mee was hoor.

Het was mijn KinderWeek, wat betekent dat ik ze lekker vijf dagen achter elkaar bij me had. In het kader van het co-ouderschap is dat namelijk de ene week anders dan de andere. Het is goed voor iedereen, zo'n week. Gezond eten voor mij voor iedereen, op tijd naar bed voor mij lekker samen slapen, en regelmaat VOOR MIJ.

Zaterdag was er voetbal. Ik vind dat leuk, oprecht. Als het niet regent natuurlijk he. Want de Zonen moesten allebei vrij vroeg in de ochtend, en het was helemaal geen lekker weer. Ik kocht een koffie of acht, sleepte dat sloffend over de velden naar een aantal aardige ouders toe en juichte Zoon1 toe. Hij verloor met maar zeven punten verschil, wat een peulenschil is.
Zoon2 won als een malle met zijn team, waarbij ik banaan uitdeelde. Iedereen is om de beurt aan de beurt voor het fruit moment.
(fruit moment. HAHAHAHAHAHAHAHHAHAHA)

Bij thuiskomst gooide ik de Zonen onder de douche en nam mijzelve nog een koffie of wat. Keek in de spiegel en zag een verzopen iemand, maar ik droog aardig op. En toen ging het wel weer met ons allemaal. Behalve dat Sinterklaas aan zou komen bij Oma om de hoek. Natuurlijk gingen we daarheen. En hee, het weer leek opgeklaard zeg.

We zagen de Goede Sint al lopen, met een paar prachtige zwarte Pieten om zich heen, en Zoon2 werd direct zeeeeer enthousiast. Zoon1 eigenlijk ook, maar we deden net alsof dat niet zo was. Hij is namelijk net elf geworden he.

Er was een Huis Van Sinterklaas waar het kind zijn kleurplaat mocht inleveren, wat een kleine discussie opleverde, want ik zag een stapel met kleurplaten, wat mij heel duidelijk leek, maar toen was er een jongetje, dat heel onfortuinlijk 'Donny'heette, die zei dat je het ook persoonlijk aan Sinterklaas mocht geven.
Nou, dat vond Zoon2 wel een puntje. Wat te doen.
Ik was er eigenlijk al beetje klaar mee, omdat het een nogal vol Sinterklaashuis was, met een hoop mensen waar ik helemaal geen vrienden mee wilde worden, dus ik was wellicht wat ongeduldig.
Wat niet werkt bij kinderen.
Wat ik na elf jaar best had kunnen weten.
Als er een spiegel was geweest, had ik mij dat beseft misschien.
(verwrongen gezicht, al drie uur niet gerookt en omringd met mensen die muntthee drinken)

Toen bleek ook nog dat er foto's konden worden gemaakt met de Pieten en dat Sinterklaas net binnen kwam. Ik keek paniekerig om me heen, en dat zag Zoon1.
'Ga maar naar buiten en geef mij je telefoon'. Zo beveelde de mini-volwassene.
En maar al te graag gaf ik gehoor hoor.

Na een geruststellend onderkomen onder een afdak, terwijl het hels was gaan hagelen, kwamen de Zonen tevree terug, met foto's, pepernoten en godbetert een mandarijn, die ze van Sinterklaas hadden gekregen.
En blij dat ze waren.
Ik was vooral koud. En klaar met de dag eigenlijk.
En ergens in mijn koude lichaam blij dat zij dan weer blij waren met een mandarijn.

Op naar oma. Want wat doe je, koud, laat, excited levensmoe en in de buurt? Naar je moeder en vader.

Na de thee en koekjes was er de onvermijdelijke weg terug naar Het Naburige Dorp.

Maar de weg was glad.
Mijn Zoon1 vindt overal wat van, en vindt dus ook dat je kunt fietsen op een gladde weg, dus ik liet hem maar gaan. Niet nadat ik hem had verteld dat als hij zou vallen en beide beentjes breken, ik niet echt vlakbij zou zijn.

'Gelukkig niet' hoorde ik nog net in de hagel-storm.

Zoon2 en ik liepen samen over de weg. Hij wilde best fietsen. En hij zei het zo zoet, dat ik het ook probeerde. Na vijf meter begaf mijn fiets het.
De spiegel keek hoofdschuddend toe.

Ik zei dat Zoon2 ook wel mocht gaan fietsen, en zijn broer zou dan wel de deur voor hem open doen. Maar neeeeee, het schaap wilde bij mij blijven.

De spiegel keek liefdevol.

Het ging regenen. We werden heel, heel erg nat. Zo nat dat je je bewust raakt van je ondergoed. Dat je SSSJSSJJ hoort bij elke stap die je zet. En dat je je vingers niet meer voelt.

Ik deed de capuchon van Zoon2 op zijn hoofdje. En klatste een litertje of wat op zijn gezicht.
Ik hield mijn adem in.
Maar hij is pas zes, en vond dat dus grappig.

De spiegel keek opgelucht. Want een driftbui was echt niet op haar plaats geweest.

We liepen naar huis.
En aldaar slingerde ik ze beiden onder de douche en in warme kleding. De verwarming hoog en Netflix aan.
Ik serveerde chips en kommetjes thee.

Had ik iemand nodig gehad? In het weekend met mijn jongens?
Nee.
Was het fijn geweest om niet alleen te zijn? Na zo'n gedoe en kou en dinges?
Ja.

Zo bedacht ik me, nadat ik in bed ging met een kommetje thee.

En toen ik wakker werd was dat door Zoon2 die bovenop me lag. Met zijn hele gewicht en mij kusjes gaf.
'Heeee mamma, ben jij wakker>'
'Ja schatje, nu wel ja'

'Wil jij mijn Pokemon kaarten zien??'

Nee. Zei ik in de spiegel.
Maar ik zei Ja tegen de Zoon. Want zo werkt het in het echt.