Want blond is heel volwassen. En zo blijft het.

'Jij bent ook niet makkelijk he, mamma.'

Aldus Zoon2 van de week toen ik hem van school haalde.
Ik vond dat bijzonder grappig, zoals ik meestal eigenlijk dat soort dingen van de jongens vermakelijk vind.
Ik snap het altijd zo goed. Zij moeten er ook altijd maar mee omgaan, de dingen van mij des levens.

Waarom het kind het nodig vond dat te zeggen, ging over het feit dat ik had medegedeeld dat ik mijn haar maar weer donker ging verven. Ik was er opeens zat van zeg, dat ontzettende blonde. Zo hysterisch en alles.
Dus ik vertelde het rond, kocht donkere verf en verzon allerhande redenen waarom het een goed idee was. Ja zeg, ik zou er immers enorm volwassen en serieus uitzien, opeens. Ik zou allerhande banen in schoot geworpen krijgen en bovendien staat het zo leuk bij mijn ogen he.

De Zonen waren allerminst geamuseerd hierover.
'Wij vinden jou mooi met wit haar, mamma' zo deden zij complimenteus en dramatisch bovendien.
'Wij houden van jou, met je haar zo blond mamma' waren zij het opeens broederlijk met elkaar eens.

Buiten dat ik natuurlijk enorm gecharmeerd was van de complimenten, bleef ik voet bij stuk houden. Ik had het erover met Buurman2, die het een goed idee vond. Ik had het erover met de Vriendinnen die net deden of ze deze discussie met mij niet al twaalf keer gevoerd hadden, en mijn moeder trok een bedenkelijk gezicht.

Vlak daarna was mijn aandacht alweer afgeleid, want Zoon1 zou jarig zijn. Nu ben ik buiten alles om ook nog eens een emotioneel nogal instabiel type, als het gaat om de Zonen en al helemaal als het gaat om verjaardagen. Ach, de pupkes zijn nog zo jong he. En ze denken nog dat het leuk is om jarig te zijn en alles, en ouder te worden. En dan vooral Zoon1, die al zo groot is, en slim en alles. Elf jaar ging hij worden zeg. Maar of hij zeven werd, zo spannend was het toch allemaal. Wat ging hij krijgen, zouden er slingers zijn en wie zouden er allemaal op bezoek komen.
Zoals dat gaat met kinderen, was er eerst vrolijke spanning, die rustig aan omsloeg in spanning van een minder gezellige soort. Aan mij als moeder om dat in banen te leiden natuurlijk. Ware het niet dat ik niet bepaald de rust zelve was. De hele week was ik al iets na zessen wakker geworden door Zoon2 in mijn bed, en er waren ook avonden bij geweest dat ik niet perse vroeg in bed was. Tevens had ik bedacht dat ik zelf taart ging maken, had ik een recept van een of andere cake met chocola en besloot ik dat ik voor het eerst in mijn leven zelf soep zou maken. Ja hoor, ik ben van de timing. Gelukkig moest ik de dag van te voren ook nog naar het voetbalveld, uren lang, omdat beide kinderen moesten spelen, heel handig met ruim een uur ertussen.
'Je komt toch zeker wel kijken mamma?' Met onschuldig glanzende oogjes.
Serieus, wat is dat met kinderen en de blik in hun ogen?
En zo stond ik dik ingepakt aan de rand van het veld, zaterdag, vanaf half negen. Niet dat dik inpakken helpt tegen regen hoor, dat niet.

En ontmoette ik ook nog even de moeder uit het team van Zoon1, waar ik over de app een klein akkefietje mee had gehad, in het kader van de korrels en zo. Ik kende haar niet in het echt, dus gaf netjes een hand, toen ik haar zag. Toen bleek dat zij het was, deed ik een beetje lacherig, zo van 'hahhaa, oh, nou jaaaaa, leuk kennis te maken.'

Vond zij helemaal niet hoor.

Nou, mooi dus geen koffie voor haar gehaald. Puh.

Evenwel was ik zaterdagavond opeens druk met het versieren van mijn huis, samen met Verkering1 van de Exechtgenoot en kwam er bezoek uit allerhande hoeken, waar ik erg van hou, en de kommetjes wijn vloeiden als uit zichzelf vol.

De volgende ochtend vond Zoon2 het wederom om zes uur een mooi moment om te ontwaken. Vond ik helegaar niet en ik stuurde hem liefdevol maar best wel dwingend weg om ergens op een scherm te gaan zitten kijken. Natuurlijk niet al te lang, want er moest gezongen worden he, voor de jarige.

En zo was er een kaarsje op een taartje. En een heleboel heel luid gezongen liedjes, zo in het gezicht van de net wakkere Jarige Zoon1. Vond ie leuk.
Cadeautjes, croissantjes, huppetekee. Allemaal in het grote bed. Het grote bed dat niet meer het grote bed is, als het net zo goed een eenpersoonsbed kan zijn, vind ik. Dacht ik aan. Maar dat liet ik niet merken hoor. Ik was superfeestelijk!

Normaal doen wij op zondag uitgebreid aan slonzen en rondhangen, maar dat was er nu niet bij. Ik begon aan de soep, aan de taart, aan de cake en aan de hapjes en aan alles wat er zo bij een verjaardag komt kijken. Ik zette de radio hard, liet Zoon1 heel veel appels in stukjes snijden, splutste mijn hele keuken onder de pompoen soep en redde het leven van beide Zonen, die niet meer konden leven met de spanning, zo bleek, omdat ze elkaar bijna de nek omdraaiden. Nadat alles klaar was, de kaarsjes in de taart, het huis weer schoon en, trouwens, mijn haar nog immer blond, want geen tijd, gingen we naar Huis1 van de Zonen. Namelijk was daar het Grote Cadeau. Zoon kreeg een nieuw ingerichte kamer. Met nieuwe spullen en helemaal mooi en netjes en leuk. En kaartjes voor zijn favo voetbalwedstrijd. Vervolgens weer hop, naar mijn huis. Waar het bezoek allemaal aan kwam zetten. Inclusief mijn lieve ex schoonfamilie, wat nogal leuk was. Nondenju, wat groeien ex-neven als je ze een paar jaar niet ziet. En wat kreeg Zoon1 mooie dingen. En opa en oma en de buren en de allerliefste tante en oom en de Echtgenoot van Vriendin2, en iedereen at taart en dronk wijn en het was een hele familie zeg.

De Exechtgenoot en Verkering1 bleven eten, en we hadden aan tafel een gesprek over wat we allemaal zo leuk aan elkaar vonden. Ja, we zijn een schattig gezin zo bij elkaar. De Man is grappig, Verkering kan goed koken, Zoon1 heeft humor en Zoon2 kan vet goed voetballen. Ik kan niks, maar ben gewoon wel 'heel lief'. En weet je wat, daar doe ik het voor hoor

Het was waarlijk allemaal liefdevol en leuk en lief, tot natuurlijk dat voorbij was, vanwege omdat een van de Zonen het nodig vond om een driftbui te krijgen. Ach, zo gaan die dingen.

Natuurlijk kwam daarna het moment dat iedereen inderdaad allemaal naar hun eigen huis ging. En de Zonen naar bed.
Zat ik in mijn keuken. En het onvermijdelijke kwam daar hoor.
Ik keek om me heen naar de chaos. En het is elk jaar hetzelfde.
Vroeger was het, ook kijkend naar de bende, en dan samen nog wat drinken en napraten en alles.
En nu al twee jaar, kijk ik naar de bende, en huil even heel hard.

En ging naar boven om Zoon1 nog een kusje te geven. Die ook al lag te huilen in zijn sponde.
Want net waren we allemaal samen. En nu niet meer. Zo sprak hij uit, wat ik dacht.

'Ja schatje, ik vind dat ook, maar wat was het een fijne dag he!' Deed ik.

Kunnen Pappa en Verkering niet gewoon ook hier wonen? Of jij bij ons in Huis1? Wilde het kind weten. En even was hij niet elf, maar zes.
Want Zoon2 heeft ook altijd zulke ideeën. Leuk, maar niet zoals dat gaat. En ik was moeder en verstandig en volwassen. En ik wist m te kalmeren en uiteindelijk nog wat stomme grapjes te maken ook nog. Kan ik hoor.

En ik was dus al volwassen potdikke. En serieus. Ik blijf dus ook gewoon blond. Niet de makkelijkste weg, en ook niet makkelijk zoals Zoon2 mij vindt. Maar wel zoals het is.