Van toen de tekst van twee eeuwen geleden een Tinder hit was.

In de supermarkt beneden mij hangt een kaartje, waarop het einde der tijden wordt aangekondigd. Vrij ongezellige mededeling, als je het mij vraagt. Ik kijk vaak op die kaartjes, want dat vind ik leuk. Heerlijk ouderwets, worden er fietsen aangeboden, eikenhouten buffetkasten en jaargangen van tijdschriften. Dit alles voor luttele bedragen. Er wordt huishoudelijke hulp gevraagd of je toegeworpen en er hangen pamfletten waarop wordt bericht over yoga-lessen, boekenclubs en anderszins verlichtende hobby's.

Dit alles staat boven de ook al zo fijn ouderwetse kopieermachine, waar je voor tien cent een kopietje kunt maken. Ik hou ervan, zulke dingen van ver voordat alles via internet werd geregeld. Wie koopt er nog een fiets via een kaartje, in plaats van via Marktplaats of sowieso online. Wie maakt er nog een kopie, als je al je papieren zaken kunt inscannen, en wie meldt zich nog aan voor een sportclub via een pamflet.

Dit zette mij aan het denken, terwijl ik nog maar eens las in een van mijn oude meisjesboeken, die ik spaar. Al sinds ik mij kan herinneren houd ik van ouderwetsigheid. Van oude boeken, vol met mooie oude woorden. Van spullen uit een deel van de vorige eeuw toen ik nog niet eens geboren was. Van romantiek en bloemen en deuren die worden opengehouden. En natuurlijk van een aperitiefje om klokslag vijf uur in de middag, zoals het heurt.

Want, ook al lees ik graag over zulke dingen, kijk ik vergenoegd naar oude plaatjes en richt ik mijn huis is met dingen die nu Vintage heten, maar die ik altijd al leuk vind, ook toen het nog gewoon oude rommel was, ik ga natuurlijk ook met mijn tijd mee.

Heel erg van deze tijd ben ik gescheiden, wat ik een stuk minder hip vind dan het volgens de statistieken is. Ik kan mezelf single mom noemen met een supermilfy foto met veertien filters eroverheen van mezelf op Instagram en ik leef, als de Zonen bij hun vader zijn, als iemand die ik ooit was, een jaar of 13 geleden. Vrijgezel die leeft op pizza of toevallig overgebleven macaroni en met een hang naar sociale contacten, kroegbezoeken en de voortdurende neiging om iets aan mijn huis te doen. Zal ik nog een muur paars verven? Zal ik hier en daar wat spijkers in de wand slaan en daar dingen aan ophangen? Zal ik de bank weer eens ergens anders neerzetten?
Of zal ik mijn kapsel weer eens drastisch veranderen?

Het is maar goed dat ik de andere helft van de tijd gewoon de Zonen bij me heb, sperziebonen klaarmaak, ontbijt en lunch verzorg en spelletjes doe aan de keukentafel. Ook bepaald ouderwets eigenlijk. Inclusief alle vriendjes van Zoon2 die ik de ganse week mijn huis binnensleep en koekjes en limonade doe toekomen.

Ik was daar zo eens over aan het nadenken, en dat voedde ik met, jawel, een online zoektocht naar fijne ouderwetse teksten. Daar kalmeer ik van.
En zo kwam ik op een pagina met contactadvertenties, uit 1887, en de jaren daaromheen.

Wat een zaligheid.
Uren heb ik me vermaakt zeg. Ik stuurde her en der wat screenshots, maar kreeg zelden de reactie die ik hoopte te krijgen. Namelijk, dat dit toch wel het allerleukste was wat zeg maar in 2016 ooit naar iemand gestuurd was. Er waren er eigenlijk maar twee die gepast reageerden. Eentje daarvan was De Schipper. Maar die reageert doorgaans sowieso wel gepast. Op zijn manier.

Het punt was uiteindelijk, dat ik bedacht, dat ik eigenlijk zo'n soort advertentie eens zou moeten gebruiken op het medium Tinder. Tinder, wat ik eigenlijk alweer een tijdje had afgezworen, wegens verregaande irritatie van mijn kant. Ja, ik zat erop, kletste zo her en der eens wat, had een date of wat, een relatie, en was weer vrijgezel. Moest daar van bijkomen, zocht afleiding en logde me weer in, wat heel erg makkelijk gaat. Ik had een paar redelijk gelukte foto's, een gevat tekstje daaronder en ik swipete mij zowat een duim uit de kom. Meestal naar links, wat betekent dat ik de man in kwestie stom vond. Zo af en toe naar rechts, wat interesse betekent. Interesse, gebaseerd op een foto, niet gehinderd door enige kennis van karakter, uitstraling of gevoel voor humor.

Dat resulteerde dan meestal in een MATCH, waarna een gesprek kon plaatsvinden.
Gesprekken, waarvan ik nog wel eens droom, op een niet goede manier.
Gesprekken waarvan ik de neiging kreeg om met een vork in mijn oog te prikken. Om te braken op mijn telefoon. Om mijn moeder te bellen en te vragen waarom ik eigenlijk leef?

Soms, heel soms was het lollig. Bleek iemand grappig, slim en niet gespeend van enige zelfspot. Totdat het, nadat ik net dacht dat het zowaar leuk was, bleek dat deze persoon bleek te wonen in een of ander kerkelijk dorp ver weg in Gelderland. Maar toevallig net in de trein vanuit zijn tante in Amsterdam zat, toen hij ook Tinder had opgestart, zodat het leek of hij vlakbij was.
Ik doe niet aan lange afstand. Wat een gedoe.

Kortom, ik was er goed zat van. Tot mijn lumineuze idee van de contactadvertentie.

En ik voegde daad bij woord.

Maakte een nieuw profiel aan, geïnspireerd op een contactadvertentie uit de krant van de jaren ,80, twee eeuwen geleden.
Ik voegde een vrij neutrale foto van mezelf toe.

En zie hier:

Kristel 37

Weduwe met twee zonen zoekt kennismaking met fatsoenlijke, gefortuneerde heer, in de leeftijd 30-50 jaar om een huwelijk aan te gaan. Liefst in bezit van hoed en dienstbode. Eventuele kinderen zullen worden aanvaard als zij zich kunnen gedragen en stil in de omgang zijn. Slaapkamers zullen apart zijn tijdens het huwelijk, met desgewenst intimiteit op afgesproken tijdstip. Gaerne reactie en na wederzijds goedvinden een ontmoeting op een discrete plaats.



En. Nou. Wat ik toen meemaakte. Ik zette de boel online en besloot iedereen leuk te vinden. Ik veegde dus geeneen keer naar links, ook niet de mannen met een vis, of een tijger of gewoon een domme uitdrukking op hun gezicht.
En of het nou leuk is of niet, ik had de ene na de andere match. Om nou te zeggen dat ik gecharmeerd was...neen.
Maar het was werkelijk ontzettend interessant en meer dan waar ik op hoopte.

Na 1 avond was ik kapot, van al het lezen, typen en bijkomen van de schok. Nog nooit had ik zoveel reacties gehad. En nog nooit zo uiteenlopend.

Ik kan voorzichtig concluderen dat de tekst van twee eeuwen geleden beter werkt dan die van tegenwoordig. En het einde der tijden lijkt verder weg dan ooit. Ik kan nog lang vooruit. De volgende keer zal ik vertellen wat er allemaal nog meer gebeurde.