maandag 1 december 2014

Keirofobie, Gerrit de zeehond en Terschelling

Dit weekend was ik op Terschelling. Een uitje had ik. Een uitstapje en een verzetje. Samen met Vvs1.Verklarende woordenlijst: vvs=VaderVanSchool
Het was nogal leuk. Er zijn daar niks dan vriendelijke mensen, leuke kroegjes, lekker eten, honden, een mooi hotel, zee, boten, en vooral mensen met winddichte jassen en wandelschoenen. EN DIE DOEN DAAR GOED AAN. Het was daar potdikke koud zeg. Liepen wij, op gympjes, ik in mijn leuke dunne soort van broek en schattige vestje en winterjas, die geen winterjas is. Bevrozen was ik. Koude handen hadden we. Allemachtig, dat verwacht je toch niet op zo'n winderig eiland? Oh. Toch wel misschien. Niet echt goed ingelezen dus.

Wij deden na aankomst een klein biertje, misschien een glaasje whiskey daarbij, en lagen om tien uur des avonds reeds te slapen in de sponde. Vermoeiend hee, zo'n bootreis en alles.
De volgende dag dus om 05.00 wakker, want meer dan zes uur slaap in een nacht, dat ben ik niet gewend. Na nog maar een klein slaapje, een verkwikkend ontbijt en een fietsen-huur-momentje, togen wij eilandwaarts. Een fietstochtje van zes kilometer lachten wij, haha. Haha. Dat is een peulenschil zeg.
Naaaaahhh wat een wind en woei. Wat een koude. Na nog wat cultuurdingesen en het opdiepen van een muts uit mijn tas, kwamen we aan bij een dorpje, waar niks was. Precies twee winkels, twee dichte discotheken en een begraafplaats waar het drukker was met de doden dan er mensen op straat waren. Geeft toch te denken.

Terugwaarts weer, wat aanzienlijk sneller ging, in het kader van wind in rug en zo. Het was op dat moment nog voor 12 uur des morgens. Vol verbazing stelden wij dit wonderlijke feit vast. Ongelooflijk, wat een welbestede dag. Dingen gedaan, uberhaupt, op de vroege morgen. Wat een actie en wat een sportiviteit!
Trots op onszelf, namen wij een pauze van twee uur. Met soep, tosti en warme chocolademelk, en dat alles voor een haardvuur. Na die twee uur hadden wij nog immer bevroren voeten, maar niet getreurd, er was een winkel die handschoenen en beenwarmers verkocht. Beetje verkeerde timing onzerzijds, zo zeg maar nadat de fietstocht voorbij was. Maar, beter laat dan nooit, daarom besloten wij tot andermaal een verfrissend tochtje. Vooral omdat ik mijn zinnen had gezet op een ontmoeting met een zeehond. Ja, je bent op de wadden of je bent het niet, dacht ik maar zo. Ik zag al zo voor me, dat ik de zeehond zou ontmoeten, wij elkander in de ogen zouden kijken, ik over zijn zachte hoofdje zou aaien en hem natuurlijk Seabert zou noemen. Of Gerrit. Een selfie zou ik maken, met mijn nieuwe natte vrind, en op Facebook zou iedereen verrukt zijn.
Niets van dat al dus he.
Maar gelukkig was er wel een etablissement met bier en bitterballen. Ik ben snel over teleurstellingen heen hoor.

Wij aten in een restaurant waar het erg leuk en lekker was en wij dronken nog zo wat in een cafe

Allemaal nogal aan te raden. Er was een bar waar wij nieuwe vrienden maakten, en er was de fietstocht terug naar het hotel wat heus soepeltjes ging.

Ach, Terschelling. Toen we terug moesten de volgende dag, naar De Wal, Het Vaste Land en het Westen, was ik daar bepaald treurig over. Hoewel de bootreis terug enorm vermakelijk was met wildvreemde mensen die grappig bleken. En. Ik heb een zeehond gezien. In de woelige baren, deed hij zwemmen en ik denk dat hij mij ook zag, want ik zou zweren dat Gerrit knipoogde, zoals zeehonden dat plachten te doen.

En ja toen begon het normale leven weer. Met Zoon2 die om de minuut vraagt hoeveel nachtjes het nog slapen is tot pakjesavond. En zijn verjaardag. En kerst. En daarna weer alles opnieuw vraagt en weer vergeet.

Zoon1 is bezig met een surprise, de schoenen worden gezet en ik kan niet anders dan denken; het is potdorie ALWEER bijna eind van het jaar. Een roerig jaar, als u het mij vraagt. Maar zover is het nog niet. Ik heb wel een bijzonder moment nog meegemaakt, zo op het nippertje van een nieuw jaar.
Ik droeg vandaag een heuse winterjas. Geinspireerd door de Antarticaanse omstandigheden op Terschelling, zocht ik mijn oude ski jas op. Nu is dat niet helemaal mijn stijl, een baaivanger van deugdelijke snit en stof, met een heuse capuchon. Maar het is koud buiten he. Ik voelde me er vandaag heus heel volwassen onder, zoveel degelijkheid. Verder wil ik mijn haar knippen. Maar moet even over angst van kapper heen komen. Je reinste keirofobie. Ach, het leidt de gedachten wat af he.





4 opmerkingen:

  1. Is je verstand weg gewaaid daar op dat verdraaide eiland? Je haren afknippen? Als je het maar laat om je tot zo'n net gescheiden-actie te verlagen. Lekkere wijven hebben lange haren. punt.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. HAHAHAHAHAHA Iben. Ben jij gek! Niet kort!! Een vet sexy coupe ja!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. die haren knippen zou ik ook niet doen...ge zijt echt middelbare leeftijd tegen dat die ooit weer lang geraken, maar de winterjas! dat is echt volwassen geworden zijn !!!
    hou die maar aan

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Vee, de neiging is ook alweer weg hoor. En ja he, van de winterjas, haha

    BeantwoordenVerwijderen