De engel die niet meer is en de monsterlijke boom

Wij hebben de lelijkste kerstboom van de wereld in huis staan. Niet expres, hoor. Maar dat liep zo, kennelijk. Ik geef de aanstaande ExEchtgenoot1 de schuld. Dat komt omdat het ook zijn schuld is, feitelijk. Hij heeft het ding aangeschaft. Een klein excuus is, dat hij het ding kocht, terwijl het donker was. Zo zegt hij.

De dag nadat hij er mee thuis was gekomen, viste ik het mormel uit de garage, keek er zo eens naar en vroeg de man om het misbaksel boven te brengen, zodat de kinderen en ik hem konden versieren.

Eenmaal boven, bolderde ik van het lachen zeg, en wij keken allemaal naar een compleet scheef, half-kaal gedrocht van een boom. Ik rommelde zo wat met theedoeken onder het plankje aan de onderkant, om het ding een soort van recht te doen laten staan, schoof 'm heen en weer, draaide eraan, hatselde wat met de takken, en toen stond hij, op de minst slechte manier.

Vervolgens haalde ik al onze kerstspullen tevoorschijn. Elk jaar vind ik dat wel leuk. Van 'oohh ja, de bal met het lampje en het luidruchtige muziekje' dat de Zonen vorig jaar van oma hebben gekregen, leuk, oma, echt heus leuk en de schattige gehaakte engeltjes, en de bal die ik vroeger al had, en natuurlijk alle balhaken, die overal tussen en onder en achter liggen.

Een groot positief punt, waren de lichtjes. Die ik voor het eerst in mijn Kerst-Carriere, dus een keer wel deugdelijk had opgeborgen. Verbazing over mezelf alom.
Zomaar, zonder enig gescheld, getier en gedoe en gedinges, kon ik twee pakken lichtjes in de boom-achtige draperen. De Zonen stonden, zoals dat kinderen in deze tijd betaamt, met open mond te kijken, vol verwachting. Ja, prachtig ja.

' NIET AAN DE LAMPJES KOMEN! DAT DOE IIIIIIK ' Deed ik heel sfeervol.

Toen de boel eenmaal verlicht was, keek ik het zo eens aan, het wanschepsel van een boom, en besloot tot het zijn van de leuke moeder, die de Zonen volledig zelf de boom zou laten versieren. Het is ook niet dat ik er nog wat van zou kunnen maken.

Gelukkig met hun taak, gingen ze los. Alles wat we hebben zo ongeveer, hangt in de monstrum boom.

Aan de ene kant alles op een kluitje, aan de andere kant alles scheef, bovenin teveel, onderin te weinig, en aan de achterkant de mooiste dingen, die je dus niet ziet.

Zoon2 was in complete verrukking. Wat een mooie boom, vindt hij het.
Zoon1 was allang al blij dat ik me er niet mee bemoeide en bemoeide zich vervolgens met zijn broertje, waardoor er gelukkig toch nog ruzie uitbrak. Het was allemaal al weer wat al te veel zoetsappig hier hoor.

Terwijl ik het zo eens aankeek, checkte of er nog wat feestelijke wijn in huis was en luidruchtig van ' Oh Dennenboom' kweelde, vond ik opeens tussen alle andere zooi, onze kerststal. Die heb ik vorig jaar van mijn Zuske gekregen, waar ik zeer mee in nopjes was.

Mijn ouders hadden vroeger ook altijd een kerststal, met echte beeldjes en een houten stal en alles. En mooi niet dat ik die zelf mocht inrichten. Dat deed mijn moeder. En als ik dan stiekem de boel verplaatste, onder het mom van; ' En toen kwam Jozef eens even kijken hoe het met het kindeke Jezus was, en toen ging de ezel een ommetje maken, kwam een Koning tegen, en die moest plassen, dus die stond ook even naast de kribbe. Daarna ging Maria eens even een boodschapje doen, en paste Jozef even op zijn zoon, en keek hem zo eens aan, van hee maar Zoon, jij lijkt helegaar niet op mij. WIE IS JOUW VADER?'
Dat soort dingen.
Dan zette mijn moeder daarna alles weer terug. Met natuurlijk de koningen op gepaste afstand, want die waren nog onderweg met hun waardeloze presenten. (Serieus, wie zit er als kraamcadeau te wachten op Mirre? Wat is er mis met een luiertaart of een fles champagne? En wilde baby Jezus soms niet liever een leuke rammelaar dan een beetje wierrook? Mocht hij soms al met lucifers spelen? Lekker onverantwoord, als je het mij vraagt.)

Maar. Nu heb ik dus mijn eigen stal. Ha! Ha! En mooi dus niet dat ik die door iemand anders liet inrichten.
Dus, zodoende zat ik op mijn knietjes lekker te rommelen met een schaap en wat koningen en al die gezellige mensen daar in de stal. Het is een geanimeerd gezelschap.
Wat er zo mooi was aan mijn stal, is dat er ook nog eens een heuse engel op het dak hing te chillen. Een engel met een ster in heur handen, en een lieflijk gezichtje, zoals je dat vaker ziet bij engelen.

Na geruime tijd was ik klaar, stond er een fraai stichtelijk tafereel naast de afzichtelijke boom, en was iedereen reuze verheugd over alles.

Over tot de orde van de dag.

Een paar uur later, kuierde ik zo wat rond in huis, zag in ooghoek voortdurend de jammerlijke boom, maar ook mijn zielroerende stal. Keek nog eens. Er klopte iets niet.
Was de engel 'm potdikke gesmeerd zeg, zo zag ik.
'WAAAAR IS MIJN ENGEL?' Brulde ik.
Zag wel dat de aanstaande ExEchtgenoot1 met zijn ogen rolde en een mental note maakte over mijn geestelijke gesteldheid, en ook zag ik Hond1 bepaald schuldig kijken, met iets wat verdacht veel op een engelenvleugel leek, uit zijn bek hangend.

Had het beest dus gewoon mijn Bode Van God opgevroten zeg. Om het allemaal nog wat huiveringwekkender te maken, waren de koningen en Maria ter aarde gestort en lagen tragisch op hun rug in de stal. Ook een ezel had het loodje gelegd.

Het was bepaald kostelijk, vond ik. Luid lachend zette ik alles op Facebook. Zoals je dat doet met buitengewone situaties. EERST een foto maken, daarna oplossen.

Ik weet niet wat dit allemaal betekent, maar ik ga er maar vanuit, dat ik dit alles moet zien als generale repetitie of zo. De laatste dagen van het jaar zijn niet zoals het hoort. Dus dan zal volgend jaar, over twee weken, alles van de weeromstuit fabulous zijn. Alsof je ook wat aan een engel hebt. Kan beste alles zelf doen. Zoals een kerstboom kopen.