Misselijkheid en alles

Het was hier een kotsen van jewelste zeg. Heus niet gewoon een beetje, neeee, meteen bedden en potten vol. Nu kan ik daar meestal niet zo goed tegen, overgeefsel. Vind ik waarlijk nogal vies. En ben natuurlijk wel wat gewend, zo door de moeder-jaren heen.
Maar een bed vol stukjes... daar moet ik zelf een weinig van over mijn nek, eigenlijk. Ondertussen troost ik dan wel de een of andere Zoon, maar moet echt mijn best doen, niet rustig de andere helft van het bed onder te braken.

Voor het weekend was het Zoon2, en vanavond was het Zoon1, die gelukkig oud genoeg is om het soort van in de wc te doen. Dat de helft ernaast kledderde, dat was gewoon per ongeluk.

Het helpt natuurlijk ook allemaal niet mee, dat we reeds weer in de Feestelijkheden zitten. Die mij werkelijk elk jaar weer overvallen. Of aanvallen, eigenlijk. En waarschijnlijk de Zonen ook.

Bolderend van plezier kwam Zoon2 al wekenlang thuis, zingend van Sint Maarten en alles, met een bijzonder groot repertoire aan nieuwe liedjes, met dank aan zijn fabulous juf. Er was zelfs een voorstelling in de klas, tranentrekkend schattig, en ook moest ik een beetje lachen, omdat er iets was met een liedje, waarbij de ganse klas het handje tegen het hart hield en iets prevelde van God die er in zat. Nja, ik grinnik daarom. (Stiekem, hoor). Vooral omdat in elk geval Zoon2 daarover geen idee heeft.
Wat het mooiste was, was het compleet uitbundige, luidkeelse gezang van het kind. Niks niet verlegen of stilletjes doend. Rechtopstaand en met de borst vooruit, zo zingt Zoon2. Kon 'm wel opvreten.
Er werd dit jaar op 11 november waanzinnig veel opgehaald. Nog meer dan anders.
De buit van Zoon2 ligt in een grote bak, waaruit hij bij voorkeur des morgens om 07.30 al het nodige uit opeet.
De spullen van Zoon1 liggen gerangschikt op soort, grootte, mate van lekkerheid en kleur, in diverse bakjes. Hij doet er zo zuinig mee, dat ik waarschijnlijk net als vorig jaar, ergens in juni, de boel kan weggooien. Maar hij heeft er minstens zoveel plezier van.

Daarbij is Den Sint weer in het land, waar vooral Zoon2 bijzonder veel mee bezig is.
Vanavond nog vatte hij alles samen in een verhelderende conversatie.

' Sinterklaas woont in twee landen. Spanje en Nederland' Zo orakelde het kind.
' Nou inderdaad, wat slim van jou mopje ' vond ik.
' Wel fijn voor de kinderen in Spanje, dat ze dichtbij Sinterklaas wonen' Was hij een weinig jaloers.
' Neeee, maar die vieren geen Sinterklaas hoor. Alleen de kinderen in Nederland.' Was ik educatief.
' En waar wonen wij dan?' Was hij opeens onwetend.
' Dat weet je toch wel?' Zei ik.
' BLOEMENDAAL!' Zag hij het licht.
' En dat ligt in....?' was ik benieuwd.
' HAARLEM!' Vond hij.
' Neee, in Nederland!' zei ik het maar voor.
' Oohh dus wij wonen vlakbij Spanje!!' Was hij zeer in zijn nopjes.
' Euh..' Was ik confuus.


De schoenen zijn gezet, er is een kalender die daags wordt ingekleurd om de dagen af te tellen tot pakjesavond, en ik heb nog geeneen keer pepernoten gekocht zeg.

En er wordt dus een beetje gebraakt. Van een virusje zal wel. Of de spanning van alles. Kan ook best zijn.
Ontspanning is daarom het devies.
En ik wil daarom eigenlijk, dat het niet binnenkort pakjesavond is. Daarna Kerstdiner en dinges. Daarna Familie-Kerst, daarna Oud en Nieuw en daarna de verjaardag van Zoon2. Vooral omdat hiervoor al Sint Maarten was en de verjaardag van Zoon1. Een mens kan maar een maximaal aantal feestelijkheden hebben, of niet soms. Gelukkig heb ik bijna altijd een leeg kommetje voor me staan. Voor als ik misselijk word.