Een hoop scherven en een pasen zonder boter lam

Zeg allee, wat is dat hier voor verwaarlozing allemaal. Niks nie heb ik meer geschreven sinds 22 maart. En dat terwijl ik zó veel leutige avonturen meemaakte zeg.

Allereerst waren Echtgenoot en ikzelve zes jaren getrouwd met malkander. Vorig jaar schreef ik nog over grootste toestanden, waar wij een weekendje weg planden vanwege het vijfjarig jubileum en Zoon1 zich daar een of andere heupontsteking opdeed waardoor de hele boel in het honderd liep. Kijk maar. En ook hier. Dit jaar waren wij van zins om gezónde Zonen bij opa en oma af te leveren om een ávondje weg te gaan tesaam. Natuurlijk dacht ik de avond van tevoren dat ik allerhande gehoest en wegkwijnende kinderen hoorde klagen in hun bedjes, maar dat bleek toch niet zo te zijn, maar toch was ik vijf minuten voor we ze wegbrachten nog niet overtuigd. Pas toen ze veilig en wel aan tafel zaten bij mijn ouders en wij wegreden, kon de jolijt aanvangen. Ik opende zo een fleske alcoholisch plezier en wij proostten op ons huwelijk. Ook kreeg ik nog een present, van dn Echtgenoot. Een beeldig armbandje, wat mij veel plezier deed. Aan hem overhandigde ik een heul hip shirt en zo waren wij in ons nopjes met verrassende cadeautjes en togen naar Amsterdam, om aldaar te eten en te drinken en te lachen bij Toomler. Dit al was een reuzensucces, en het was dan ook heus niet erg dat wij op de terugweg diverse openbaar vervoer aansluitingen misten en ik bevroren voeten opliep op tochtige perrons. Welneen, ik hing aan de arm bij Echtgenoot en beval hem mij te vertellen waarom ik toch zo leuk ben en al. Zo ben ik hoor.

Nadat wij fijn konden uitslapen, en de Zonen paasontbijt en paaseierenzoek activiteiten ondernamen bij opa en oma, volgde een genoeglijke dag waar ik op het allerlaatste moment ontdekte dat ik eigenlijk helemaal niet aan het feit Pasen had gedacht, in praktische zin, zodat ik wél croissantjes in huis had voor tweede paasdag, maar geen eieren, geen boter lam en geen paastafelkleed. Deerlijk teleurgesteld in mijzelf scharrelde ik wat chocolade eitjes op uit 2010 en probeerde Zoon1 ervan te overtuigen dat dat ook heus leuk was om te verstoppen voor zijn broertje. Namelijk dit jaar, zo bedacht Zoon1, zou híj de paashaas zijn bij ons thuis. Omdat ik dus het hele eier-schilderen, paas-ontbijt en roomboter gala aan mijn moeder had overgelaten, zelf nogal tekort schoot dit jaar zonder zelfs maar een deugdelijke paastak of een kuiken voor de ramen, schonk ik me een grote hoeveelheid wijn in en emmerde tegen Zuske en Echtgenoot zo wat over diverse onderwerpen tot een vrij onchristelijk tijdstip.

Waarin natuurlijk het onderwerp Tijd ook voorkwam. Elk jaar, mensen. Elk jaar schrijf ik u over de gesprekken die ik voer met Echtgenoot over de klok een uur terug, danwel vooruit. En we komen er niet uit.
En deze keer, afgelopen weekend, kwam mijn moeder heel olijk op ons af, toen wij Zoon1+2 brachten en zei:

'Zeg, die klok ook nog he, ik ga maar vroeg naar bed, haha.'
Ik: 'huh wat'
Echtgenoot:'Oh neee....'
Ik: 'de klok gaat een uur vooruit he moeder, dus de kinderen zijn later wakker, als het goed is'
Moeder:'Oh. Hm?'
Echtgenoot: 'Oh nee.... alsjeblieft niet weer'
Ik: 'Nee, begin jij vooral niet. Moeder, niet naar hem luisteren'
Moeder: 'Nou kind, gefeliciteerd met jullie harmonieuze huwelijk he'
Ik: 'Ja dank je. Anyway, de jongens worden dus later wakker'
Echtgenoot:' Ja we merken het pas maandag als ze weer vroeg opmoeten, dan hebben ze een uur korter geslapen'
Ik: 'Neeeheeeeee. Ze gaan toch op een gewoon tijdstip naar bed? Ze slapen gewoon normaal. Hopen we.'
Echtgenoot:'Jamaar zondag zijn ze minder moe, want dan is het vroeger'
Ik: 'WELNEEEEE, wat maakt dat nou uit. Na twee uur zijn ze het kwijt en hebben ze een gewone nacht. Zondag is alles weer normaal'
Echtgenoot:'Zucht en steun. Echt niet, dat wordt weer aanpassen. Jetlag. Toestand.'
Ik: 'OMG'
Moeder:' Wil iemand koffie? Thee? Wijn?'
Ik: 'Neenee, wij gaan samen liefdevol genieten van elkander'
Moeder: 'Hm. Succes schat.'
Vader:' Hahahahahaha'
Echtgenoot:'(...)'

Ja.

Nou en dat was dus allemaal wel prima en zoals dat gaat bij ons thuis. En zondagavond gooide ik een van mijn mooie champagneglazen aan de barrels. Het glas waar ik mee geproost had op onze trouwdag. Het glas dat we gekregen hadden, zes jaar geleden. Kristal en beeldig. Ik zag dat als een teken van het grote geluk dat ons te wachten staat. Want als het om bijgeloof gaat, geloof ik graag in mijn eigen straatje natuurlijk.

Echter ging ik dinsdag weer aan het werk en daar rolde ik heel bevallig met mijn bureaustoel in de rondte, waar ik bij ongeluk tegen een enorme ingelijste poster botste. Niks aan het handje. Tot ik een paar uur later even in de keuken stond en een hoop geraas en gerinkel hoorde. Slaakte een ijselijke gil, waardoor collega C zowat in haar thee stikte en wij ontdekten dat de grote lijst aan stukken lag. Op mijn werkplek. Dat was dus een bijna-dood-ervaring, terwijl ik er nét niet bij was. Ik vind dat getuigen van geluk. En van grote beloftes, gezien wederom de hoeveelheid scherven en alles.
En vandaag op mijn werk sloopte ik bijna een grote schuifdeur, klapte van de trap, viel met mijn gezicht op een trede en scheurde per ongeluk een beetje papier aan stukken. Ik weet niet wat ik daar allemaal van moet denken, behalve dat er wat schort aan mijn motoriek, wellicht. Of ik heb natuurlijk enórme last van mijn uur minder slaap, zogenaamd. Dat zal Echtgenoot deugd doen. Alles voor een goed huwelijk, immers.