de iPad en de vroegopstaande Vader

'Kiiiiind' belde mijn moeder mij op.
Ik: Ha moeder. What's up?
M: Nou, vanmorgen stond je vader zomaar op zeg. Uit zijn bed. Zonder dat ik hem twaalf keer hoefde te roepen.
Ik: Waarlijk?
M: Jaha. En weet je waarom dat was?
Ik: Vertel!
M: Hij. Ging. Naar. De Stad. En Kocht. Voor Mij. Een... Een....
Ik: WAT WAT WAT?
M: Een iPad! Een echte!
Ik: Eeecht? Wat een goed cadeau!
M: Ja he!
Ik: Echt hee, het is een brave vader zeg. Hoe coool moeder, en, is het leuk?
M: Nouu, dat weet ik niet. Hij doet het niet.
Ik: Hoezo niet?
M: We zijn er twee uur mee bezig geweest zeg. Ik werd gek. En toen moest ik van je vader naar de Applestore.
Ik: Ja, en dat deed je toen?
M: Nee hallo, eerst moest de hond uit. Dat arme beest zat al te wachten.
Ik: Oh ja. En toen?
M: En toen ging ik naar de Applestore en ik zei tegen die mensen, hij doet het niet. En toen moest ik allerhande ingewikkelds aanhoren en ik snapte er niks van, hahaha.
Ik: En, wa..
M: Ik zei: Jongen, regel jij nu even dat dat ding werkt want ik snap er niks van. En toen moest ik alle wachtwoorden zeggen maar die was ik dus alweer vergeten.
Ik: Oh en toe..
M: Nou en toen keek die jongen zo en toen zei ik: Heeeee, heb jij niet op de basisschool bij mijn dochters gezeten? En dat was zo! Ha, en toen zei ik, welnu, regel jij even dat voor mij?
Ik: WIE WAS HET?
M: Ja weet ik niet. Maar toen moest ik weer naar huis en mijn wachtwoorden en inlogdingesen weten en dan kon ik op internet wel even alles regelen, maar ik zei, neeeee,ik kom terug bij jou hoor, dat kun jij dan wel even allemaal instellen, nu ken ik je, hahhaa. En toen keek die jongen wel een beetje angstig hoor maar ik mocht terugkomen.
Ik: Ach, vriendelijk, en wa...
M: Toen kwam ik thuis en toen was je vader verongelijkt, dat het ding het nog niet deed en wilde het bijkans alweer weggooien, maar ik zei, hállo, we zijn begin zestig hoor, we weten al heul veul van internet en computers en alles en het is heus niet raar dat we niet meteen weten hoe de iPad werkt toch. Maar toen had ik er geen zin meer in hoor, we waren er al uuuuuren mee bezig en ik moest nog boodschappen doooooeeen en met de hoooond weeeeg.
Ik: Ah ja. Kom morgen anders koffiedrinken, dan kijkt Echtgenoot er wel even naar.
M: Ja, dat dacht ik ook al. Prima idee.
Ik: Okeeee, tot morgen!
M: Ja goed, maar nu kijk ik er niet meer naar hoor, gék worden we ervan.
Ik: Ja snap ik. Nou doewieiiee.

De volgende dag stonden mijne ouderkers op de stoep met de fabulous nieuwe iPad in een fancy nieuwe hoes en alles en toen boog Echtgenoot er zich zo eens over. Nu, dat bleek allemaal zo makkelijk nog niet. Met name omdat ze tesaam allerhande nieuwe inlognamen en wachtwoorden bedacht hadden maar hadden verzuimd die deugdelijk ergens op te schrijven. Daarom werd er voor van alles wat nieuws aangevraagd, wat mijn moeder tot waanzin bracht, maar, wel heel praktisch opschreef allemaal. Na een lange tijd van gebogen hoofden over het nieuwe speeltje van mijn vader en Echtgenoot, terwijl Zoon1+2 zich aan de situatie aanpasten en op de beschikbare telefoons spelletjes speelden, dronken mijn moeder en ik maar koffie en spraken over toch de wonderbaarlijke techniek van tegenwoordig. Ook hadden wij een zeer intelligente en verhelderende uiteenzetting over de app die Pou heet en waar wij ons allen zeer mee vermaken. Omdat wij er nogal om moesten lachen en dat Echtgenoot en Vader nogal stoorde, deelde ik maar nog wat koekjes uit en was het eind van het liedje dat de iPad nog immer weinig teken van leven vertoonde en het advies van Echtgenoot was dan ook om toch nog maar een bezoekje aan hun vrind van de Applestore te brengen. Waar dan, jawel, toch heus, een creditcardnummer aan te pas zou moeten komen. Dit tot grote ontevredenheid van dn Ouders, die dat liever niet doen.

En dus kreeg ik daags na het bezoek wederom een telefoontje, met de verheugende mededeling dat de iPad het licht had gezien en zij dus nu in het bezit waren van een deugdelijk staaltje hippigheid. Gelukkig heb ik niet alleen Echtgenoot, maar ook Zoon2, die zijn oma altijd nog in tijden van nood wat ingewikkelde snufjes kan uitleggen. Want ook al verstuurde ik pas op mijn 18e mijn eerste mailtje, het kind is 3 en weet zich reeds uitstekend te redden op dat gebied. Zoon1 nog iets meer, maar dat gaat ieders pet te boven.

En nu zit mijn moeder dus de ganse dag youtube filmpjes te kijken en word ik gebeld door een bulderend iemand die ik dan herken als mijn mammie, die mij uitnodigt voor de koffie zodat ze mij weer wat hilarisch kan laten zien.
En mijn vader krabt zich reeds op het hoofd en denkt de volgende keer wel beter na voor hij vroegtijdig de sponde verlaat.