Het spelletjes-gen en Temple Run

In mij zit geen spelletjes-gen. Ik kan best een potje Triviant aangaan, als het zo uitkomt, waarna ik na een paar wijn heel hard verkeerde antwoorden in de rondte brul, ook vermaak ik me zo eens in zoveel tijd met Pictionary, waar ik, na een paar wijn, werkelijk bijzonder kunstig uit de hoek kom, al zeg ik het zelf, en met Zoon1 speel ik nogal vaak Mikado en Gansenbord, waar ik, zonder wijn, heus wel plezier mee heb, totdat hij woedend wordt omdat hij dreigt niet te winnen.

Verder..mwoah, ben ik er niet zo van. Dit heeft met name te maken met mijn complete desinteresse in of ik wel of niet win.
Het interesseert me serieus niet. Ik laat dan ook met liefde Zoon1+2 winnen, tot groot verongelijk van Echtgenoot, die vindt dat dat niet eerlijk is. Ik vind het eerder niet eerlijk om wél te winnen, door het met de spelregels wat minder nauw te nemen, dan expres te verliezen.

Mijne zuske lijkt meer op Zoon1, die graag wél wint, en zij zijn dan ook beduchte tegenstanders. Vroeger al, toen Zuske en ik klein waren en bij onze ouders thuis spelletjes speelden, was zij helegaar niet van zins om iemand anders te laten winnen dan zijzelf. Nu interesseerde het me toen ook al niet, maar dat is natuurlijk irritant, als win-lievende tegenstander. Ook is het irritant, als zij verloor, en ik daarom erg moest lachen. Of als ik verloor en daar ook om moest lachen.

Mijn moeder speelt vaak met de Zonen een spel, waar zij, als zij wint, de armen ten hemel heft en als een ware kampioen aan het juichen slaat. Zo doe ik het ook, bij per ongeluk winnen. Een echte winnaar lacht minzaam en weet zich de betere speler. De verliezer dient treurig en teleurgesteld zijn ongelijk te bekennen. Niet te lachen. Zoon1 vindt de manier van zijn oma en zijn moeder niet leuk. Toch maakt het niet dat hij minder wil spelen.
Mijn vader speelt vaak met Zoon2, waar Zoon2 óók nogal gebrand is op winnen, maar zijn opa is meer als zijn oudste dochter (ik) en is daarom voor het kind een prima tegenstander. Snapt u het nog?
Omdat wij deugdelijke ouders zijn, hebben wij hier thuis aldus een enorme kast vol spellen waar wij best veel gebruik van maken.
Sinds ik Zoon1 ooit eens had wijsgemaakt dat ik de MikadoMeester ben, waarvoor ik vele bekers had gewonnen, was hij er nogal van om dat veel met mij te spelen. De spelregels bedacht hij zelf, waardoor hij binnen een paar weken de zelfbenoemde nieuwe MikadoMeester was, wat ik me oogluikend liet welgevallen. 'Bewoog het?' vroeg het kind na ieder stokje dat hij wegtrok. Hoewel ik zelfs de bekers thee op tafel moest behoeden van omvallen, zei ik steeds lieflijk dat er nee, heus niks had bewogen. Ik geloof wel dat hij het op een gegeven moment doorhad, maar de wens om de Meester te worden was groter dan zijn wens om zich aan de regels te houden.
Op zich bijzonder voor een kind dat zich verder aan werkelijk elke regel houdt die er bestaat. Hij is nogal van de reglementen en dringende aanwijzingen, net als mijn Zuske overigens ook weer.
Je zou zelfs kunnen zeggen dat ik zonder Zuske en Zoon1 nogal eens in de problemen zou komen, regelsgewijs. Maar dat is weer een ander verhaal.

Nu is het geval, dat wij sinds kort een heuse Tablet in huis hebben. Tot groot plezier van Echtgenoot en de Zonen, die sinds de komst van het ding nergens anders meer oog voor hebben. Heus was het leuk voor de jongens om op een telefoon een spelletje te spelen of een filmpje te kijken, nu de 'tem-let' (Zoon2) er is, is dat de heilige graal. De jongens wisten binnen een paar uur haarfijn hoe de boel werkte, hoe er gedownload moest worden en wat er allemaal op te vinden was qua pleizier.

En als er iets is, wat ik nog minder heb dan het spelletjes-gen, is het wel het video-spelletjes-gen, of hoe die modernigheid tegenwoordig dan ook mag heten.
Vroeger speelden vriendinnen urenlang Mario en Tetris en raceautodingen. Ik kon het niet aanzien. En ik kán het ook niet. Ik word doodnerveus van dat gedoe met een joystick, pijltjes, en springen en rijden en rennen.
Een paar jaar geleden kochten wij een Wii en ook daar kan ik nauwelijks mee uit de voeten.
Maar nu wordt er hier in grote mate Temple Run gespeeld, door zowel Echtgenoot als Zoon1. Ik zou het een verslaving noemen, welhaast. Als ik Zoon1 niet tijdig met dreigementen van het spel haal, zit hij met hoogrode wangen en supergeconcentreerde oogjes te Temple Runnen of het een lieve lust is. Hij koopt munten, hij schaft nieuwe attributen aan en praat over bonusrondes of hij niet een paar weken geleden nog gewoon Mens Erger Je Niet speelde met een dobbelsteen.

Toen ik laatst even een blik op het ding wierp terwijl Echtgenoot, ook al met zo'n wazig blik, zat te spelen met iets, zag ik een afgrijselijk tafereel van een manneke in een autootje dat van een berg denderde, onderaan omver klapte en.. zijn nek brak. Met een geluid van een brekende nek en bloed en alles.

'Aarghhh' zei ik.
'Haha' deed Echtgenoot.
'Wat is dát. Dat mag Zoon1 dus echt NOOIT zien he' riep ik paniekerig.
'Pff. Hij heeft het zelf gedownload' deed Echtgenoot alsof dat maar normaal was.

Aldus spelen de mannen nu steeds het spelletje waarbij een arm jongmensch op gruwelijke wijze verongelukt, waarbij er dan nog onderscheid wordt gemaakt tussen een wel of niet brekende nek, waar al dan niet extra punten mee worden verdiend.
Ik ben het er niet mee eens.
Maar ik moet me niet aanstellen. Want het is een tékenfilm, volgens hun jongensmening. Het lijkt niet eens echt. Het is nép hoor, mamma. En hij is ook niet dóód, hij stapt gewoon weer in zijn kleine rode autootje. Hoor. Heus waar.

En ik sta aan de zijkant, te smeken met het Gansenbord spel in mijn armen wiegend, de Mikado in mijn haar gestoken en mezelf voortbewegend op het Twisterdoek.