donderdag 14 maart 2013

Het is niet niks, allemaal.

De laptop was een beetje zieltogende, dacht ik. Dus terwijl ik snikkend in een hoekje zat te wiegen, kon ik ook al niks schrijven en was het leed compleet, waardoor ik maar veel wijn ging drinken. Uit die fase kom ik nu net, zette de laptop toch maar weer aan en alles leek een boze droom geweest. Dus dat vier ik met een klein glaasje en een verhaal voor u over dat ik nieuwe schoenen kocht met de Zonen.
Want gedeelde smart is halve smart, immers.

'Oewaa', zei Zoon1 heel klaag'lijk. Toen hij zijn schoenen aantrok. Natuurlijk reageer ik normaal heel adequaat en vol interesse op álles wat een Zoon tegen mij zegt, maar het was tien voor acht in de ochtend en ik had een beetje haast, dus ik negeerde het eigenlijk gewoon.
De volgende dag weer hetzelfde zeg, 'oewaa' en 'auww'.
'Hm?' Deed ik zo'n beetje achteloos.
'Mijn schoenen doen pijn'
'Oh, je sok zit zeker scheef, dat doe je zo op school maar even goed' was ik heel oplossingsgericht.

Echter die middag toen het kind met bloedende voetjes strompelend door het huis trok, kon ik er niet langer omheen. Te kleine schoenen.
Haha.
Haha, heus geen heel erg bloedende voetjes.

Nu heeft hij ook nog een soort van 'nette' schoenen, die net zijn omdat ze nog vrij nieuw zijn, ook al zijn het gewoon gympen, maar die hebben veters. Om een paar redenen zijn het niet de favo schoenen voor zowel Zoon1 als mijzelve. De door het kind zelf te strikken veters, raken in de knoop, doen er letterlijk 15 minuten over om in de strik te geraken en als ik me er dan uiteindelijk over buig en er een degelijke dubbele knoop inleg, heeft hij met de gymlessen een probleem wat ik me kan voorstellen.
Dit alles natuurlijk altijd in de ochtend, om tien voor acht.
Dus er moesten nieuwe schoenen komen, voor dagelijks gebruik. Voor we naar de winkel konden liet ik hem dus maar op zijn sneeuwlaarzen door het leven gaan, wat eigenlijk wel uitkwam omdat het gloeiendegloeiende weer sneeuwde.

Woensdagmiddag had ik uitgekozen als Schoenendag. Sinds we in Het Dorp wonen, hebben wij de keus uit drie soorten winkel-omgevingen. De ene is Het Dorp zelf. Waar alles nogal duur is, maar wel mooi en ook zeer dichtbij.
De ander is De Stad, wat goed te doen is maar best wel ver fietsen, zeker als het erg koud is en je ook nog sperzieboontjes moet schoonmaken of iets anders belangwekkends.
De laatste is de semi-stad. Een winkelcentrum redelijk in de buurt, bepaald minder uitgebreid dan De Stad maar wel prima. Er zit geen Hennes, maar verder kun je je er best redden.

Ik koos voor de laatste en nadat ik de jongens middels zeer opwekkende praatjes had overtuigd van het feit dat ze inderdaad méé moesten, zaten wij anderhalf uur na mijn eerste aansporing op de fiets.
Zoon1 mopperend dat we niet naar Het Dorp gingen en Zoon2 viel achterop de fiets in slaap waardoor ik griezelig half uit mijn fiets hangend, hem ondersteunende, de gladde wegen befietste.

Eenmaal aangekomen stoof Zoon2, slaapdronken, een kledingwinkel in waar hij de etalage ontmantelde. Dit tot matig plezier van de winkelmevrouw.
Toen stapten wij de eerste de beste schoenenwinkel in en terwijl ik zo'n beetje rondkeek, had Zoon1 inmiddels zijn eigen voeten opgemeten en Zoon2 kwam zeer verheugd met een knalroze paar schoentjes aanzetten en verkondigde de schoenenmissie voor geslaagd.
Zoon1 reageerde daar niet heel empathisch op, omdat we daar immers voor hém waren. Ik gaf hem gelijk, waar Zoon2 het helemaal niet mee eens was hoor.
Zo wisten al het personeel en toevallige voorbijgangers dat wij in het pand aanwezig waren en ik suste de boel zo'n beetje door Zoon2 de roze schoenen te laten passen en ondertussen met Zoon1 serieus op zoek te gaan voor zíjn nieuwe schoeisel. Vrijwel direct vonden wij werkelijk leuke gympen mét klitteband en ze pasten ook nog, vond ik. De winkelmevrouw kwam er maar zo eens bijstaan, waarschijnlijk gewaarschuwd door haar buurvrouw en voelde heel professioneel aan de tenen van het kind. Neen, er moest een maat kleiner komen vond ze. Nu, dat vond Zoon1 ook en ik liet hem dan ook maar over aan de mevrouw om eens poolshoogte te gaan nemen inzake Zoon2. Die ik voor de spiegel vond, met zijn rechtervoet in een linker roze schoen, een dansje doende, voor een publiek van twee kleine meisjes.
Nadat Zoon1 met zijn schoenen door de winkel had gerend en tevreden was, had ik Zoon2 zover dat hij afscheid nam van de knalroze schoenen, wat ik alleen maar bereikte door hem ándere schoenen te beloven, want eigenlijk, dacht ik, had hij ook maar één paar schoenen in het bezit, naast regenlaarsjes.
Zo heeft hij nu zwart-met-knalgroene gympjes die hij zelfs in bed niet wenst uit te doen en Zoon1 is zeer blij met zijn mooie schoenen-zonder-veters.

En ik ben natuurlijk weer compleet uitgeput thuisgekomen, gisterenmiddag. Want tijdens het afrekenen gooide Zoon2 nog een hele stapel dozen om, was Zoon1 zo blij met zijn schoenen dat hij iets minder op het verkeer lette en bedacht ik me eenmaal thuis dat ik nog boodschappen moest doen waardoor ik de hele boel wéér op de fiets moest hijsen, nadat ik promotiepraatjes aangaande de Albert Heijn had gedaan tegen de jongens die eindelijk op de bank zaten.

Het is niet niks, zo'n woensdagmiddag.



2 opmerkingen: