Toen Zoon1 nog Zoon was.

Vorige maand was Zoon1 jarig en werd zeven jaar. Dat is zo, omdat wij al zes jaar zijn verjaardag vieren op 6 november. Ook al is hij dan niet jarig.
Ja.
Hij is namelijk vandaag jarig. 6 december.
Maar da's een rare dag he, en ook heel niet leuk zo net na pakjesavond en alles. Wij hebben toen hij bijna twee werd, de beslissing genomen om het kind te behoeden voor gedoe rondom zijn verjaardag, ook al ontkomt niemand daaraan zodra het november wordt, met alle Sint Maarten en Sint intochten en alles, maar het ieeiiits reduceren, leek ons wel wat. Wij dachten zo, hij weet toch niet beter en het is voor hem leuker, een maandje eerder. Niet direct na pakjesavond wèèr bedolven worden onder cadeaux, dan is het toch minder bijzonder. En bijzonder moet een (kinder)verjaardag natuurlijk altijd zijn.
Wij lichtten school, opvang, familie en vrienden in en zo geschiedde, en iedereen weet het inmiddels.
Dit jaar voor het eerst heb ik Zoon1 ingelicht, over deze gang van zaken. Het is nu eenmaal onderhand ook zo dat hij wel eens zijn geboortedatum moet noemen, en dat soort dingen. En dan is het wel handig als hij de juiste weet.
Hij vond het zelf allemaal prima en heel niet indrukwekkend verder. Vandaag vond hij ook verder niet bijzonder, immers is zijn verjaardag vorige maand uitgebreid gevierd en voelt hij zich al een maand een zevenjarige.

Ik sta er zelf altijd wel een beetje bij stil. En denk ik; zeven jaar geleden. Ach, zeven jaar geleden. 'Hela Echtgenoot, ZEVEN jaar geleden hee' zeg ik dan. En dat vindt hij dan maar niks, want ik leuter altijd over de tijd en hoe die maar vervliedt en alles, dat doe ik nu eenmaal.

Maar mensen, 26 was ik zeg. Hoe jòng. En wat was ik dìk met het kind in mijn buik. En dan denk ik, van toen het vijf december 2005 was, en Echtgenoot nog helegaar niet mijn Echtgenoot was maar mijn Vrind, en hij moest werken. En ik was dus alleen thuis en dat zinde me niks, zo op Sinterklaasavond. Dus ging ik bij mijn ouders eten. Waggelde met mijn buik, 36 weken zwanger, in het rond en liet mij mijn moeders eten goed smaken. Toen ik thuiskwam en zo'n beetje naar bed wilde gaan, later die avond, stapte ik in bed, en FLATS. Jaaaa hooooor, ik pies zo in mijn broek zeg, dacht ik bij mijzelve. Ik lapte mezelf een beetje op, verschoonde mijn bed en stapte er weer in. FLAAAATS. Nogal geirriteerd met mezelf lag ik daar in een nat bed en belde mijn aanstaande op om te klagen over mijn gesteldheid. Onderwijl werd het maar natter en natter in mijn bed en er ging mij een lichtje op, ook al omdat dn Aanstaande mij vroeg of er niet iets aan de hand was met vruchtwater. Jaaaaa, neeeeee, brulde ik. Dat is te vroeg! En hing heel onbeleefd op om snel de verloskundige te bellen. Zij vroeg mij, om wat op te vangen, dan zou ze eraan komen. Opvangen? Djiezz, dacht ik. Hotste met mijn enorme buik de trap af, druipend, handdoek tussen benen, pakte een bekertje, hield die onder mij en ving, inderdaad, wat op. Terwijl ik in mijn nopjes was met de geslaagde actie, stond de verloskundige voor de deur, wierp 1 blik op mijn bekertje, dat ik trots onder haar neus hield, en zij vertrouwde mij toe dat mijn kind eraan zou komen. ARGHHH riep ik. Rende zo'n beetje in het rond, belde de aanstaande weer op en verzocht hem heel rap thuis te komen. Pakte de tas die ik net toevallig die dag klaar had gezet vol met nutteloze bende en stond klaar in de deuropening, waarna ik me in onze kleine Mini propte. Wij reden naar het ziekenhuis en ik was helemaal verheugd zeg. Oeii wat spannend en wat fijn, want ik had helemaal geen pijn en geen wee te bekennen en ik dacht van 'nu, dan zal zo dn baby wel arriveren zeker'. Ondertussen was het midden in de nacht en nadat was bekeken dat er inderdaad nog geen sprake was van een wee of een baby, moest ik wel blijven vanwege de 36 weken en mocht de aanstaande naar huis gaan.
Ik deed zo een slaapje en werd ergens rond zeven uur in de ochtend wakker met het idee dat het vast een exciting dag zou gaan worden.

De man had tegen mij gezegd, dat hij metèèn weer zou komen in de ochtend, metèèn. Toen het tegen elven was had ik een paar keer gebeld maar niks hoor. Ik kreeg van de verpleegkundigen al de vraag 'of er ook een vader was' en langzaamaan kreeg ik zo een wee of wat. Er kwam iemand binnen die mij vertelde dat ik op een skippybal moest gaan zitten. Nu, dat vond ik maar niks, maar wist ik veel. Iemand anders bracht mij koffie, die ik helemaal niet prettig kon drinken zo op de bal, maar het kwam niet in me op om die bal een schop te geven. Uiteindelijk stond ik op, omdat het niet anders kon en haaaaaa, daar kwam de man aanzetten. Lichtelijk verwilderd en met een aan paniek grenzende blik in zijn ogen. Er was iets met een dinges en iets dat hij niet had kunnen vinden, maar hij had ook wel een beetje uitgeslapen, per ongeluk, ja.
Het boeide me niet veel, want ik had intussen andere dingen aan mijn hoofd. Ik hing zo'n beetje rond en om een uur of 12 lag ik weer op bed en vroeg op een minder vriendelijke toon om iets van een verdoving of anderzins verzachtende omstandigheden.

Het uur daarna, raakte ik in een soort waanzinnige trance, waar ik af en toe uitkwam om tegen de man te roepen of hij niet even wat kon doèn ofzo. Hij deed dingen met natte washandjes, masseerde mijn rug en kreeg van een kordate verpleegkundige les in het puffen. De zwangerschapsgym en yoga waren er een beetje bij ingschoten bij mij namelijk, en ik wist van geen puffen. De man pufte zich wezenloos zeg, tot ik hem op vrij luide toon verzocht om te stoppen met het blazen in mijn gezicht.
Achteraf bleek, dat ik al een uur complete ontsluiting had, maar dat er 'even' geen gyneacoloog voor handen was en dus moest ik maar even doen alsof er niet ondertussen een kind al om het hoekje aan het kijken was.

IK MOET POEPEN! Brulde ik zeg.
Ja, het is waarlijk een charmante aangelegenheid dat baren.

De man vroeg aan het kordate type, 'of ik niet even naar de wc mocht ja?' maar zij maakte naar hem het gebaar of ik ze niet helemaal op een rijtje had. Zo iets met een hand die je voor je voorhoofd heen en weder zwaait. Dat zag ik heus wel, maar ik had geen kracht meer om haar te slaan.

En zo was het uiteindelijk dan toch zover, met persen en toestanden en binnen 2 minuten was daar Zoon1. Die toen natuurlijk nog gewoon Zoon was.
13.40 uur.
Een bevalling van uiteindelijk nog geen vier uurtjes.

Een jaar later gingen de man en ik op 6 december in ondertrouw, vonden we wel lollig.

En nu is hij zeven zeg. En al zo groot. En zo slim en zo lief en zo grappig. En zo mooi ook.

Daar dacht ik zo vandaag aan, terwijl hij zelf ziek thuis was van school, waardoor er een hoop gedoe was met halve werkdagen van Echtgenoot en mijzelve, want een zieke zevenjarige is weer net een baby, wil geknuffeld en gevoederd, en dat beviel mij best wel eigenlijk. En morgen is hij weer lekker groot en hèlemaal zeven jaar.