donderdag 13 december 2012

Opvang en mijn mening en dus ja.


Het staat er overal vol mee he, en ik kan er meestal niet zo goed tegen. Geleuter over De Vrouw Die Werkt, al dan niet Parttime. Of dat dan Fulltime moet, of dat juist nièt moet, of je thuis moet zijn bij de bloedjes, of dat je je kinderen gewoon dagelijks vòòr, tussen, en na school naar de opvang laat gaan. Ik vind daar ook van alles van.

Van de week zag ik op Twitter weer eens zo'n discussie voorbijkomen, waar ik niet anders kan dan me er een beetje in mengen, maar niet teveel, want het irriteert me zo.

Zo'n vrouw met een fabulous baan die in de rondte roept dat het bespottelijk is dat moeders zich laten leiden door al dan niet te krijgen kinderopvang toeslag, want er dient gewerkt te worden, hoe dan ook en dat je geen geld (over) hebt voor opvang, dat is onzin en bespottelijk bovendien.
Tevens vond zij dat een creche een helleplaats is, met slecht en ongeschikt personeel waar de kinderen een vrees'lijke tijd hebben.
In feite sprak zij zich zelf dus tegen, maar zij had de oplossing gevonden door een oppas aan huis aan te nemen. Iemand die dus nog veel duurder is dan een dagopvang en waarbij je dan ook nog zelf je luiers en fruithapjes moet aanschaffen. En als zo iemand dan ziek wordt, heb je pech, want moet je vervolgens zelf thuisblijven. Overigens is het voordeel dan natuurlijk wel dat als je kind ziek wordt, die dan toch al thuis is en niet halsoverkop moet worden opgehaald. Ja, dat is wel zo. Aan de andere kant, als je dan zèlf een keer ziek bent, of gewoon lekker een dagje thuis, ben je nog niet alleen want is je huis vol met kind + oppas.

Het is een lastige kwestie, blijkt maar weer.

Toen Zoon1 zo'n beetje anderhalf was, ging ik zelf op zoek naar een soort opvang, omdat ik toen weer ging werken, nadat ik eerst bij het kind thuis was geweest.
Ik had toen een mening over de creche en Echtgenoot en ik zochten ons heil bij gastouders. Wij zochten op internet en wij zijn bij een stuk of vijf mensen thuis geweest. Vier daarvan waren verschrikkelijk. Ze hadden enge gaskachels in huis waar ik mijn bloedje al tegen aan zag vallen, er liepen 6 Duitse Herders rond op 20 vierkante meter, het was er vies, de gastouder was intens dom of gewoonweg niet helemaal van deze wereld, er was er eentje die vond dat fruit een zeer overschatte vorm van voedsel was, en haar eigen kind at dan ook slechts koek en snoep, zo door de dag heen, wat zij trots verkondigde. Er was er eentje die nooit buiten kwam met de kinderen, er was er eentje die woonde in een huis dat ik in het beste geval onbewoonbaar zou laten verklaren als ik het voor het zeggen had.

Wanhopig en met een grote afkeer van de mens in het algemeen en gastouders in het bijzonder, kwamen we uiteindelijk bij de lieve Inge terecht. Zij was aardig en leuk en schoon en had zelf een zoontje van dezelfde leeftijd als Zoon1. Wij namen dankbaar haar hulp aan voor een redelijk bedrag en het kind is daar ongeveer een jaar elke week twee dagen geweest. Toen was hij zo'n beetje twee en en half en kregen we de indruk dat hij toe was aan wat meer kinderen om zich heen, een andere omgeving en een wat gerichter pedagogisch beleid, aangezien Inge zelf aan ons vertelde dat Zoon1 weliswaar zoet en helemaal niet lastig was, maar wel een beetje allenig altijd maar op de grond zat te spelen met het ene autootje.

En zo kwam ik via via bij een kinderopvang waar we hem geplaatst kregen op een groep, op de juiste dagen. Dat was uitstekend, vol met lieve juffies en veel meer kindjes en meer dan genoeg speelgoed en fruit en activiteitjes met de bolderkar en alles en en passant werd hij zindelijk, puur door de inspanningen en geduld van de leidsters.
Toen hij vier werd ging ik bijkans snikkend op weg met de afscheids-traktatie. Het goede nieuws was, dat ik toen al heul zwanger was van Zoon2 en dus wist dat ik er wel weer terug zou komen. Weliswaar pas maaaaaaanden later, want er was wel iets van een wachtlijst, ook al had ik notabene broertjes-voorsprong. In de tussentijd paste een erg lieve tante een dag op Z2 toen ik toch eindelijk echt weer moest gaan werken en de andere dag kon ik regelen met behulp van àl mijn vakantiedagen en de flexibele geest van mijn collega's. Toen Zoon2 een maand of acht was ging ik met blij gemoed weer op weg naar de opvang.
Toen we een klein jaar later gingen verhuizen naar Het Dorp, vond ik het wederom heel vrees'lijk om dit keer ècht afscheid te nemen, maar met het geruste gevoel dat ik een plek had in het dorp bij de opvang van dezelfde organisatie zei ik gedag.

En ach, hoe fijn is die. De juffies zijn stuk voor stuk lief en leuk en slim, er zijn, heel belangrijk, àltijd dezelfde leidsters, en als er eentje op vakantie of ziek is, is er een vàste invaller. Zoon2 vraagt elke dag of hij mag gaan, zo leuk vindt hij het, hij heeft een schare peuter-aanbidsters en hij eet er meer fruit en boterhammen dan thuis. Elke avond voor hij naar bed gaat informeert hij bij mij naar het welbevinden van zijn liefste juf en als ik dan bevestig dat òòk zij zojuist naar bed is gegaan sluit hij gerust zijn oogjes. Hij leert er dansen, plassen op de wc en samenspelen met andere kindjes. Ze zien daar precies in hem wat wij ook in hem zien en ik weet zeker dat ze van hem houden, ook al verdelen ze hun liefde over 15 anderen per dag.

Toen ik laatst geen werk had, was mijn enige zorg de opvang. Zonder werk kan ik wel leven, met iets minder geld kan ik wel leven, maar mijn moederhart kon het niet aan, het idee dat ik Zoon2 van de opvang zou moeten halen, omdat ik niet èn minder kan verdienen, èn de opvang betalen, zonder kinderopvangtoeslag.

De andere kant van mijn opvang-mening, gaat over de BSO. Daar ben ik wat minder positief over en het fijne van geen-werk, en nu van werk-onder-schooltijden is, dat ik Zoon1 lekker van de BSO kon halen.
Want na een lange dag school, wil mijn kind niet naar een hel verlichte ruimte om samen met een hele berg andere kinderen van wisselende leeftijden rap een beker limonade te drinken met een koekje of een stukje appel. Om daarna niet lekker in zijn kamer of op de bank te hangen met boek of tv, maar te moèten spelen, met niet je eigen dingen, te moeten praten met steeds een andere leidster die je helemaal niet kent, en die er bovendien alle schijn van heeft haar baan niet bepaald leuk te vinden.
Dan helemaal eind van de dag kwam ik hem halen, en vond ik niet dat hij er blij uitzag. En kwamen we allemaal uitgeput thuis, geen tijd meer voor wat dan ook, behalve eten en raprap naar bed.
Ik vind het echt zielig, kinderen die twee of drie keer (of nog meer!) per week naar de BSO moeten. En al helemaal de woensdagmiddag. En ik weet ook wel dat ik het wel zielig kan vinden, maar dat lang niet iedereen de keuze heeft. Maar aan de andere kant zou ik, als het echt maar èven kan, altijd de keuze maken om mijn kind thuis te laten komen, of fijn naar opa en oma, als dat kan, of naar een vriendje desnoods. Maar niet maar elke keer naar de opvang waar hij het niet leuk heeft, omdat ik moet werken. Dan maar niet.
En daarom ben ik het niet eens met de mevrouw op Twitter, want ik veroordeel niet de mensen die wel fulltime werken, ik veroordeel ook niet de mensen die helemaal niet werken en voor de kinderen zorgen, ik zou alleen wel mezelf veroordelen als ik er niet alles aan zou doen om het voor het kind zo prettig mogelijk te laten zijn.

Voor Zoon2 is dat twee dagen naar zijn geliefde juffies. Voor Zoon1 is dat lekker naar school en 's middags naar huis.
Gelukkig kan ik het nu ook zo doen, ook al lever ik daar zelf wel iets voor in.
En, het scheelt dat Zoon2 ook wat groter wordt. Hij is bijna drie en als ik hem over een tijdje toch van de opvang moet halen omdat dat verdorie allemaal nu nog weer duurder wordt en alles, dan kan ik hem ook met een gerust hart naar de peuterspeelzaal brengen, met ook allemaal lieve kleine andere kindjes en leuke juffen. Hoe groter hij wordt, hoe meer toe aan wat schoolser, wat minder aanhankelijk aan de juffies van de opvang en kan hij een soort uitleg wel begrijpen. Wie weet of dat moet gaan gebeuren, maar dan heb ik wel het fijne gevoel dat hij zijn eerste jaren met liefde is opgevangen, door mij, zijn vader, zijn tantes, opa en oma en de lieve juffies. Dan kan ik hem rustig de volgende stap laten zetten.

En mocht u nou in deze regio wonen en op zoek zijn naar een Echt Goede Opvang, dan zeg ik Les Petits. Hoera! En pppfffrrrrrtt naar de stomme discussies.

7 opmerkingen:

  1. Duuk gaat op dinsdag WOENSDAG én donderdag naar de BSO. Waar ze vaste leiding hebben, die het heel erg naar hun zin hebben, waarvan twee mannen, wat ik voor Duuk fijn vind (en hij ook) omdat hij duidelijk een groot manspersoon mist. De hebben een geweldig programma, hij gaat gymmen op dinsdag in een hele coole gymzaal, ze koken elke week en altijd gezond, hij zit op kinderjoga en als ik hem haal vindt hij altijd dat ik te vroeg ben. De enige reden waarom ik misschien op woensdag een beroep op oma ga doen is geld. Tja. Dus.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Nah, dat is echt heel fijn voor jou! Serieus, ik ben blij dat veel kinderen het wèl leuk hebben. Net als mijn Zoon2 op de creche, in tegenstelling tot anderen. Hoera voor jouw BSO.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Fijn dat je de juiste oplossing voor jullie gezin hebt gevonden!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ja hee..les Petits...dan zeg je ook wat! Maar dat is voor de happy few in 'Het Dorp' he...! (is het trouwens wat...hét boek over Bloemendaal??)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dank je Mama Maai!

    Whaha Cultilicious, welnee, dat is toch niet zo, in mijn gewone leven in Haarlem zaten we daar ook al, hahahaha.
    En ja, het boek is leuk, ben er volop in bezig. Het is een fraaie mix van hysterische onzin die de Happy Few meemaken en een zielig en serieus verhaal over een gepest meisje.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Colgens mij ben ik t voor t eerst van mn leven eens met een mening over deze kwestie. Mooi stukje,. Je moet niet alleeen doen wat moet/nodig is/wat je wilt qua werk, maar zeker kijken waar jouw kind zich gelukkig bij voelt,. Topstukje!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. jammer toch dat er vaak zo weinig leuks te beleven is op de BSO, hier is het ook niet veel soeps.

    heb mijn uren teruggebracht zodat ze de ene week 1 keer gaan en de andere week 2 keer. fijn voor hen en ook wel prettig voor mij, rustiger koken/eten en naar bed, maar als ik er wat langer over na denk word ik weer boos.

    ze krijgen er wel gewoon geld voor en niet weinig ook, maar niemand wekt ook maar enigszins de indruk bereid te zijn iets te doen voor dat geld. De BSO van Von klinkt super, maar eigenlijk zou het toch niet meer dan logisch moeten zijn dat dat de invulling is?

    BeantwoordenVerwijderen