Een aandoening! Een letsel!

Vanmiddag na mijn werk fietste ik even lang mijn moeder om wat op te halen. Toen ik nog geen seconde binnenwas, riep zij mij juichend toe: 'Kind, je hebt een aandoening! Een ziekte! Iets heel eigenaardigs!' Ze keek er bepaald heel vrolijk bij en geenszins zoals je zou kijken als je je eerstgeborene aan het toevertrouwen bent dat er iets heel akeligs aan de hand is en alles.

'Waaaat, moeder?' Vroeg ik waarlijk nieuwsgierig.

'Ik heb het in de krant gelezen! Kijk hier! Een officieel gebrek, een stoornis!'

En ik zag wel dat zij er zeer mee in haar nopjes was.

'Jamaar WAT DAN MIJNE MOEDER?' Brulde ik zeg, ik kon het niet langer aan, de spànning.

En zij liet mij een krantenknipsel zien. Nu krijg ik heel vaak krantenknipsels, dat zijn meestal de stukjes van Sylvia Witteman, die ze voor mij uitknipt omdat ik die nogal vermakelijk vind maar geen abonnement heb op de Volkskrant, maar dit was wat anders.
Het was een aflevering van een serie over denkfouten.

Ik maak de denkfout, genaamd: Post hoc ergo propter hoc. Wat betekent: erna, dus erdoor.
En ja, dat doe ik. Dat heb ik. Die maak ik.

Zoals ik onlangs schreef over mijn bijgelovige leven, over de jurk die ik niet aantrek als ik eens in een drol stapte, met die jurk aan. Over de oorbellen die ik nooit meer indoe, als ik, de oorbellen dragende, failliet ben gegaan. Over dat ik al het leed in mijne leven verklaar door er een oorzaak achter te zoeken.
Ha!

Dat is ook wat, zo 'ne interessante Latijnse naam en alles, en ik wìst dat niet eens. Dat ik heel interessant ben met een kwaal en dat ik er NIKS aan kan doen ook nog eens. Het komt niet door mij, het is een Denkfout. Waarschijnlijk omdat ik doorgaans te weinig wijn drink. En omdat ik niet genoeg kleding heb. En omdat ik niet rijk ben. Dat zijn de oorzaken. Tralala!