Megapixels of whateverdinges

De eerste en de laatste keer dat Echtgenoot en ik samen een fototoestel aanschaften, is een jaar of 7 geleden. Wij maakten kiekjes van ons samen aan de wijn en ons samen in de kroeg en ons samen thuis met de kat, zoals dat gaat. Wij waren zeer verrukt over het ontzettende fancy feit dat de hele boel 3 megapixel was of iets. Oei, wat zouden wij veel mooie foto's maken.
Deden we ook wel.
En zettten ze op de computer.
En dat was dat.

Inmiddels zijn we een aantal laptops verder en staat er jaren aan fotomateriaal ergens op een externe harde schijf, ergens in ons huis. Zoon1 heeft een schraal fotoboek van zijn eerste twee jaar, ooit eens door Echtgenoot aangelegd, Zoon2 heeft al helemaal niks. Maar hee, we hebben Facebook, waar ons hele leven op te zien is, en wij hebben telefoons vòl met foto's. Het echte fototoestel is al in geen jaar de kast uit geweest en de laatste keer dat we daadwerkelijk een foto op papier in handen hadden, is ook al heul lang geleden.

Maar daar komt de Schoolfotograaf. Ha! Vorige week bij Zoon1, waar ik bij zou helpen, want het werd mij vrindelijk verzocht door iemand van school, en gezien mijn werkeloze toestand was ik daartoe heus bereid, ja, zo ben ik dan ook wel weer.
Goedgeluimd kwam ik vorige week op school, waarna ik drie en een half uur later als een dooie neerzeeg in mijn keuken om weer een beetje tot leven te komen met koffie en sigaretten. Wat een toestand. Wat een drukte. Wat veel kinderen. En allemaal op de foto en daarna allemaal nog op een groepsfoto. Ik veegde wat melk van gezichten, deed wat haren weer goed en wat kraagjes recht en stond in de regen met stoeltjes en krukjes en moest best wel lachen om het gedoe om een klas van 33 kinderen een beetje leuk op de foto te krijgen terwijl het regent en het de bedoeling is dat iedereen dezelfde kant op kijkt. Dat laatste vond de fotograaf volgens mij helemaal niet zo grappig trouwens. Merkte ik wel.

Ik nam een kijkje om een hoekje toen Zoon1 op de foto moest en sindsdien ben ik bang dat ik volgende week een niet zo best portret van het kind op mijn portrettenplankje moet zetten. Het is waarlijk een knap kind, maar hij lacht altijd zo gek op foto's. Geeeen idee van wie hij dat heeft. Dus.
Die van vorig jaar was ook al een beetje twijfelachtig, omdat er op te zien is dat hij niet-lachend plaats had genomen voor de camera, en dat iemand toen zei: lach eens! En dat deed hij niet, en toen moest hij 'zijn tanden laten zien'. En dat ziet er dan ook zo uit, alsof iemand niet lacht, maar wel zijn tanden laat zien.

Vandaag moest Zoon2 op de foto, en daartoe bracht ik hem een uurtje naar zijn opvang, samen met 53 andere kinderen die voor de gelegenheid in leuke vestjes waren gestoken. Het was een chaaaaooos en toen ik Zoon2 brullend achterliet zag ik nog net dat hij smeerkaas op zijn shirtje had en dat hij waarschijnlijk rood aangelopen en met een bloeddorstige blik in zijn ogen op de foto zou gaan.

Ik heb, kortom, dit jaar niet al te veel hoop op een mooie foto van de jongens.

Maar. Maar! Ik heb ook dit sinds dit weekend een nieuwe telefoon, met een camera met grote pixelgrootte, of whateverdinges, en ik heb nu het heel goede voornemen om voortdurend mooie foto's te maken en die dan ook af te drukken. Ben zeer in mijn nopjes met dat idee en ik zal u op de hoogte houden van mijn fotografiekunsten.