Het Avontuur, de zon en de kuil en de vakantie.

Ja zeg, ik had even geen tijd hoor. Ik had het namelijk nogal druk met dn vakantie en alles. Druk hoor; uitslapen, rondhangen, koffie drinken, nogal veel wijn drinken, hond uitlaten, pretpark bezoeken, in zon zitten, zulks.
Te Helledoorn dit alles natuurlijk.
Zeg, ik kan het u allen aanraden hoor, op het boerderiehuis en de dier'n passen van de lieve mensen in Hellendoorn. Dat was een heel prima vakantie voor ons allen zo. Zoon1+2 hebben zich zo erg vermaakt dat Zoon2 nu steeds denkt dat we straks 'naar huis' gaan, en dan bedoelt hij de boerderie, en Zoon1 is in een humeur, mensch, een humeur, sinds we terugzijn. Amaai.

En natuurlijk heus niet dat alles maar zo van een leien dakje ging of zo, welnee. Want bijvoorbeeld was er de keer dat we verdwaalden in het bos, met de hond. Zoon1, Zuster (die een week kwam mede-vakantievieren) en ik gingen na het diner, de hond uitlaten. En wij liepen zo het bos in voor ons standaardrondje naar De Zandkuil en een rondje verder nog wel, toen de hond een zijpad insloeg. En wij dachten, nu, komaan, wij volgen de hond, die zal het wel weten hier. En de hond die dacht kennelijk niet aan het feit dat ik op slippers liep en dat Zoon1 moest plassen eigenlijk, welnee, hij rende zo wat rond en deed alsof hij onwijs speurneuzig precies wist waar hij heen moest. En ik zei nog he, zo van; ach wat slim he, zo'n hond. Weet precies de weg. Wat leuk ook he, we zien zo eens wat anders van het bos en alles. Dat zei ik ook een uurtje later nog wel, toen wij nogal padvinderig over paadjes klommen en over bergjes heen en onder takken door en ik zong nog luidkeels van 'de paahaaahaaden op en de laahaaahaaaneen in' en vond alles nogal guitig. Vrij vlak daarna hielp ik Zoon1 een plaske te doen tegen een boom, wat nogal tegen zijn principes ingaat, maar het kwam het kind zijn oren bijna uit. Onderwijl poogde Zuske op mijn telefoon een gps-signaal te vinden. Want ik had wel een telefoon mee, want ik ken mezelf he, als het op het vertrouwen op viervoeters aankomt. Dus.
Nou, helegaar geen signaal hoor. Hopla, nog 3.2 kilometer, zong Zuske opgewekt. Wel potdorie, brulde ik, dat mèèn je niet! Want ik was er ondertussen alweer klaar mee, met het avontuur. Ik vind persoonlijk dat er aan wandelavonturen binnen 50 minuten een einde moet komen namelijk.
De 3.2 kilometer bleek een grapje van de telefoon, die er vrij snel daarna 6 kilometer van maakte en daarna weer 400 meter. Dat laatste geloofde ik rap en begon bijna weer te zingen over de paden en de lanen, toen bleek dat mijn gps niet aanstond, en het ding dus maar wat raaskalde. De techniek van tegenwoordig, tssk.
Evenwel na nogmaals een uurtje kwamen wij dan toch bij de boerderie terug. Dit was nadat ik Echtgenoot had gebeld, die zei: houd de zon links van je.
Nu, daar kan ik dus niet tegen he. Ik ben verdorie geen woudloper. Wat nou zon, wat nou links. Dus ik mompelde zo wat, gaf de telefoon aan Zuske, die beter raad weet met de windrichtingen en zonkanten en alles, hoewel zij links en rechts meestal door elkaar haalt, maar dat was ik vergeten.
Toen ik iets later toch weer Echtgenoot aan de telefoon had, zei hij: ik fiets jelui wel even tegemoet. WAT? WAT? Brieste ik. Fietsen? Wij lopen godallemachtig in een bos, ver ver bij jou vandaan, laat staan dat er een fietspad is, en er is hier geeneens een pad of iets of een looproute, of een handige kiosk vol water en verfrissende Chardonnay.
Ondertussen had Zuske aan Zoon1 gezegd dat wij in het uiterste geval wel knus in een kuil zouden gaan liggen, lekker warm, tot wij morgen gered zouden worden. Nu, dat leek Zoon1 wel wat en was naarstig op zoek naar een geschikte kuil voor de nacht. Hij keek daarbij wel wat wantrouwig naar mij, want ik geloof wel dat hij zelf al dacht dat zijn moederke dus echt nooit in een kuil vol torren en spinnen zou gaan liggen.
Jongen, zei ik. In het uiterste geval bel ik wel een taxi.
Zelf klaarde ik aardig op van dat idee en zette heel olijk mijn boslied weer in.
Nu, toen kwamen wij ineens op bekend terrein en loodsten een teleurgestelde Zoon1 naar huis en bed.
Tien minuten later werd het donker en terwijl Zuske en ik een kalmerend wijntje inschonken, vertelden wij Echtgenoot over het avontuur en dat we bijna toch vrees'lijk in de problemen zouden zijn geweest.
Natuurlijk begon de man toen weer over een kompas en zuid en west en de zon en Zuske en ik keken elkander zo eens aan en besloten in het vervolg gewoon twee telefoons mee te nemen Op Avontuur. Want zeg nu zelf, wat heb je aan de zon in het oosten als je whattsapp hebt.

Nou en verder ben ik 3 kilo aangekomen, had ik sjans van een pretparkmedewerker die net zijn HAVO examen had gehaald en was Zoon2 niet uit de vliegmasjientjes, Zoon1 niet uit de achtbaan en Echtgenoot niet uit de paardenstal te slaan.
Ik kocht bij het beste winkeltje in de wereld, een paar prachtige dingen; een huilend zigeunerjongetje in een tranentrekkend lellijke lijst, een paar mooie potjes uit de jaren '50 en een geborduurd kussen. Er was een braderie en een pannenkoekenrestaurant, er waren lange avonden vol wijn en goed gezelschap en de Zonen sliepen uit tot na 08.00 uur.
We kregen veel bezoek van familie en vrienden en we hebben genoten van alle dieren.

En nu zijn we weer thuis dus. En hebben ons vermaakt op het strand en morgen pakken we de boel maar weer eens in voor een nachtje Nunspeet, waar mijn ouders een weekje in een vakantiehuis zitten, en die we gaan bezoeken.
Het is een best leven, tegenwoordig.

En niet dat ik verder niks doe he, ik heb net nog de vloer gedweild, want dat loopt hier thuis maar te lekken met ijsjes, menschenkinderen.