maandag 19 december 2011

Niet in een afgrond gevallen, dat niet.

Mocht iemand zich afgevraagd hebben of er soms iets aan de hand was, of ik in een afgrond was gevallen of met gruwelijke griepen te bedde lag of mijzelve bij ongeluk verwond had ofzo. Ja.
Haha.
Nee hoor. Behalve dat laatste dan.
Allemachtig, ik kan tegenwoordig echt niets meer doen zonder dat ik overal pijnen heb en al. En nooit bloed ofzo he, dus nooit aantoonbaar, nooit eens met gips en verbanden enzo, is trauma uit jeugd. Nooit eens een arm vol gips waar dan iedereen dingen op schrijft, nooit eens met krukken lopen, tssssk.
Wat ik wel had, was een verrukte nek. Ik kon niet meer naar links kijken zeg, wat vrij irritant blijkt te zijn. Zere nek, zere schouder, zere rug. Eigenlijk nog steeds, maar minder erg.
Ook stond ik laatst zo half op het balkon met mijn voet over de drempel, waarop Zoon2 de deur een zwiep gaf en daardoor mijn voet eronder klemde. Dat deed pijijijijn, echt. En toen was zeg maar nu net nog maar een heeel klein stukje blauwe nagel te zien, toen viel er dit weekend een pan op mijn voet. Gewoon, toen ik die in de kast wilde zetten. Een heel zware pan. Dat deed pijijijijn echt. En toen een dagje later, gisteren, toen zette zich zo Zoon2 zich op zijn driewielert en wilde er niet meer afkomen, terwijl ik hem net naar boven wilde tillen. Dus ik tilde het kind heel lieflijk onder zijn armpjes omhoog, waarop hij met zijn beentjes de stalen fiets omklemde. Ja, ik geef mijn kind geen plastic rommel he, neen, zwaar en degelijk moet het zijn. Dus de ganse fiets ging mee de lucht in, en eenmaal een meter omhoog, liet Zoon2 de fiets los. Die met zijn hele gewicht op diezelfde voet viel. Dat deed pijijijijn! Dus ik schreeuwde zo wat en gaf Echtgenoot de schuld natuurlijk, die rap met ijs kwam aanzetten. En waarlijk, heb ik nu echt best nog wel een zere voet.

Dit alles was nadat wij een zondagse wandeling hadden gemaakt, omdat het buiten zo mooi weer leek. Maar onderweg ging het hagelen hoor.

En vanmorgen ging ik met De Zonen op pad om Zoon1 naar school te brengen, toen het heel glad bleek te zijn. En compleet in de lijn der verwachting was ik natuurlijk met kinderen en al tegen de vlakte gegaan maar dit is mij bespaard gebleven doordat een vriendelijke voorbijganger mijn karma kennelijk doorzag en mij waarschuwde voor de gladde weg zodat wij afstapten, om 2 meter verderop alle inwoners van Het Dorp te zien uitglijden.
Het koste een klein beetje overredingskracht om Zoon1 van zijn fiets te krijgen, want het leek hem wel 'cool' om over ijzige wegen te fietsen. Ik denk dat hij mijn gips-loosheid wil compenseren.

Eenmaal weer thuis na een verkwikkende wandeling naar de supermarkt, kuch zat ik heel rustiek aan de koffie, toen ik me net afvroeg waar Zoon2 eigenlijk mee bezig was, aangezien rustiek-aan-de-koffie-zitten eigenlijk al vreemd is, toen het kind heel blij met de wii spelletjes van Zoon1 aan kwam zetten, die hij eigenhandig uit de hoesjes had gepulkt.
Daarna kwam Vriendin3 op bezoek met haar Zoon2 en wij zaten net zo'n beetje leuk te praten over het liefdesleven van Vriendin 1,2 en 4, toen wij een beetje lawaai hoorden en de ZonenTwee bleken bezig te zijn om de kooi van Cavia1+2 om te gooien, nadat zij deze hadden volgegooid met autootjes.

Nadat we de boel hadden gesust met kerstkransjes, zo wat fantaseerden over Dochters en onze koffie op hadden, namen wij afscheid.
En zo zat ik hier, met een zere voet, een huis vol kerstkransresten, die ik aan de linkerkant toch niet zie, door het raam zie ik een enorme hagelbui komen, net als ik straks Zoon2 weer van school ga halen en denk ik aan de 'WinterWonderLand' voorstelling waar ik vanavond naar toe moet, omdat Zoon1 daarin meedoet. Het is een voorstelling van de BSO, waar ik op een of andere manier van vermoed dat het vooral een vrij vermoeiende aangelegenheid gaat zijn, op een onmogelijk tijdstip (17.30 uur) maar waar ik natuurlijk met liefde heenmoet ga, omdat Zoon1 precies 10 seconden een liedje zal zingen, samen met 84 andere kinderen, die ik niet ken.

Dus ik dacht, dat zal ik eens opschrijven. Knapt u van op.

5 opmerkingen:

  1. die nek...toch geen stress hoop ik?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja, knap ik wel van op ja, dank. Grote grijns hier, en een klein beetje medelijden ook wel. Moraal van het verhaal: koopt plastic rommelspeelgoed, dat scheelt de helft van de pijn. Hoewel de Cavia's het op palstic autootjes niet zo goed schijnen te doen.

    Sterkte bij de voorstelling. We zien graag een recensie!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. :-) ach ja, er zijn zo van die dagen ... weken ... maanden ... euh ... succes dan maar ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Leuk stukske! Ik kom hier via Susy.

    BeantwoordenVerwijderen