zaterdag 6 juni 2015

Geen afritsbroek, maar wel alleen.

Een afritsbroek, dat is wat ze zei. EEN AFRITSBROEK? Is wat ik terug krijste. Ben je gek? Waarom?
Mijn Zuske is namelijk nu aan het wandelen in Spanje. De route der bezinning, Compostella en dinges. En ter voorbereiding daarvan, kocht zij zichzelf een paar wandelschoenen. Nou alla, als je dan gaat wandelen, oke dan. Ik deed de vierdaagse deze week gewoon op gympjes, maar misschien is 40 kilometer per dag, of wat ze dan ook doen, beter op deugdelijke schoenen. Heb me eerlijk gezegd nooit zo verdiept in de wandelmaterie.
Het scheelde nog een haartje, of ze had een The North Face jas aan gehad. Gelukkig werd dit ternauwernood behoed door gezond verstand harerzijds.
Ze vloog naar Spanje, deed, zo denk ik me in, hare nieuwe schoenen aan en zette het op een lopen. Natuurlijk was er tegen het einde van de middag gewoon wel bier op een terras. Zo zag ik op een foto in onze familie-app-groep. Zij liever dan ik. Qua wandelen. Qua terras had ik me gaarne vervoegd, natuurlijk.

En toch was er opeens weer de avondvierdaagse. Elk jaar weer he, net als de zomervakantie, komt dit zo opeens opzetten, ook al had ik het kunnen weten. Op het laatste moment schreef ik de Zonen in, met bij elkaar geraapt kleingeld in enveloppen, met zelfgeschreven inschrijfstrookjes, vanwege kwijtgeraakte offciele strookjes. schuld van de Zonen, natuurlijk

De Echtgenoot deelde daags voor aanvang mede, dat hij niet zou kunnen lopen. De man heeft een dinges en een toestand, waardoor hij niet in staat was om kilometers te wandelen. Dus of ik dat even gans alleen wilde oplossen. Nondenju.

Niet dat ik een keus had, natuurlijk. Dus ik verruilde fluks mijn leuke laarsjes in voor gympjes, sneed sinaasappels voor de smerige pepermunt-in-zakdoek-traditie, serveerde het diner om 17.00 uur stipt, vulde flesjes met limonade en suste ruzies over mee te nemen snoep. En sloeg aan het wandelen. Nu ging de eerste avond niet door, vanwege omdat er wellicht eventueel een grote storm op komst was. En aangezien wij in Het Dorp niet meedoen met de standaard vierdaagse, neen, wij doen een eigenste, apart van de rest van de scholen, maar wel heel mooi door bos en duin, is het met het idee van omvallende bomen geen goed idee om 200 kinderkes mee te slepen in een storm onder bomen.

Ach en wee, wat een ellende, toen het mailtje binnenkwam dat de eerste avond niet doorging. Alsof het bericht was gekomen dat er nooit meer snoep in de wereld zou zijn zeg. Tranen, geloei en misère was ons deel.
Alla kinderen, komaaaaaan, we gaan gewoon een stuk met Hond1 lopen, zei ik. Nam Buurjongen1 ook nog mee en toog met de jongens langs onze landelijke omgeving. De kinderen vonden mij maar wat leuk, dat we toch een stukske gingen lopen. Tot ik luidkeels 'De paahahaaden oooop, de laahahahaaanen iiiin' begon te scanderen. Toen was ik opeens weer belachelijk en moest ik ophouden.
Zelfs het Potje Met Vet kon de kinderen niet bekoren.
Ja, de dingen veranderen met de jaren, zo zie ik. Daarbij, had ik het vroeger volgens mij nooit over snoep op zulke avonden, maar was ik maar wat in mijn nopjes met een stuk komkommer. Ach.

De avonden daarna ging het wel door, was het prachtig weer en wandelden we heel mooi door de duinen. De zon scheen, Zoon2 rende alleen maar heen en weer met zijn vrienden, Zoon1 had een 'club' gaande en ik kletste zo een beetje bij met wat ouders. En was heel blij dat daarna de wijn koud stond.

De laatste avond was er wederom kans op storm en regen en ellende, dus was er een verkorte route, waarbij ik een piepklein beetje natregende, maar verder was er niks aan de hand. Eigenlijk ben ik er best goed uitgekomen nog, deze week. Behalve natuurlijk doodvermoeide Zonen, vanwege veel te laat in bed, en de stress van het diner, veel te vroeg, de rugzakjes met versnaperingen, het kokken bij het maken van de sinaasappels en natuurlijk het plassen onderweg, de steentjes in de schoenen, en krijg ze daarna maar eens in bed. Met rode wangen en bezwete rugjes.

Voelde me alleenstaande moeder.
En terecht. Want was dit deze week ook echt. Niet delen van lasten. Niet napraten.
Het begint wel te wennen, langzaamaan. Denk ik soms. Vaak ook niet hoor.

Net als dat het misschien nooit gaat wennen, dat je alles voor je kinderen doet. Zoals vandaag bowlen. Niet dat ik in principe iets tegen bowlen heb, maar het is bepaald niet een veelvoorkomend gegeven in mijn leven.
Maar hee, veel is nieuw, dus waarom dit niet. En Zonen hadden er bijzonder veel zin in. Het was het afscheid van het voetbalelftal van Zoon1, omdat we er een seizoen op hebben zitten en volgend jaar de teams herverdeeld worden.
Een bowlingcentrum is toch een ding apart hoor. Het was Disco, gecombineerd met Cowboy, Skihut, en Goochelaars. Dat zie je niet vaak. Dit samen met patat, kroketten en iemand met een rood hoedje op. In twee uur ben je een hoop ervaring wijzer.
De kinderen hadden het superleuk, en er was een biertje. En iedereen kreeg ballonnen. Geslaagd dus.
Och, waren we allemaal nog maar kind. Een simpel bestaan. Ijs en ballonnen en je leven is perfect.

Maar zit je dan eenmaal alleen, met de Zonen te bedde, een koude witte wijn in het glas en Hond1 aan de voeten, dan zijn er gedachten.
Ons huis wordt verkocht, zo bleek deze week.
Mijn huis, mijn keuken, mijn leven. Gaat iemand anders doen.
In mijn koelkast komen spullen van andere mensen. God bewaar me dat het alleen maar tarwegras sap of iets gaat zijn. Dat ga ik tegenhouden.
Dit is een huis van plezier, van liefde, van wijn, vrienden en lachen.

Het is nu ook het huis van van ruzie, onbegrip, nieuwe liefdes en onzekerheid.
Het huis waarvan ik dacht dat ik er oud in zou worden. Waar in elk geval de Zonen oud genoeg zouden worden. Om van hieruit uit te vliegen. En dat ik dan heerlijk zou kunnen zwelgen in mijn lege nest syndroom. Om vervolgens hun kamers om te bouwen tot kroeg. Zoiets.

Ik denk niet dat dat ooit gaat wennen. Denk dat ik nog eerder een afritsbroek koop, er kekke laarsjes onder draag, dan dat ik wen aan het idee dat ik nu niet weet waar ik ga wonen. En waarvandaan de Zonen volgend jaar gaan wandelen. Wat ik wel weet, is dat ik er tegenop zag om dingen alleen te doen. Nu niet meer, want ook dat kan ik. Blijkt.

5 opmerkingen:

  1. Ik lees nog steeds, ook al reageer ik niet altijd....amai, maar nu zucht ik toch eens, maar ik lach ook, want je humor pakken ze jou toch niet af hé !

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Gelukkig blijf je nog steeds de leuke en grappige momenten zien!
    Je gaat je plek wel vinden, een plek voor jou en de jongens.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. ik zat hier te lachen met jouw mizerie... maar ben kontent dat gij dat ook nog kunt.!!
    Ik duim alvast mee voor geen tarwegrassap in je frigo.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dank voor de lieve opmerkingen xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Jeetje Kristel... we hadden niet zoveel contact meer, of helemaal niet... maar ik lees net wat stukskes terug... Ik snap wat je schrijft... ik was daar ook. En ik zal niet van die "het komt goed"shizzle schrijven maar dat doet het wel. En als je eens wilt spuien, zeuren, whatever... je weet me te vinden.

    BeantwoordenVerwijderen