Géén geamputeerde arm, wél luizenmoeder.

Komaan, dacht ik zo eens. Mijn oor is nog immer doof, maar mijn ogen zijn al geruime tijd schade-vrij, mijn neus is eigenlijk alweer helemaal geheeld van de koelkast aanvaring, ik heb een beetje een zere vinger, maar dat mag geen naam hebben...kortom. Tijd voor eens leuk een tatoeaaaage.

En neeeheee. Dat was geen impulsief besluit. Zuske en ik hebben het daar al jaren over. Wij zoeken zo af en toe eens naar plaatjes, hebben een keer een héle middag (en drie dagen daarna) gelachen om plaatjes van cavia's en wilde zalmen, die men kennelijk wel eens op lichaamsdelen placht te doen neerzetten, en wij praten er vooral geregeld over.
Eigenlijk wilden we samen. Maar Zuske is wat besluiteloos over wélk plaatje. Hoe moeilijk is het, zei ik. Kind, het is alleen maar voor de rest van je leev'n, immers. Maar hee. Zij is de verstandige van ons twee he.
Na nog wat deugdelijk onderzoek en kinderachtige tekeningen op mijn arm waar ik dan weer foto's van maakte, had ik vorige week een afspraak bij een heuse tatoeage winkel. Met mensen vól met plaatjes. En tandartsachtige stoelen en machines en naalden en alles.
(Overigens. Als een mens in Google 'tatoeage' intypt. Komen er als eerste hits binnen, hoe je ze zo rap mogelijk kunt VERWIJDEREN. Waarlijk heel opbeurend.)

Natuurlijk kreeg ik om mij heen met name reacties in de trant van 'ontsteking' 'amputatie' 'afgestorven arm' 'dood', etc. Waar ik me lekker niks van aantrok. Ja zeg. Op die manier zou ik met mijn ervaring, niet eens meer de straat kunnen oversteken. Of een fleske wijn kunnen openen. Laat staan champagne. Zo'n kurk kan lelijk terechtkomen heur.

Uiteindelijk zat ik er dus. En was een bikkel hoor hee. Het deed namelijk heus niet echt pijn. En ik was in mijn nópjes! Het is precies geworden zoals ik het wilde, en hoopte natuurlijk. Mijn linkeronderarm is beeldschoon, al zeg ik het zelve. En omdat ik het steeds moet insmeren en daardoor niet lange mouwen aankan, loop ik natuurlijk steeds bloot-arms in de rondte te zwaaien.

En omdat het vanzelfsprekend niet allemaal van een leien dakje kan gaan, ik zou er bijna bang van worden, ging mijn telefoon ter ziele. Na een angstige 24 uur, waarin ik niet bereikbaar was, heb ik nu een prachtige nieuwe en ben daarmede bijzonder verheugd. Een zebra-hoesje er om heen, huppetekee.

Voorts is de eerste hele schoolweek weer voorbij, is iedereen weer soort van gewend aan ons daag'lijks ritme en solliciteerde ik vandaag op een heuse baan. Het is om diverse redenen maar te hopen dat ik deze zo heel makkelijk en eenvoudig ga krijgen, want anders zit ik alsnog thuis, en dan heb ik écht geen excuus, waarom ik me maar bijzonder karig heb ingeschreven op de formulieren die de Zonen mee uit school kregen. Om te helpen bij alle honderdduizend dingen die op een school gebeuren met behulp van ouders.
Ik heb alles goed gelezen, en nogmaals. Maar heb me alleen maar ingeschreven als Luizenmoeder.
Dat deed ik vorig jaar ook. Serieus alleen maar omdat ik het zo leuk vind dat ik dan van de meisjes in de klas de staarten en vlechten lekker opnieuw kan doen, als ik ze er eerst uitgehaald heb, op zoek naar ranzige beestjes.
Ja, ik ben een heel treurig en kinderachtig iemand.

Maar hee. Zoon1 gaat vanaf overmorgen op voetbal. Zoon2 gaat over een paar maanden op zwemles. En natuurlijk allemaal op de dagen dat Echtgenoot niét thuis is. Ga ik weer zeg. Fietsend door sneeuw en regen. Het is potdikke maar allemaal weer wat.
En dan hoor ik net dat Vriendin2 net haar gestolene fiets helemaal eigenhandig uit de handen van de boeven heeft teruggepakt.
Het is hier een avontuur jonge, in Het Dorp. Daar drinken we op!