donderdag 26 september 2013

Broccoli en het slagveld dat het diner is.

Och het is mij hier toch een toestand mensen, elke dag weer. Het diner.
Echtgenoot is een prettig iemand om voor te koken. De werkende mensch heeft trek als hij thuiskomt en is over het algemeen in zijn nopjes met wat ik op tafel zet. Soms moet ik het allemaal nog maken. Soms lig ik op apegapen op bank en verzoek hem vrindelijk de honneurs waar te nemen en soms sta ik gezellig met mijn wijn en sigaretske op het balkon en verzoek hem ook om de pannen ter hand te nemen. Maar meestal echt, zorg ik voor ons avond'lijk maal. Zo ben ik dan ook wel weer.

Natuurlijk meestal reuze gezond met groenten en alles, want sinds ik een jaar of dertien geleden uit huis ging waardeer ik groenten meer dan alle jaren daarvoor. Thuis bij mijne moeder was ik altijd van de 'gaaadver, ANDIJVIE?' of 'ALWEEER aardappels?' En meer van zulke opbeurende teksten die je wel eens zegt, als kind.
En 'Jeeeejjj nasi!' Als het een feestelijke dag was. En al helemaal 'EINDELIJK spaghetti' als ik jarig was.
Ik was zo'n kind dat spaghetti koos, op haar verjaardag. Omdat dat een bijkans verboden maal was, bij ons thuis. En omdat mijn vader er niet van hield. Houdt, denk ik.

Ik hield niet van broccoli en dat was geaccepteerd. Ik hoefde dat niet te eten. Dat werd door ouders en Zuske gegeten als ik er een keer niet was. Bepaald een sympathieke oplossing van mijn moeder eigenlijk.
Iedereen lust wel iets niet, dat is normaal. Dat hoeft dan ook niet.
Dat ik ook enorm ging kokhalzen van paksoi ik heb nu braaksel in mijn mond en van gekookte andijvie, dat was gewoon pech, want mijn revoltantie betrof al broccoli, immers. (Revoltantie is geen goed Nederlands. Maar wel mooi, zeg nu zelf.)

Ik besloot bij Zoon1+2 dezelfde regel te hanteren. Je kunt één ding niet lusten, en dat is prima. Dat hoef je dan ook niet.
Bij beide jongens bleek dat vrij rap champignons te zijn. Dat snap ik helemaal niet, want ik hou érg van champignons, maar alla. Ik ken gek genoeg echt meerdere mensen die daar op willen spugen. Ik ken ook een aantal mensen Vriendin2+T maar ik noem geen namen die geen kaas lusten. Hoe is dat mogelijk? Maar dat terzijde.

Natuurlijk maak ik gewoon diverse maaltijden die vergeven zijn van de champignons, zo aardig als mijn moeder ben ik blijkbaar niet, maar die mogen ze er dan uitvissen. Zonder dat ik woedend word.

Zoon2 is vrij dankbaar om voor te koken. Zegt standaard: 'Maar dát ziet er lekker uit!' En roert er vervolgens zo'n beetje in, maar eet over het algemeen goed en als we macaroni koken doe ik dat voor zeven personen omdat hij vier keer opschept.

Zoon1 echter. Is werkelijk verschrikkelijk, als het om eten gaat. Eet eigenlijk alleen goed als het gewoon gebakken aardappeltjes, snijbonen en een vleesje is. De rest gaat met moeite. En langzaam. En tergend. En tot op het bot ergerlijk. En ja het is mijn lieve kind ja, maar ik wil hem soms waarlijk met de spatel op het hippe kapsel slaan en hem als een gans voeren. Dat doéoé ik niet, heus. Maar ik moet me inhouden.

'Dat lust ik niet' zegt hij bij aanvang van elk diner.
'Zeur niet, dat weet je helemaal niet' doe ik dan.
'Blerk, wat is het' vraagt hij met gezicht vol afschuw.
'Gewoon, lekker' doe ik dan heel irritant.

En dan volgt een ritueel waar iedereen zich aan ergert, inclusief Hond1 en Cavia2, maar waar ik toch aan vasthoud, omdat ook ik gewoon principes heb.

'Twéé bestekken in je hand'. 'Niét je hand onder je hoofd'. 'Ik zie een lege vork. Doe die vol.' 'Jaaa, nu iiiin je mond. Kauwen. Slikken. En meteen weer een hap maken.' 'NU'. 'Zoon1, eten. Nu. Volgende hap. Mét je mes en vork'. 'Jongen, als je nu gaat braken, dan heb je écht een probleem.'
En dit dan zeg maar keer vier.

Ik vind gewoon, je moet netjes eten. Thuis en bij anderen. Misschien is het er bij mij ingehamerd door mijn ouders, maar ik ben er blij mee weet je. Weet hoe bestek werkt. Weet dat je zegt dat eten lekker is. Vind eten ook eigenlijk altijd lekker. Omdat ik het heb leren eten. Zelfs broccoli.

Zoon1 eet tegenwoordig eerste helft van diner op gang. Omdat wij het niet meer aankunnen, spiegisch, dat hij het hele gezellige avondetenmoment verpest door zijn gezeur. Bij de eerste negatieve opmerking over het hem aangeboden eten, kan hij vertrekken en zit dan luid loeiend op de gang. Ik vind dat pedagogisch ja.

Na een tijdje ga ik dan kijken of hij al wat gegeten heeft. Zo ja, dan mag hij weer binnenkomen en begin ik met bovenstaande monoloog.
Nu ben ik over een heel aantal opvoedkundige zaken niet zo heel moeilijk, maar over eten. Wel.
Hij zal me later dankbaar zijn heus. Als hij bij zijn schoonouders gaat eten. Als hij uitgenodigd wordt door heel belangrijke mensen omdat hij de knapste en slimste persoon ter aard' blijkt te zijn.

En nu ging ik vanavond broccoli maken. Had een heel idee over gekookte groenten, bloemkool ook nog, en dat in oven en alles en fancy, en ik zette Echtgenoot in om de boel even klein te snijden, toen ik opeens IETS zag. Een onwijs gore en smerige dinges in de groente. Iets wittigs wat me misselijkmakend veel deed denken aan een made. Of iets.

'RAAHHHHHHH Echtgenoot, wat is DAT?' Deed ik luidkeels.

Oh nee, dat was heus niks, vond hij. Bij nadere inspectie bleek er meer ranzigheid in de groente te huizen, dus ik was meteen nogal rigoreus en wenste dat niet meer te eten. 'Nee, dat eet ik dus niet meer.' Verklaarde ik stellig.
Echtgenoot vond dat alles maar wat overdreven maar ik ben nogal overtuigend dus de hele bende werd weggegooid en daarmee mijn idee voor het diner en ook mijn liefde voor broccoli. Na al die jaren en geschiedenis.

Ik had in vriezer nog loempia's en deed iets met vlees en rijst en vond mezelf nogal inventief.
Zoon1 lustte het niet. Zat op gang.
En ik heb dus nu broccoli als verboden groente.
Waar Zoon1 juist zo van houdt.

Het is gewoon een slagveld.



5 opmerkingen:

  1. ah ja, dat 'gezelligste' moment van de dag, met z'n alle aan het diner. Hier ook vaak gezeur en gemopper. Kleine Man roept al maar wat graag mee met z'n grote zus, dat het niet lekker is. Liefst nog voordat ze het gezien of geproefd hebben.
    Ik probeer ze wel van alles wat te laten proeven. En bij dingen die ze echt niet lusten zorg ik dat er genoeg komkommer, tomaatjes, of zelfgemaakte appelmoes (van die vreselijk gezonde zonder suiker) is om aan te vullen.
    Wie wil zeuren over het eten doet dat maar op de gang, en wie het allemaal vies vindt eet maar niet.
    pfff, het is wat. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Maar wél weer een leuk, herkebaar verhaal ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hier is de regel, nog steeds,,zelfs met twintigjarigen : als ze durven "eikes"zeggen krijgen ze er gewoon ne schep bij !!!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Kijk, die reactie van Vee had ik eigenlijk graag zelf vroeger ingevoerd! Geweldig!
      Eikes.... wat betekent dat? Zoiets als bv gadverdamme? Moeder van Kristel

      Verwijderen
  4. Ha wat een fijne reacties weer. En ook heul fijn dat het hier niet alleen zo gaat. Vee, kind, dat ga ik zéker invoeren.

    BeantwoordenVerwijderen