Het bloedende hart

Vanmorgen was het zover. Ik ging met Zoon1, Zoon2 èn mijn nieuwe fabulous schoenen naar school, om Z1 in zijn nieuwe klas te brengen. Thuis was het kind hysterisch en naarmate we dichterbij school kwamen zag ik een zeer interessante stroom van emoties door Z1 gaan. Van druk en opgewonden naar zenuwachtig en opeens heel stil aan mijn hand. Zoon2 was wat stabieler, want, nog immer in De Fase, maar even blij en gebrand op aandacht als altijd.
De klas was nog leeg toen we aankwamen en terwijl Z1 aan zijn nieuwe tafeltje ging zitten en zijn nieuwe werkboek bekeek, sloopte Zoon2 vakkundig de plantjes in de vensterbank en vertelde de juf zijn naam, zijn leeftijd en zijn voorkeur voor snoep als ontbijt.

Langzaam druppelden de kinderen binnen, allemaal kijkend naar Zoon1 die het liefst weer heel rap terug mijn buik in wilde rennen, dat zag ik wel. Maar hij hield zich stoer en nadat ik hem gedag had gekust, voor het laatst, want vanaf morgen dien ik mijn bloedje buiten op het plein van de navelstreng te rukken, om hem dan allèèn met de juf en de klas mee te laten gaan naar binnen, de school in. Niks niet meer meehelpen met jas en tas. Mee de klas in, boekje lezen, kusjes, zwaaien voor het raam. Niets van dat al. Op straat gedag zeggen en weg zijn we.

Ben straks wel kwartier eerder op werk, daardoor. zoen liever met Zoon1

Terwijl we de klas uitliepen brulde Zoon2 door de klas: 'DAAAAG KINDJES!!' tot groot vermaak natuurlijk van de klas, die voor altijd zullen weten wie het broertje van Z1 is.

Na het afscheid stond ik bij mijn fiets, nog zo wat te emmeren met Zoon2, toen ik opeens een schare moeders om me heen had. De een nog vrindelijker dan de ander. Vol met vragen en interesse en aandacht.
Het godganse jaar sta ik daar alleen op het schoolplein met mijn hippe schoenen, geen mens die wat tegen me zegt, en du moment dat ik een wunderbare Zoon blijk te hebben, wat ik allaaaaang wist, ben ik opeens leuk genoeg om mee te praten. Tsssk. Het is voor iedereen maar goed dat ik vanaf nu lekker op het andere schoolplein sta.
(Elke avond in mijn bedje denk ik nog aan de lieve leuke en grappige moeders die ik kende op de oude school van het kind. Weehh.) (Maar ik zie het positief in, nieuwe klas, nieuwe ouders).

Na wat koffie en suikerhoudende verversingen thuis, ging ik maar weer op de fiets, op weg om nieuwe gymspullen te kopen, want Zoon1 blijkt opeens heuse gymles te krijgen van een gym-meester. Nu is mijn persoonlijke ervaring met gym-meneren niet perse heel zonnig, en ik had ook heus graag mijn kennis van- en ervaring met, het schrijven van briefjes van ' Kristel is vrees'lijk ongesteld en zal niet kunnen gymmen, zij vindt het heel jammer' willen overdragen op mijn kinderen, maar aangezien ik Zonen heb, en geen Dochters, ga ik dan maar voor de sportieve aanpak. En kocht een fraaie broek, shirt en gymschoenen, alles in stemmig blauw en hip van snit.
Ook toog ik nog naar de supermarkt voor wat hoognodige zaken en werd tijdens deze expedities 4x natgeregend. Maar daar hoor je me verder niet over. Welnee.

Ruim op tijd stond ik met Zoon2 weer klaar op het plein om Z1 weer op te halen. Zoon2 stortte zich in een partijtje voetbal met een groep jongens van een jaar of 9, waarbij Z2 van het zeven-jarig leeftijdsverschil helemaal niets merkte en als een dolle met de groep meerende.
Ik stond zo wat heen- en weder te hupsen, in de hoop zo een blij en vrolijke Z1 te mogen verwelkomen aan mijn boezem.
En gelukkig, dat was zo.
Het kind had gerekend en gelezen en was zeer in zijn nopjes.
Ik beloofde hem een rustige middag om bij te komen van zijn avontuur en witte bolletjes voor de lunch.

En toen kwamen we thuis. En toen zag ik hem zo wat met zijn tong wiebelen en ik zag mij daar een tand zo half eruit bungelen.
Nah! Kijk aan! Je tand! Wacht wacht wacht!! Ik pak een doekje!! Schreeuwde ik.
Zoon2 schrok zich dood.
Zoon1 ging hard huilen.
En ik rukte de tand zo uit het gezicht van mijn kind.

De tand die ik 6 jaar geleden zo vol liefde en verrukking heb zien komen, van klein puntje, tot ribbelig randje, tot prachtig klein wit pareltje.
Die rukte ik er zo uit zeg. Het bloedde een beetje.

Net als mijn hart.


En vanavond eten we spaghetti met veel kaas en aardbeien met slagroom. Want het is een Bijzondere dag.
En godzijgedanke is het Borrelavond met de vriendinnen.