Onthouden

Ik weet nog heel goed welke oorbellen ik in had, vorig jaar op Koninginnedag. Ik kan me heel goed herinneren welk truitje én rokje mijn zusje aanhad toen ze een keer een optreden had op de middelbare school, en waar ze dat gekocht had. Ik weet nog precies hoeveel geld ik aan make-up heb uitgegeven toen ik ging trouwen, 3 jaar geleden en ook wat dat precies allemaal was, welk merk en welke kleur. Heel helder zie ik nog voor me, wat alle Vriendinnen, tot in detail, aanhadden toen we Prosecco Avond hadden, jaren geleden, en ik weet ook nog precies wat ik aanhad, toen Zoon1 in het ziekenhuis lag, 3 jaar geleden. En ook wat hij aanhad en welke sandaaltjes ik toen net voor hem had gekocht en die hij nog niet paste. De verjaardag van een vriendin van heul vroeger. Het telefoonnummer van een langvervlogen liefde. Precies welk liedje er gedraaid werd op die ene avond in die ene kroeg toen we zooo moesten lachen en we deden alsof we ontsnapte kloosterlingen waren.

Als ik in de Ikea loop, weet ik exact waar ik moet zoeken naar dat ene lampje, die kaart voor in dàt fotolijstje en precies waar de goede pannenlappen liggen. Ik weet nog welk kettinkje ik omhad, toen ik 15 was en naar de Efteling ging. En baal dat ik het ooit heb weggegooid, want echt wel dat ik er nu hip mee was geweest!

En wij hebben thuis een Gezins Agenda, jawel, en daarin schrijf ik alles, maar vooral voor Echtgenoot, want over het algemeen onthoud ik alles wat belangrijk is. Zo heb ik ook een adressenboekje. Jahaa, heul volwassen. En van veel mensen weet ik het adres nog uit mijn hoofd ook. Waarom? Waaarom? Maar wel handig soms.

Dit weekend gaan we een weekje op vakantie. Ik denk aan de was, aan wat er mee moet, aan wat ik nog moet kopen, hoe laat en wanneer en waar we moeten zijn. Wat Zoon1 aandoet, wat Zoon2 aandoet, dat de zwembroeken meegaan en het fototoestel en dat Zoon1 zijn boeken niet vergeet en dat ik nog zonnebrand moet kopen en dat de kat nog verzorgd moet door de buurvrouw en dat we voor haar een fles wijn klaarzetten als dank en dat zijn dierenartsmedicijninentingboekje klaarligt voor als hij ziek wordt of ter ziele gaat en dat er eten moet zijn voor als we weer thuiskomen en misschien de winkels al dicht zijn en dat er dan ook ontbijt moet zijn en dat ik even de vuilnisbak leeg en dat er een raampje openblijft maar de zonneschermen ingeklapt en en en aaaarrghhh!
Maar wel, komt goed. Ik regel het en ik onthoud het en ik weet het.

En nu ontdek ik gisteren dat Zoon1 straks niet 1 week vakantie heeft. Maar 2. Twee weken! Thuis! Hoe kan het dat ik dat niet wist? Kijk, dat Echtgenoot het niet wist, alla, maar dat ik het niet wist? Gelukkig heb ik Vriendin T. die helderder van geest is op dat gebied, kennelijk. En had ik toevallig al geregeld dat ik een week later met werken zou beginnen, anders had Zoon1 thuis alleen gezeten. Toevallig he? Toevallig he? Misschien ben ik zò gewend aan onthouden, dat ik het zelfs op telepathisch-achtige wijze ook nog doe.