maandag 4 maart 2013

Complete verwarring op weg naar het zwembad.

Vanmiddag kwam Zoon1 uit school met het verhaal dat hij die middag cathechese had gehad. Godsdienstonderwijs, dus. Het kind was zelf nogal te spreken over dat hij dat woord helemaal goed uitsprak, en ik wilde weten wat er dan zoal aan hem onderwezen was.
Nu, zo sprak hij olijk. 'Dat als je stout bent en bijvoorbeeld mensen pest of dingen steelt, dat je dan in de hel komt'. 'WAT?' Sputterde ik terwijl ik een vervaarlijke slinger met mijn fiets maakte.

En zo kwamen wij, op weg naar zwemles, tot een waarlijk heel gesprek over zulks. Over de hemel en de hel en waarom wel en waarom niet en hoe dan en alles.

Nu weet ik zelf eigenlijk niks van godsdienst, behalve dat ik er een mening op nahoud in de richting van Kanniet en Bestaatniet en Isonzin, maar daar doe ik heus iets genuanceerder over tegen de Zonen.

Toen Zoon1 een jaar of twee was en wij, gedreven door de scholen-waanzin in de grote stad, hem gingen inschrijven op de Openbare Basisschool in de buurt, was dat met name omdat ik zeker wist dat het een leuke school was, omdat ik er zelf op had gezeten. Dat het een Openbare school was, was te danken aan mijne ouders die daar ook een mening over hadden, destijds en nog steeds. Ik vond dat prima en vond het voor Zoon dus ook prima. Omdat we twee jaar later gingen verhuizen naar Het Dorp en de zoon dus op een andere school moest gaan, kwamen we bij de school waar hij nu op zit, 'ne Katholieke, omdat deze 3 minuten van ons huis staat. Er zijn in Het Dorp in verhouding raar veel scholen en de anderen waren óók prima geweest, maar simpelweg veel minder dichtbij. Na een prettig en vriendelijk gesprek schreven wij hem dus in, nadat ik wel had vernomen dat het niet perse nodig was om zeer gelovig te zijn, als ouders, om het kind een prettige schooltijd te garanderen. Daarbij vond ik het eigenlijk wel aardig, een beetje godsdienstles, waarden, normen, algemene ontwikkeling, lalala. Dat er met Pasen en Kerst diverse kerkelijke toestanden zijn te bezoeken, ah well. Doen wij gewoon niet.
En omdat er in de weekbrief zo nu en dan melding wordt gemaakt van kinderkes die iets in een witte jurk hebben gedaan in de kerk, worden we herinnerd aan het Katholieke van de school, verder merk ik er niks van en dacht er dus ook eigenlijk nooit aan.
Tot vandaag.

'Hmm ja. En wat zei de juf dan precies?' Vroeg ik heel kalm en al.
'Nou, dat je in de hel komt he, maar dat je ook in de hemel kunt komen' zei het kind.

Ik: 'Maar, zei de juf dat je in de hel komt als je stout bent???' Vroeg ik dringend.
Z1:' Nja. Maar niet dat zíj dat denkt, maar dat sómmige mensen dat denken'
Ik: 'Ah. Ja. Gelukkig maar. Maar ik denk dat niet hoor liefje'
Z1: 'Neeee, dat weet ik wel. Ik ook niet. Het is toch allemaal niet waar en ik geloof het niet.' Sprak de ongelovige.
Ik: 'Maar er staan ook best wel goede dingen hoor, in de bijbel. Niet alleen maar over de hel en zo.' Deed ik alsof ik heel wat verstand heb van deze dingen.
Z1: 'Maar bestáát de hemel dan wel eigenlijk? En wat maakt het uit of je daar heen gaat als je toch dood bent?'
Ik: 'euh...'
Z1: 'Want als je dood bent en je ligt onder de grond, hoe kán je dan nog ergens heen? En daarbij, hoe druk is het daar dan wel niet?'
Ik: 'Ja nee, mensen die dat geloven, die denken niet dat je met je lichaam naar de hemel gaat, maar met je ziel. Ziel is moeilijk uit te leggen liefje, het geeft niet als je dat niet snapt'.
Z1: 'je bedoelt je geest?'
Ik: 'Eh. Ja.'
Z2: 'Weet je, als ik dood ben ga ik naar het pretpark ' Deed Zoon2 van achter op de fiets een duit in het zakje.
Ik: 'Ach liefje, jij gaat toch niet dood mijn hartelapje'.
Z1: 'HAHA echt wel, iedereen gaat dood'
Z2: ' Jeeeuh! '
Ik: 'Eh..'
Z1: ' Als je in de hemel bent, ben je dan ook jarig? '
Ik: 'Nou dat geloof ik niet, je blijft de leeftijd die je was toen je doodging denk ik '
Z1: 'Oh. Lekker saai.'
Ik: 'Ik denk dat mensen die daarin geloven, het vooral ook heel fijn vinden dat ze daar dan mensen terugzien die al eerder dood gingen, die ze al lang niet gezien hebben, zoals pappa met zijn mamma bijvoorbeeld, of ik met mijn oma '.
Z1: 'Maar jullie gelóven er toch niet in?'
Ik: 'Nee. Dat is zo. Wel jammer dus misschien.'
Z1: 'Maar we zullen het nooit weten'
Ik: 'Nee, pas als we dood zijn. En dan kunnen we het niemand meer vertellen'
Z1: 'Ja precies.' Zaten we op 1 lijn.
Z2: 'Zeg, is het al zomer? Krijg ik ijs?' Orakelde Zoon2.
Z1: 'Ja en als we dan toch naar de hel gaan, is het misschien niet zo erg want we zijn toch dood' Ging zoon nog even verder.
Ik: 'Ja maar voor de zekerheid kunnen we proberen dat te vermijden, misschien' zei ik pedagogisch en onschuldig.
Z1: ' Hmmm. Ja. Wat eten we vanavond?' En hij fietste hard weg naar het zwembad.

Mij in complete verwarring achterlatend.




2 opmerkingen:

  1. Haha, wat heerlijk, die kinderen van jou! Geweldig!

    Die van mij bezochten ook een gggggristelijke school, helemaal niets mis mee, helemaal niet omdat hij 20 meter (maar echt) van ons huis stond. En ja hoor: onze bloedjes zongen onder de douche ellenlange liederen van Jezeken is geboren Halleluya, Hallo. Ik vond het best nog wel knap, zo'n verhaal in 53 coupletten helemaal uit je hoofd kennen..! De buren dachten daar wellicht iets anders over, maar ja.

    Beiden hebben plechtig medegedeeld na de basisschool dat ze er wel uit waren: onzelieveheer bestaat niet. Ik hou mij in deze nog steeds op de vlakte, ik wil ze niet te veel beïnvloeden als bijna-heiden. Maar de beide kinderbijbeltjes staan hier nog in de kast..

    BeantwoordenVerwijderen
  2. HAHAA Evelyn, ik zie nu pas je reactie! Naahh jaaa. Maar haha, wat een zalig herkenbaar beeld. De liedjes heb ik nog niet gehoord, maar ik verwacht er dan veel van zeg, ghe.

    BeantwoordenVerwijderen