vrijdag 28 december 2012

De rollende ogen van Zoon2.

'Dat mèèn je niet!' roept Zoon2 ongeveer elke drie minuten, hier thuis. En bij elke vermaning in zijn richting, schudt hij zijn hoofdje en zegt 'sjonge jonge' waarbij hij dan met zijn oogjes rolt en doorgaat met drie willekeurige dvd's in de wii te proppen, of een anderzins vermakelijke activiteit.
Ja, het kind is om te brullen. Over een weekje wordt hij drie jaar en ik weet nog goed dat Zoon1 op zijn allerleukst was, toen hij drie was. Ik vind hem nu op zijn zevende natuurlijk nog leuker, maar vanaf de baby-tijd gezien, was drie jaar absoluut het hoogtepunt, qua kleinheid. Nog klein en lief en knuffelig, maar wel pratend en begrijpend en steeds makkelijker qua verzorging. Nog even de laatste luiers om en dan hopelijk is dat ook voorbij. Bij buikpijn kan hij het zelf aangeven en als hij 's nachts wakker wordt, is het niet meteen een verloren nacht, want er is een kans dat hij weer gaat slapen, in tegenstelling tot voorgaande jaren.

Volgende week gaan we met het kind naar het consultatiebureau. Daar zal hij de ogentest moeten ondergaan, waarbij de kans zeer aanwezig is dat hij die of gewoonweg weigert, of expres allemaal verkeerde dingen gaat opnoemen, met een gezichtje erbij dat laat zien dat hij dondersgoed weet waar hij mee bezig is.
Er is door ouders al heel, heel vaak wat gezegd en geschreven over het consultatiebureau, maar ik kan dat ook.

Bij Zoon1 was ik verrukt, werkelijk, van het bureau. Ik liep er voortdurend naar toe, met het kind, om te wegen en te meten, want daar was ik een beetje obsessief over. Daarbij vond ik het wel een leuk uitje, een prettig doel tijdens mijn eeuwige wandelingen met de wagen, bovendien.
Ook vond ik het erg leuk om daar met mijn baby te zijn en andere ouders met baby's te ontmoeten, omdat ik destijds de enige en eerste in mijn omgeving was met een kind. Iedereen zat in de kroeg of lag in bed en ik was feitelijk de consultatiebureau-stalker, achteraf gezien.

Toen ik door de jaren heen daar heen ging voor de controles en inentingen, werd ik allengs minder verrukt, moet ik zeggen. Eigenlijk ging het achteraf gezien al fout toen er tijdens de eerste maanden van Zoon1 iemand bij ons thuis langskwam, omdat ik wat had laten vallen over niet-slapen van zowel Zoon als ik. Ook achteraf had iemand daar wel even kunnen zien dat ik er als een lijk bij liep, en dat ik bepaald meer last had van het niet-slapen dan mijn blakende zoon, maar de aandacht werd toch gericht op het kind. We moesten andere voeding, andere flessen, andere aandacht, geen aandacht, kookwekkers, inbakeringen...om gek van te worden. Toen dat mens tijdens het huisbezoek boven bij Zoon op zijn kamertje was en ik haar door de babyfoon hoorde zeggen; 'waarom ben jij zo ongelukkig?' tegen mijn krijsende kind, toen wilde ik haar eigenlijk met een bijl het huis uit meppen, maar daar was ik simpelweg te moe voor.

Tijdens zijn derde jaar, was Zoon1 een flinke jongen, lekker groot en stevig en gezond en slim en uitstekend op alle onderdelen. Maar, vonden de mevrouwen van het bureau, hij liep wel wat boven de curves uit. Ja, zalig, vond ik. Doe mij maar een lekker blakend kindeke. Daarbij was hij altijd al aan de rondige kant en dat vind ik persoonlijk een beter teken dan een scharminkelig type, qua baby.
Maar nee hoor, er werd steeds maar over gepraat en gezanikd en op een boze dag kwam de verpleegstermevrouw naar me toe omdat ze een afspraak wilde maken om het over Zijn Gewicht te hebben. Woedend kwam ik thuis en schreeuwde tegen Echtgenoot dat ze gek waren geworden. Daarna dacht ik erover na en besloot toch maar te gaan om voor eens en altijd een einde aan die onzin te maken. Daarbij moest ik niet hebben dat ik een aantekening in ons dossier zou krijgen met iets van: Moeder Werkt Niet Mee. Moeder Wil Geen Gesprek. Moeder Zorgt Niet Goed Voor Haar Kind. Moeder Heeft Een Prachtig Kind Maar Wij Denken Dat Ze Iets Niet Goed Doet En Dat Het Kind Patat Krijgt Als Ontbijt. Wij Bellen Maar Eens De Kinderbescherming Voor Het Kind Van De Moeder.
Zoiets.
Dus ik ging op weg, naar de gemaakte afspraak.

Of ik wel wist dat Fristi en Chocolademelk niet zo gezond waren. En of ik wel wist dat een ontbijt heel belangrijk was. En snoep niet.
Nu had Zoon1 nog nimmer in zijne leven gehoord van Chocolademelk of aanverwante zaken en at als ontbijt elke dag bruine boterhammen met smeerworst, zo vertelde ik de mevrouw.
Of ik wel wist dat zijn gewicht hoger was dan het gemiddelde?
Ja. Keek ik haar met een heus vriendelijk gezicht aan.
Of zij wel wist dat zijn lengte òòk hoger was dan het gemiddelde? Vroeg ik.
Dus dat dat dan tesaam wellicht een mooi lichaampje vormde?
En dat mijn jongen een breedgeschouderd typje was, gewoon niet heel tenger, maar zeker niet dik?
en of zij er misschien bezwaar tegen had dat ik haar eens een make over zou geven want hoe zij er bij zat dat kon de maatschappij eigenlijk niet aan?

Welnu, leuterde zij verder. Dan konden wij het gesprek wel afronden zeker.
En bij het naar buiten gaan zei ik best wel hard tegen Zoon1 dat wij lekker ijs gingen eten thuis, met slagroom en hagelslag en voor het naar bed gaan zou ik hem nog even drie Snickers voorschotelen.
Ja, dat vind ik dan lollig.

Maar, sinds wij in Het Dorp wonen hebben wij een nieuw consultatiebureau. De vorige was ik ook wel klaar mee, eigenlijk,een beetje, dus ik verheugde me op een frisse start.
En was ik vorig jaar dus blijgemoed op een afspraak met Zoon2.

De mevrouw aldaar hield het kind een pop voor en vroeg hem de lichaamsdelen te benoemen. Trots keek ik toe hoe hij alles van rechtervingerkootje tot oorlel en liesbreuk tegen de mevrouw lispelde, maar toen ze bij de de buik kwamen, was hij het spoor bijster en was de lol er af. Nee, hij had geen idee zeg, waar de buik zat. Werkelijk, hij wist het niet.
Haha, zei ik. Haha, liefje, waar is de buik? Toen hij in zijn eigen, mijn, en de hare prikte was dat niet voldoende. DE POP HAD IMMERS OOK EEN BUIK.
Met een zorgelijke blik maakte ze een aantekening op hare papieren, waarin waarschijnlijk de groteske ontwikkelingsachterstand van Zoon2 stond beschreven, vanwege de niet-aanwijsbare-poppenbuik.

Terwijl Zoon2 ondertussen wat scheikundige proefjes deed en in het Spaans de oplossing voor de wereldvrede declameerde, vertrouwde de mevrouw mij toe dat het 'heus niet heel erg was' en dat we volgend jaar wel weer eens zouden kijken.
Compleet van slag van ergernis ging ik weer huiswaarts en nu is het dus zover, dat het een jaar later is.

Uit de ogentest zal wel komen dat we een half blind kind hebben, ook al ziet hij van meters afstand chocolaatjes ergens liggen, maar ik raak niet meer van mijn stuk.
Ook al is er zeven jaar voor nodig, het consultatiebureau raakt me niet meer. Ik kan me ook nu al verheugen op de rollende ogen van Zoon2.

5 opmerkingen:

  1. aiaiai,...voor galg en rad zal hij opgroeien! en nu maar als een bezeten oefenen he , alhoewel; als hij op zn achttiende gedetaileerd een pop kan beschrijven is t vast ook weer erg zorgwekkend,.,.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Slechte moeder ik lees het al ;-) Pfff 7 jaar nodig om advies van cb links te leggen.... dan moet ik nog 5 jaar.... Echt, je snapt niet hoe het werkt, ik hoor mijn moeders generatie al over een slecht cb, en nu dus nog. Kan toch niet?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ha! Als ik hier in the US of A Fristi en Chocomel kon krijgen, dan kregen ze het elke dag bij het ontbijt.
    Nu krijgen ze gewoon melk. En ik heb niet eens een consultatie bureau om te checken of ze wel goed opgroeien... :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mamamaai, het is serieus waar, ik kan het nu loslaten, hahaha.

    Cisca, er zullen aldaar toch ook wel vreselijke drankjes zijn die je ze kunt voorschotelen? HAHA

    BeantwoordenVerwijderen