Ik ben er weer. En dat heeft ie van mij.

Het is een tijdje geleden, dat ik u allen mede deelde wat er gebeurde in mijn leven. Maar ik ben er weer hoor. Zoon1 niet, die zit namelijk op Kreta met zijn vrinden. En wat ik van hem krijg zijn foto's van een zonovergoten terras vol flessen wodka. Het is, vrees ik, een kind van zijn moeder. Hoewel ik na een niet nader te beschouwen avond, zo'n twintig jaar geleden, nooit meer wodka heb aangeraakt. Achter die genen komt hij vanzelf. Duidelijker opvoeden kan niet.

Hij heeft eindexamen gedaan, wat voor iedereen in het gezin hier, het gezin bij zijn vader, omwonenden en omringende gemeentes wel duidelijk was. Misschien was het de walmende oven vol met saucijzenbroodjes, het gesla met de deuren of her en der een verheffing van de stemmen, maar het was onmiskenbaar. Het is ook een dingetje natuurlijk, het einde van de middelbare school. Eergisteren bracht ik hem notabene nog naar groep 4 en trok ik eigenhandig zijn eerste losse tandje uit de kleine bakkes. Nu fluisterde ik hem vorige week toe dat ik hoop dat hij het heel erg leuk zou gaan hebben, maar dat ik liever niet heb dat hij een jongedame zwanger maakt of gereanimeerd moet worden vanwege akelig verkeerde pilletjes die hij op de kop kon tikken. Zou ik toch een hinderlijke start van het studentenleven vinden voor de zoon, laat ik wel zijn. Morgen komt hij thuis.

Zoon2 vroeg ineens hoeveel een bruiloft kost. Ik als ervaringsdeskundige gaf daar een antwoord op, waarop hij wat pips werd en meldde dat hij nog even zou nadenken. Waarover, weet geen mens. Een moeder kan slechts hopen. Of vrezen. Ook verloor hij een kies, hij is nogal laat met zulken zaken en ik ben een beetje klaar met zulke zaken, dus voerde niet meer de show op die we vroeger deden met tandenfee nonsens etcetera. Hij gelooft nergens meer in behalve als het om geld gaat en dus gaf ik er niet al teveel aandacht aan. Hij vroeg zich hardop af of er iemand in ons gezelschap misschien nog wat briefgeld had. Hij is inmiddels oud genoeg om te weten dat je met vijftig cent niet ver komt, dus hij liet de inflatie van de tandenfee alvast weten. Voor de zekerheid legde hij zijn tand onder zijn kussen wat ik vergat negeerde en die we waarschijnlijk terug gaan vinden als de wasmachine monteur moet komen. Verder is er geen woord meer aan vuilgemaakt.

De Verkering reist gestaag naar Amsterdam om zijn studenten wijsheden bij te brengen, en als hij dat niet doet vertoeft hij in zijn schuur, of in de bouwmarkt. Het is echt wonderlijk hoeveel zagen en schroefjes en hout een man nodig heeft als hij een schuur heeft. In ons vorige Dorp was de man tevreden met een schep en een boormachine voor alles wat ik opeens bedacht aan werkzaamheden. Hier is het opeens noodzakelijk om een diversiteit aan materieel te bezitten. Ratels, tangen, priemen en zagen komen hier de deur door. Hij brengt uren door met zaken waar ik geen idee van heb, terwijl ik met een kommetje wijn in de tuin zit. Soms hoor ik verontrustend veel gezaag en geboor, maar na verloop van tijd komt de man altijd weer tevoorschijn. Ogenschijnlijk gelukkig met het zaagsel in de haren, en wat mij betreft is het dan goed. Ik stuur dan wel een foto naar Zoon1, want wij lachen daarom. In liefde natuurlijk.

Zoon2 heeft volledig zijn weg gevonden in onze nieuwe Stad. Heeft vrienden en sportmaatjes en sinds kort een heuse bijbaan. Eet ontzettend veel, is groter dan zijn oma, is kampioen geworden met voetbal, heeft een schoenmaat groter dan elke andere man in mijn leven en is sinds vanavond officieel sterker dan ik, net als zijn broer. Daar kwam ik achter doordat ik hem een klein kusje wilde geven.
Dat heeft hij liever niet meer.
Een hoop gegil, mijnerzijds, gekrijs, mijnerzijds, getrek, mijnerzijds, en een flinke duw van de bank (van hem) lag ik op de grond en kon ik afdruipen, het hoongelach van mijn ooit zo lieve kleine Zoon2 in mijn oren nagalmend.

Zoon1 en 2 belden met elkaar. Ik mocht niet weten waarover, want: Broeder tot Broeder. Allemaal hartstikke leuk natuurlijk,tot ze elkander weer de hersens in slaan. En dan mag ik ook niet zeuren.
Het is, kortom, volop genieten.

Ondertussen heb ik een nieuwe baan in de buurt en is mijn treinleven voorbij. Ik kon een tijdlang geen afscheid nemen van mijn geliefde Dorp en Werk en Collega's en, vooral, Vriendinnen... maar het moest wel want ik werd er compleet gek van. Teveel reistijd en te weinig tijd voor andere dingen dan werk. Nu werk ik ongeveer om de hoek en heb superleuke nieuwe collega's en ik kan zowaar mensen gedag zeggen, als ik rondloop. Ik ben niet meer een vreemde, soort van op vakantie. Ik ken nu mensen. Vanmiddag zat ik op een terras en kwam bekenden tegen. Gisteren in de supermarkt kon ik tegen twee mensen hallo zeggen omdat ik ze van gezicht kende. En natuurlijk zit ik in nieuwe appgroepen. Anders telt het niet.

De buren moeten geloof ik wel een beetje aan ons wennen. Ze zeggen niet veel. Maar ik denk niet dat dat komt door de lange avonden in de tuin, want als ik een kommetje wijn op heb, dan fluister ik altijd alles. Dat Zoon1 daar dan hard om lacht... dat heeft ie van zijn vader.