Zo gaat dat. En van die keer dat ik heel vroeg op was.

Vanmorgen was ik vroeg op. Vroeger dan nodig is, feitelijk, op een normale doordeweekse dag notabene. Meestal maakt een Zoon mij wakker omdat ik verzuimd heb om de wekker te horen. Dan spring ik mijn sponde uit, roep wat in het rond over aankleden en opschieten, slinger mezelf de douche in en sla daarna fluks aan het broodsmeren en dergelijke. Maan de jongens tot tandenpoetsen, eten, melk drinken en vooral niet schreeuwen. Heel rustiek allemaal ja, maar volgens mij een vrij standaard ritueel in een gezin, als ik dat zo wel eens hoor, tot mijn genoegen.

Vanmorgen echter zat ik heel genoeglijk koffie te drinken, in alle neveligheid op mijn terraske. Neveligheid door nevel, niet te verwarren met neveligheid in hoofd. Ik was een fris en uitgerust persoon, hedenmorgen.

Zo zat ik daar een beetje koude voeten te krijgen, maar enorm te genieten van koffie en sigaret, toen Zoon1 aan kwam zetten. Verbijstering op zijn gezicht, dat zag ik wel.

'Hoe laat was jij wakker echt? ' Vond het kind het zeer a-typisch dat ik daar zo wakker zat te zijn.
'Ooh gewoon, al een tijdje ' deed ik nonchalant.
'Nou, ik ga nog even naar bed.' Zei het kind.
'Doe dat maar lekker liefje, ik ga zo douchen en dan kun je je daarna ook fijn aankleden he schatteke ' was ik rustig, vriendelijk en geheel niet gestresst.
'Heb jij soms al brood en fruit voor ons gemaakt, mamma?' Wilde Zoon1 weten.
'Huh nee, ik heb nog tijd zat zeg', gaf ik als antwoord.
'Nou, het zou wel verstandig zijn geweest anders, want als je toch zo op tijd bent, had je dat al kunnen doen. Dan had je ook nog even kunnen liggen. Nu moet je je straks alsnog haasten he, mamma.' Gaf hij mij een preek.
'Nou zeg, daar heb je een punt mijn kind, ik zal er in het vervolg aan denken hoor'. Zei ik goedgemutst.

En daar rolde hij alweer met zijn ogen.

'Wil je misschien nog een fijn kopje koffie voor je moeder maken?' Probeerde ik.
Maar dat was toch echt teveel gevraagd, zo bleek uit de blik die hij mij toewierp voor hij de trap weer oprende.

Zo rommelen wij een beetje aan hier, de laatste tijd.
De Echtgenoot zit een kleine twee weken in Italië en stuurt mij foto's van terrassen, hotels en wijngaarden, en ik stuur hem dan een kiekje van de tosti die wij aten. En dat Zoon2 op het randje staat van het behalen van zijn veterdiploma. Zo gaat dat.

Mijn radio begaf het, zodat ik mijn dagen tegenwoordig in stilte gehuld zie. Tenzij ik eraan denk dat ik een Radio2 app op mijn telefoon heb.
Mijn lieve laptop begaf het. En ik kreeg daar een kleine toeval over. Mijn laptop is nogal heilig en geliefd en heb ik in mijn hart gesloten vanaf het moment dat ik m kreeg. En dat ie me dan verlaat, in een tijd zonder radio, zonder tv en terwijl ik nét eindelijk WiFi in huis had.... daar knapt een meisje niet van op. Na heel veel gedoe, diverse paniekerige telefoontjes naar Vriendinnen en Ouders en oproepen op Facebook, kwam mijn Vader met een aantal toetsenborden, waarvan eentje uiteindelijk werkte. Dus ik kon weer wat. Moet elke keer uitloggen, en mijn muis doet het alleen na een keer of vijftien klikken, maar alla, dan heb ik weer Netflix en kan er nu godzijgedanke weer een stukske komen.

En toen deed Zoon2 iets op de wc, wat hij bij hoog en laag ontkent waardoor ook de wc bril ter ziele is. Wij zetten ons nu dus neder op een los liggende bril, die verschuift bij de minste beweging, met als gevolg dat velletjes, billen en van alles en nog wat tussen bril en pot komt. Een logisch gevolg zou de aanschaf van een nieuwe wc bril zijn, dat snap ik ook wel. Maar dat komt er gewoon even niet van. Zo gaat dat.

Voorts overleed de fiets van Zoon1. Waardoor ik des morgens niet alleen met Zoon2 en Hond1, maar ook met Zoon1 op de fiets door de Dorpen fiets. Er is niks mis met mijn beenspieren, zo blijkt.

Vanmorgen ging Zoon2 met zijn klas naar het bos, voor een stemmige herfstwandeling. Ik vroeg hem bij het afscheid, of hij naast kastanjes en beukenootjes, misschien wilde uitkijken naar een eekhoorntje, want dat leek me zo leuk. Jazeker, zo verzekerde het kind me trouwhartig.
En vanmiddag bij het ophalen, keek hij bepaald schuldbewust. Hij had helaas géén eekhoorntje voor mij kunnen opdiepen uit het bos. Vond ik het heel erg? Welnu, ik was natuurlijk een weinig teleurgesteld, maar dat liet ik niet heel erg merken.
'Joh, je hebt je best gedaan, daar gaat het om he.' En toen was het schaap weer gerustgesteld.
Volgende keer gaat hij nog beter zoeken.

Vriendin1, 2 en Zuske stellen ondertussen alles in het werk om mijn financiele situatie wat wenselijker te maken, waar ik zeer dankbaar voor ben. Want ook al lijk ik natuurlijk een zeer stabiel, evenwichtig, serieus en praktisch type, ja er zijn wat zaken die ik nog niet helemaal op orde heb.
Daar wordt nu voor gezorgd. Hulde voor de Meisjes.

De Zonen bellen af en toe met hun bruinverbrande vader, ik kook al geruime tijd elke dag heel fatsoenlijk met groente en zo, vanwege omdat ik opeens fulltime Gezin In Mijn Eentje ben, en ondertussen verdiep ik me in mijn leev'n.
Dat heeft best wat voeten in de aarde zeg. Er komen zaken aan bod waar ik al in geen jaren over nagedacht heb, of eigenlijk bijna nog nooit.
Ik ben 36 ergens in de dertig, en wat wil ik nou eigenlijk worden later? En wat heb ik nou eigenlijk al gedaan?
Ik heb in elk geval weer heeeeel blond haar. Zo gaat dat.