Zweet, het smerige paleis en groene poep.

De Zonen liggen te zweten in hun kribbetjes, Hond1 ligt op apegapen op de vloer en ik overweeg een koud voetenbadje. Dat werd mij namelijk aangeraden door de schone moeder van Vriendin2, bij wijze van uitstekende warmte-overleving. Maar ik heb het feitelijk te warm om een emmer op te zoeken. Dus dan reik ik maar steeds naar rechts, waar zich koude witte wijn bevindt. Een mens moet toch iets.

De afgelopen dagen waren behalve warm, ook heul spannend. Een combinatie die niet echt geschikt is voor mij, zo bleek. Ten eerste hield ik mijn telefoon op mijn hart, aangezien ik doodsbang was een belangrijk telefoontje te missen, en schrok me elke keer een aap als ik een mail binnenkreeg. Wat de meeste tijd natuurlijk gewoon een aanbieding was van de drogisterij hier in het Het Dorp, die het nodig vindt om mij daags een keer of vier te vertellen over hun afgeprijsde body lotion. Moet ik toch een keer wat aan doen.

Ik heb namelijk waarschijnlijk misschien een huiske. Voor mijzelve en de Zonen. Oeehhh!!
Eindelijk.
Afgelopen vrijdag heb ik het bekeken, samen met de Echtgenoot. Het is een Paleeeeiiiiis. Een Paleis met vloerbedekking op elke plek denkbaar, behalve in de woonkamer, want daar is een stuk uit. Het ligt zelfs in de badkamer. En in de wc. En tegen de muren. Een soort vuilgrijsgroene vloerbedekking.
Ook is er wel een bad, maar geen kraan en geen douche. Er hangen radiatoren, maar er zit geen regelaar tegen de muur.
Er is een balkonneke EN een soort dakterras, er is een keukenblokje maar geen kastjes en geen gasfornuis of oven. Er staat een tafel met stoelen. En er is een luikje van de keuken naar de woonkamer. DAT IS DUS HET ALLERBESTE NOG VAN ALLES.
Ik zag me al in de keuken zitten met de laptop en een wijntje, en dan tegen de Zonen praten in de woonkamer. En ze door het luik heen een koekje geven. Of andersom en dat ik ze dan voor mij een wijn laat inschenken.
Er zitten schrootjes tegen het plafond maar het heeft voor elke Zoon een eigen kamer.
En het wordt over een jaar of 2 gesloopt.
Maar hee, wie weet hoe ik er dan voor sta.
Het huis woont in Het Dorp hiernaast. Vijf minuten fietsen van de Echtgenoot en van school, perfect dus. Woon ik straks nondeju weeeeer in een ander Dorp.

Maar ja. Ik zou dus gisteren wat horen dacht ik. Of het echt doorgaat, of ik het krijg, of misschien iemand anders. En dat was niet zo. En toen belde ik en deed natuurlijk heel vriendelijk en alles, dat ik zo benieuwd was en zo, en toen zou ik vandaag wat horen. En keek elke 3 minuten op mijn mail en dat was best wel lastig, want ik lag bij een duinmeer met de Zonen. En daar was niet zoveel bereik en wel heel veel zand. En ik moest elke keer het water in omdat ik het zo warm had. En aardbeien uitdelen aan de kinders.
Aan het einde van de middag kon ik het niet langer aan, en belde maar weer naar mijn nieuwe beste vrind (de bemiddelende makelaar) en deed natuurlijk weer heel charmant, dat ik hem heus niet wilde storen maar dat ik toch..eigenlijk...IETS WILDE WETEN. Hij zei dat hij het ook nog niet had gehoord. 'Dat het waarschijnlijk wel goed zit hoor' en daarna sprong ik maar weer in het meer.

Het zou zo perfect zijn. En zulk goed nieuws, in deze tijden van postbodes die Echtscheidingsverzoeken in de bus stoppen. Zo'n dikke envelop met heel veel ingewikkelds erin. En mijn naam erop. En alle namen van de Echtgenoot en de Zonen uitgeschreven. Zodat je weet dat het heel serieus is allemaal.

Waar een meisje dan van opknapt, is het idee dat ik kan gaan nadenken over een kleur op de muren. Over waar mijn blauwe kastje komt. Wat ik allemaal nodig heb. Wat ik allemaal zal kopen bij de kringloop. Waar ik mijn Mariabeelden en mijn schilderij van het huilende zigeunerjongetje ga laten. De mooie kast van mijn oma.
Want het is helemaal niet leuk, potdikke. Verhuizen. Volgens mij heb ik een jaar of 4 geleden nog gezworen dat de komende twintig jaar NIET meer te doen. En ik hou zo van mijn huis. En al mijn plekjes hier. En Vriendin2 naast me.
Maar nu kunnen de Zonen een kleurtje kiezen voor op de muur van hun nieuwe parttime kamer.
Moest ik Zoon2 vandaag uitleggen dat pappa daar dus niet gaat wonen. Was hem toch even ontgaan.

Verder hadden de Zonen beiden een tranentrekkend goed rapport. Ik moest echt even goed kijken, of er inderdaad allemaal tienen op die van Zoon1 stonden. Dat ken ik niet van mezelf he, dat is even wennen. En Zoon2 was zo trots, met zijn allereerste rapport. Ik heb ze ijs gegeven. Zoon2 mocht bij wijze van uitzondering dat smerige smurfen ijs. En was ongelooflijk verrukt van zijn groene poep de volgende dag.
Zo rommelen we maar verder. En zweten ook veel, trouwens.
En u duimt voor mij, morgen. In godesnaam.
Als iemand nog een bank overheeft?