Gisterenavond zat ik heel gemoedelijk verf in mijn haar te smeren, een wijn in te schenken, een sigaret op te steken, Facebook te bekijken, wat vriendinnen te WhatsAppen en de hond tot stilte te manen, alles zo'n beetje tegelijkertijd, toen ik voetstappen op de trap hoorde. En de kamerdeur.
'Zoooooon1 wat doe jij nu weer hiiiieer. Ik heb het DRUK!' Deed ik zo heel moederlijk.
'Jamaar jouw Zoon2 huilt en ik hoor rare geluiden' was het kind heel broederlijk.
'Rare geluiden?'
'Ja. Brakend.' Deed Zoon1 opgewekt.
'Arghhh' gooide ik alles neer en rende naar boven.
En vond daar mijn arme Zoon2 badend in braaksel. Macaroni, voor de duidelijkheid. Met rode saus. En gehakt.
Ik sleepte het kind uit zijn viezige toestand en zette hem naast het bed, waarna er door de hele kamer dus brokjes lagen, want dat gaat dan zo. Ook deed ik daarna zijn besmeurde pyjamaatje uit, met een vloeiende beweging, dus zaten er ook stukjes op de gordijnen.
'Ieeuww' vond Zoon1 die stond toe te kijken.
'NAAR BED JIJ!' Was ik bijzonder aardig.
'Weeehh ik wil alleen maar helpen!' Deed hij tragisch.
Maar hij ging. Het kind kan niet tegen braaksel. Wat ik niet raar vind.
Ik verschoonde de arme kleine Zoon, verschoonde het bed en raapte zo lukraak wat stukjes van vloer en muur en stopte hem weer in. En schakelde daarna de babyfoon maar even in.
Ik smeerde verder met mijn verf, dronk een wijn en stak wederom een verfrissende sigaret op. Alles prima.
Bwaaahhhhh Bleeerrrk. Maaaaammaaaaaaaa.
Hoorde ik.
En gooide wederom alles opzij, om fluks de trap op te rennen.
Eenzelfde scenario voor mijn ogen, in het kamertje van Zoon2.
Ik zette het kind in de badkamer, ontkleedde hem weer, sprak hem lieflijk toe, dat als hij wellicht weer de aandrang tot braken voelde, hij dit misschien in de wc wilde doen? En verschoonde maar weer het bed.
Toen ik terug kwam, lag hij hartverscheurend zoet op het kleedje in de badkamer te slapen.
Weer in bed. Schoon en al.
Ik weer beneden.
Was nogal toe aan eindelijk eens wat tijd voor mijzelve en mijn haar en zat net lekker, toen....
BLAAARKKKK door de woonkamer echode.
Ik rolde met mijn ogen, naar mezelf, want verder was er niemand, maar toch fijn, en sprong weer heel soepel de trap op.
Het kind was er zat van zeg. En anders ik wel.
Ik deed hem een gewoon kleertje aan, want pyjama's op, legde hem in de echtelijke sponde, want kinder-beddegoed ook op, en flatste maar weer wat met een washandje en tandenborstel over het schaapke.
'Nu, ga maar fijn slapen het schatteke' was ik heel lief en al. Met inmiddels een klein oog op de klok in het kader van de verf in mijn haar.
Dit alles herhaalde zich nog drie keer. DRIE keer. Ik had allang geen schone lakens meer, alleen nog maar badhanddoeken, die ik dus maar zo'n beetje op het bed neerlegde. De hele smerige bende vol stukjes en brokjes en ellende had ik op een grote hoop in de gang gelegd, met in mijn hoofd dat Echtgenoot dat zeker wel even zou uitspoelen.
Ik had de Man ook ergens tussendoor even een bericht gestuurd. Dat ik het enorm leuk voor hem vond dat hij bier zat te drinken en alles, maar dat hij maar even op de bank zou slapen, deze nacht. Niet omdat ik hem niet lief vind, maar omdat ik niet zat te wachten op een nacht met een vomerend kind én Echtgenoot in mijn bed. Kan je zo wel eens hebben.
Na het zevende spuw-incident, had ik inmiddels nogal blonde haren, niet gerookt, een halve wijn op en lag Zoon2 in een riekend bed, op zijn derde handdoek, diep in slaap.
En ik ging mooi nog niet naar bed. Nee zeg! Na zo'n avond! Hállo! Plezier en alles zou ik nog hebben! Gaapte ik.
Ik deed een masker in mijn haar. Viel half in slaap en had daarna weer prachtig blauwe haren, zo aan de onderkant. Heul hip.
En ging toch maar naar bed. Naast een koortsig kind, dat de hele nacht een beetje raaskalde en wat de volgende ochtend bij het ontwaken zei: 'Nu, dat was ook niet lief van jou, dat jij niet bij mij kwam toen ik je riep!'
'Sorry schatje' wist ik het ook niet meer zo goed.
Na een douche, koffie, nog een koffie en een klein argument met Zoon1 was ik weer verfrist en hield Zoon2 een ochtendje thuis.
Vroeg aan Buurman1 om even aan Juf3 te vertellen dat mijn kind niet op school kwam. Die mij vervolgens berichtte dat Juf3 het woord 'kotsen' NIET apprecieerde. Daarom moest ik zó hard lachen, dat ik me meteen weer goed voelde. En het kind des middags ook maar weer naar school deed, omdat hij na twee ijsjes en drie Dora afleveringen zwaar toe was aan wat vertier van ander allooi.
En nu drink ik dan eindelijk een fatsoenlijk compleet glas wijn. En staat de babyfoon gewoon weer uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten