Het is net een sprookje.

Zonder u nu allemaal weg te laten rennen van afgrijzen en verveling omdat ik het ALTIJD maar heb over mijn enorme hardlooptoestand, moet ik toch even wat kwijt. Zojuist was ik getuige van mijzelve, die ineens, zo uit het niets, 11 minuten (ELF!) achter elkaar kon rennen. Mijn rondje van 1,3 kilometer rond het weilanderige schapenveldje hier om de hoek (waar overigens sinds een maand geen schaap meer te bekennen is. Zoon1 had al het opbeurende idee dat ze Dood zouden zijn aan Zoon2 verteld, die compleet in de war begon te zingen van het schaapje en de witte wol. Maar dat terzijde).
Maar serieus, 11 minuten. Vorige week zeeg ik al naar mijn hart grijpend ter aard' na slechts 2 minuten.
Ik rende, en rende en rende. En zag mezelf van bovenaf. Ik zag het weiland, de grootsche villa's eromheen, waar wij zeker niet wonen, de zon zakte, de wind waaide een weinig en mijn haar wapperde heus heel bevallig rond mijn hoofd. Ik rende en rende en rende en toen kwam ik thuis, waar Echtgenoot op onze oprijlaan in onze voortuinachtige, allerhande bomen uit de grond stond te trekken en riep van verre, terwijl ik in slowmotion aan kwam vliegen; 'Echtgenoooooot, het is een wooooonder, een woooonder!' Hij schrok een beetje, dat zag ik wel en ik was blij dat hij niet net met een cirkelzaag in de weer was, eigenlijk. Wat? WAT? Riep hij paniekerig.
Ik heb gerend, liefje! Elf hele minuten! Het hele rondje!
Een omhelzing was mijn deel en de ontroering spatte er van af. Net als een beetje modder.
Daarna belde ik mijn zusje, om het blijde nieuws in haar oor te schreeuwen. We bespraken nog even wat we zojuist gegeten hadden en dat we nu rap wijn zouden inschenken en ik strekte zo even heel professioneel mijn benen wat kanten op. Daar was Echtgenoot ook van onder de indruk zag ik wel.
Ja, het was net een sprookje.

Toen verscheen Zoon1 ineens op het balkon, die 'niet kon slapen'. Wat waarschijnlijk te maken had met het feit dat ik brullend onder zijn raam stond, 10 minuten daarvoor. Hij was ook heel trots op zijn moeder, dat weet ik omdat hij zich verbijsterd weer in bed liet leggen na mijn uitleg.

Ik berichtte Vriendin1+2+3 ook over mijn geweldenaaresque prestatie, en aangezien ze nog niet gereageerd hebben denk ik dat ze in stille verwondering naar hun telefoon staren, as we speak.

Wie had dat gedacht. Ik heb het ergens toch in me, kennelijk. En om mijzelf te behoeden voor vreselijke spierpijnen morgen, schenk ik mezelf nu nog maar een wijntje in, ter ontspanning. Want daar moet je voorzichtig mee zijn, spieren, die moet je koesteren. Verzorgen. Laven.