donderdag 5 januari 2017

De kerstvakantie, de winterjassen en Zoon2

Kerstvakantie jonge. Ik vind ´m aan de lange kant dit jaar.
Als alle feestelijkheden zoals dit jaar in de weekenden vallen, blijven er zoveel dágen over he... Dat hakt er best in, qua activiteiten en dinges met de Zonen. Natuurlijk was er bioscoop en zulks. En hebben we gewandeld. Toen ik ze na veertien keer vragen eindelijk van telefoons af, en in de schoenen had.
Met kerst hadden ze een groot festijn, vanwege omdat er nogal veel families zijn tegenwoordig in hun bestaan. Cadeaus alom en de mooie blousjes waren niet aan te slepen.

Tweede Kerstdag had ik ze niet onder mijn rokken, dus trok zelf een extra korte aan en ging kinderloos op pad naar een familiediner. Dat uiteindelijk de boeken in zou gaan als de beste kerst ever, omdat de avond pas de volgende morgen eindigde. Dit omdat ik met mijn Neef1,2,3 en 4 de stad in ging. Er was heel veel bier, er was een club voor mensen van 18-24 (de leeftijd van de Neven) waar ik heus niet uit de toon viel, er was champagne en er was dans en muziek en ik kon me even niet heugen wanneer ik zo erg gelachen had. Neef3 bleef logeren, we werden wakker terwijl we eigenlijk overleden waren en tot twee dagen later had ik nog een kater. Maar het was het waard.

Met Oud&Nieuw was ik ziekjes, wat heus niks met bovenstaande te maken had. Ik lag om 22.00 te slapen en werd om vijf voor twaalf wakker. Ik dronk mij een feestelijk glaasje cassis, keek naar het vuurwerk en ging te bedde met een kopje thee. Ik droomde over een treurig eenzaam bestaan, maar werd bijzonder verkwikt wakker. En toen was het tijd voor een deugdelijke nieuwjaarsborrel met het Zuske in ons lievelingsetablissement.

Waarna het gewone leven weer aanvang nam. Dat wil zeggen, het Moeder Bestaan. De jongens zijn hier al de hele week en ze zijn naar vriendjes geweest, ik heb mijn hele huis schoongemaakt en ik kookte degelijke boontjes. Vriendin2 kwam nog even langs, Zoon2 werd door oma mee naar de kapper genomen, zodat hij weer uit zijn oogjes kan kijken, en gisteren ging ik winkelen met Zoon1, want ik had een Fashioncheque voor kerst gekregen van Verkering1 van de Echtgenoot. Daar was ik na maanden van niet-winkelen enorm aan toe, dus ik huppelde door de stad, wat Zoon1 niet eens erg vond.

Ik kocht een jurkje, een jasje, en een berg leuk nieuw ondergoed, waarbij ik het het kind niet in zijn hoofd gepraat kreeg dat het wel degelijk uitmaakt wat voor ondergoed je aan hebt als meisje.
'Maar niemand ziet het??!' was hij zwaar verbaasd.
Waar hij natuurlijk ook wel weer een punt had, in mijn geval.

Toen ging ik winterjassen passen. En op elke had hij commentaar.
Te kort, te lang, de kleur niet goed en rare knoopjes.
Toen ik er eentje vond die me goed stond, zo dacht ik zelf, zei hij:
'Ja dat ziet er natuurlijk niet uit. Dat is een heel avontuurlijke jas. Dat is niks voor jou.'
Waarop hij denk ik doelde op de survival-achtige kleur die het ding had.
Ik kon eigenlijk niet anders dan instemmen.

We kochten ons een milkshake, en wandelden rustigjes weer terug naar het station. Want een echt uitstapje doe je met de trein, zo vinden wij.
Daarbij hoefde ik dan niet te fietsen op mijn lekke band.

Want ook dat is gaande. Alles gaat langzaamaan kapot hier in mijn huis. Was het eerst alleen de ketel. Nu hangt ook de deurklink van de keukendeur op apengapen, waardoor ik elke keer bang ben dat ik er nooit meer uit kan. Het handdoekenrekje in de badkamer kan elk moment een dodelijk ongeluk veroorzaken, mijn keukenvloer ligt aan de barrels en gisteren hing de kast in mijn woonkamer ineens scheef. De koelkast maakt een raar geluid en om de beurt vallen alle lampen uit.

Ik vrees dat 2017 het jaar wordt van een nieuw huis. Maar dat zal ik later eens rustig gaan bekijken.
Want eerst is Zoon2 morgen jarig. Zeven jaar wordt het kind, en hij kan niet wachten. Hij ligt nu in mijn bed te slapen, voor de laatste keer, want als hij zeven is, is hij groot en gaat hij in mijn huis ook in zijn eigen bed.

Precies zeven jaar geleden nu, begon het als een malle te sneeuwen en ik te baren. En vannacht om 01.40 is het zeven jaar geleden dat hij kwam, zag en iedereen tot op de dag van vandaag om zijn vingertjes wond.
Morgennacht ga ik werken, drink ik een biertje op mijn mooie kind en zaterdag hebben we feest.
Als ik natuurlijk ooit nog uit mijn keuken kom en de douche overleef. Daar hoort een kommetje wijn bij dunkt me.