woensdag 17 december 2014

Charmant, grappig en mopperig.

Vroeger was de grootste gehaktbal voor mijn vader. Of het grootste stuk worst. Want hij had de hele dag hard gewerkt.
Hij ging 's ochtends vroeg de deur uit, kwam einde van de dag ergens thuis en ging dan douchen, of in zijn stoel een tukje doen de krant lezen.

Altijd op de fiets, naar Heemstede, of ergens in Haarlem. Het was natuurlijk ook elk jaar wel zomer, maar op een of andere manier herinner ik me vooral de koude donkere ochtenden, dat hij vroeg de deur uit ging. Dan kreeg iedereen een baardig kusje, en weg was hij.

Mijn Zuske en ik zaten dan nog aan het ontbijt, of oefenden ons pianospel, of maakten natuurlijk gewoon ruzie. Zoals kinderen dat doen, in de vroege morgen, voordat ze naar school gaan. Weet ik inmiddels alles van.

Hij is dierenartsassistent geweest, heeft in een schoenenwinkel gewerkt, ook een keer in een circus, op de Grote Vaart en is daar een keer overboord gevallen, zo gaat de legende. Daardoor heeft hij op zijn bovenlip een litteken, wat je nooit ziet, want behalve dat hij altijd baardig was, is hij nog immer, nogal snorrig.
Een hele tijd heeft hij op een begraafplaats gewerkt, wat ik intrigerend vond, en ook een keer rondom een bejaardenhuis of iets, waar hij een keer een lijk heeft gevonden. De grote lijnen van deze carrieres weet ik eigenlijk niet eens, maar de details zijn altijd leuker, zeker voor een kind.

Maar de afgelopen meer dan twintig jaar, op basisscholen. Hij is goed met kinderen, goed met juffies en daarbij zijn de hoeveelheid schoolvakanties nogal plezierig. Hij ging mee op schoolreisjes, verzon griezelverhalen, was de zetpil-gevert, toen een hele groep 8 een keer ziek werd, organiseerde de kampvuren en heeft zich meer dan eens verkleed voor de Bonte Avond.
Maakte het toneel en alle achtergronden voor de musicals, repareerde gebroken ruiten van ballen-erdoor-heen en heeft een keer een musje naar de vogelhemel geholpen, toen deze de school in was gevlogen. Tot afgrijzen van school, zijn kinderen, mijn moeder en alle toevallige voorbijgangers.
Kon 'm niks schelen.
Prettig stoïcijns, charmant, vol met humor en eigenlijk altijd wel mopperend op iets. Dat is mijne vader.
Vaak klagend naar zijn werk, maar wel elke dag, en na verloop van tijd de Oude Lullen Dag op de vrijdag, zodat het weekend lekker wat langer was. Dat was toch wel een dingetje. Net als de keer dat hij 55 werd, en een 55+ PAS in de bus kreeg.
'MUHAHAHAHA vaaaaaader' Deden Zuske en ik heel meelevend.
' HMPPFFRR' klaagde de arme man.

Ondanks een scala aan gezondheidsdingetjes, zat ie toch maar wel elke ochtend nog immer op de fiets.
Tot die keer dat hij een brommert aanschafte. Mijn moeder en Zuske en ik, keken vol afgrijzen hoe hij met het ding kwam aanzetten.
Zagen ongeluk, botsingen en drama voor ons geestesoog. Want buiten grappig, is de man ook nogal wazig. Om het zo maar te noemen. En om hem dan op een gemotoriseerd voertuig te zien wegstuiven.....was niet echt goed voor onze zenuwen.
Uiteindelijk deugde het ding niet, naar zijn bescheiden mening, dus werd weer van de hand gedaan. Dat de hele familie weer rustig kon slapen, was een prettig bijkomend voordeel.

Morgen komt het tot een eind, zijn werkende bestaan. Heeft geloof ik gewerkt, af en aan, vanaf zijn 15e of zo. Maart 2015 wordt ie 65. Morgen is zijn laatste werkdag. Vandaag was het afscheidsfeestje. We waren er allemaal bij. Mijn hele gezin en ik, Zuske, mijn moeder, en al zijn collega's.
Naahhh, maar dat was leuk. Om na al die jaren eens gezichten bij namen te zien. Te zien dat iedereen zo leuk is, en mijn vader zo leuk vindt. Lieve toespraken, mooie cadeaus, een prachtig lied, en lekkere biertjes.

' Opa vond het leuk he, hij moest bijna huilen ' zei Zoon1, op de terugweg.

Denk niet dat hij hierop wat te mopperen heeft. En al helemaal niet omdat hij nu voor altijd vakantie heeft. Laat het een lange zijn.

zondag 14 december 2014

De engel die niet meer is en de monsterlijke boom

Wij hebben de lelijkste kerstboom van de wereld in huis staan. Niet expres, hoor. Maar dat liep zo, kennelijk. Ik geef de aanstaande ExEchtgenoot1 de schuld. Dat komt omdat het ook zijn schuld is, feitelijk. Hij heeft het ding aangeschaft. Een klein excuus is, dat hij het ding kocht, terwijl het donker was. Zo zegt hij.

De dag nadat hij er mee thuis was gekomen, viste ik het mormel uit de garage, keek er zo eens naar en vroeg de man om het misbaksel boven te brengen, zodat de kinderen en ik hem konden versieren.

Eenmaal boven, bolderde ik van het lachen zeg, en wij keken allemaal naar een compleet scheef, half-kaal gedrocht van een boom. Ik rommelde zo wat met theedoeken onder het plankje aan de onderkant, om het ding een soort van recht te doen laten staan, schoof 'm heen en weer, draaide eraan, hatselde wat met de takken, en toen stond hij, op de minst slechte manier.

Vervolgens haalde ik al onze kerstspullen tevoorschijn. Elk jaar vind ik dat wel leuk. Van 'oohh ja, de bal met het lampje en het luidruchtige muziekje' dat de Zonen vorig jaar van oma hebben gekregen, leuk, oma, echt heus leuk en de schattige gehaakte engeltjes, en de bal die ik vroeger al had, en natuurlijk alle balhaken, die overal tussen en onder en achter liggen.

Een groot positief punt, waren de lichtjes. Die ik voor het eerst in mijn Kerst-Carriere, dus een keer wel deugdelijk had opgeborgen. Verbazing over mezelf alom.
Zomaar, zonder enig gescheld, getier en gedoe en gedinges, kon ik twee pakken lichtjes in de boom-achtige draperen. De Zonen stonden, zoals dat kinderen in deze tijd betaamt, met open mond te kijken, vol verwachting. Ja, prachtig ja.

' NIET AAN DE LAMPJES KOMEN! DAT DOE IIIIIIK ' Deed ik heel sfeervol.

Toen de boel eenmaal verlicht was, keek ik het zo eens aan, het wanschepsel van een boom, en besloot tot het zijn van de leuke moeder, die de Zonen volledig zelf de boom zou laten versieren. Het is ook niet dat ik er nog wat van zou kunnen maken.

Gelukkig met hun taak, gingen ze los. Alles wat we hebben zo ongeveer, hangt in de monstrum boom.

Aan de ene kant alles op een kluitje, aan de andere kant alles scheef, bovenin teveel, onderin te weinig, en aan de achterkant de mooiste dingen, die je dus niet ziet.

Zoon2 was in complete verrukking. Wat een mooie boom, vindt hij het.
Zoon1 was allang al blij dat ik me er niet mee bemoeide en bemoeide zich vervolgens met zijn broertje, waardoor er gelukkig toch nog ruzie uitbrak. Het was allemaal al weer wat al te veel zoetsappig hier hoor.

Terwijl ik het zo eens aankeek, checkte of er nog wat feestelijke wijn in huis was en luidruchtig van ' Oh Dennenboom' kweelde, vond ik opeens tussen alle andere zooi, onze kerststal. Die heb ik vorig jaar van mijn Zuske gekregen, waar ik zeer mee in nopjes was.

Mijn ouders hadden vroeger ook altijd een kerststal, met echte beeldjes en een houten stal en alles. En mooi niet dat ik die zelf mocht inrichten. Dat deed mijn moeder. En als ik dan stiekem de boel verplaatste, onder het mom van; ' En toen kwam Jozef eens even kijken hoe het met het kindeke Jezus was, en toen ging de ezel een ommetje maken, kwam een Koning tegen, en die moest plassen, dus die stond ook even naast de kribbe. Daarna ging Maria eens even een boodschapje doen, en paste Jozef even op zijn zoon, en keek hem zo eens aan, van hee maar Zoon, jij lijkt helegaar niet op mij. WIE IS JOUW VADER?'
Dat soort dingen.
Dan zette mijn moeder daarna alles weer terug. Met natuurlijk de koningen op gepaste afstand, want die waren nog onderweg met hun waardeloze presenten. (Serieus, wie zit er als kraamcadeau te wachten op Mirre? Wat is er mis met een luiertaart of een fles champagne? En wilde baby Jezus soms niet liever een leuke rammelaar dan een beetje wierrook? Mocht hij soms al met lucifers spelen? Lekker onverantwoord, als je het mij vraagt.)

Maar. Nu heb ik dus mijn eigen stal. Ha! Ha! En mooi dus niet dat ik die door iemand anders liet inrichten.
Dus, zodoende zat ik op mijn knietjes lekker te rommelen met een schaap en wat koningen en al die gezellige mensen daar in de stal. Het is een geanimeerd gezelschap.
Wat er zo mooi was aan mijn stal, is dat er ook nog eens een heuse engel op het dak hing te chillen. Een engel met een ster in heur handen, en een lieflijk gezichtje, zoals je dat vaker ziet bij engelen.

Na geruime tijd was ik klaar, stond er een fraai stichtelijk tafereel naast de afzichtelijke boom, en was iedereen reuze verheugd over alles.

Over tot de orde van de dag.

Een paar uur later, kuierde ik zo wat rond in huis, zag in ooghoek voortdurend de jammerlijke boom, maar ook mijn zielroerende stal. Keek nog eens. Er klopte iets niet.
Was de engel 'm potdikke gesmeerd zeg, zo zag ik.
'WAAAAR IS MIJN ENGEL?' Brulde ik.
Zag wel dat de aanstaande ExEchtgenoot1 met zijn ogen rolde en een mental note maakte over mijn geestelijke gesteldheid, en ook zag ik Hond1 bepaald schuldig kijken, met iets wat verdacht veel op een engelenvleugel leek, uit zijn bek hangend.

Had het beest dus gewoon mijn Bode Van God opgevroten zeg. Om het allemaal nog wat huiveringwekkender te maken, waren de koningen en Maria ter aarde gestort en lagen tragisch op hun rug in de stal. Ook een ezel had het loodje gelegd.

Het was bepaald kostelijk, vond ik. Luid lachend zette ik alles op Facebook. Zoals je dat doet met buitengewone situaties. EERST een foto maken, daarna oplossen.

Ik weet niet wat dit allemaal betekent, maar ik ga er maar vanuit, dat ik dit alles moet zien als generale repetitie of zo. De laatste dagen van het jaar zijn niet zoals het hoort. Dus dan zal volgend jaar, over twee weken, alles van de weeromstuit fabulous zijn. Alsof je ook wat aan een engel hebt. Kan beste alles zelf doen. Zoals een kerstboom kopen.






maandag 8 december 2014

De rare wereld en de beroofde postbode

' HOEVEEL NACHTJES SLAPEN NOG MAMMA? HOEVEEL? HOEVEEL? NOG 1 OF 2 OF 19? MAMMAAAAA WANNEER IS HET NOU PAKJESAVOND??? '

Aldus Zoon2. De ganse dag. Vorige week.

Het kind was niet te houden werkelijk. Gelukkig hebben we het allemaal overleefd, was Sinterklaas avond een groot succes en kwam ik tot de prettige ontdekking dat de dingen met de jaren steeds beter gaan. Dit was het eerste jaar dat de boel niet eindigde in een driftbui van het een of andere kind, opgewekt door zenuwen en spanning en papier-scheuren en enthousiasme. Prettig hoor, vond ik persoonlijk. Ik zelf kreeg diverse zeer fijne cadeaus, waaronder een Barbie. Een echte barbie. Mijne zuster-Sinterklaas weet duidelijk heel goed, waar een meisje van opknapt. Kan me niet heugen dat ik ooit een echte Barbie heb gehad. Altijd een Cindy. Of een Gerda. Of hoe die neppoppen ook heten. Ook leuk, tuurlijk. Maar nu ben ik nog heel jong 35, en kan het zeer waarderen dat ik nu een heuse heb. Met een minijurk en een ketting en pumps en alles. In het roze.

Voor dat het zover was, werden er nog diverse vragen gesteld door het kind.

' Is Sinterklaas een meisje?'
' Nou dat denk ik niet, liefje, hahahahaha ' Deed ik.
' Maar hoe weet je dat? ' Wilde Zoon2 weten.
' Nou, nu je het zegt. Ik heb nog nooit zijn piemel gezien.' Was ik grappig.
' HAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAAA' Bolderde Zoon1.
Zoon2 keek zeer verward in het rond.

Daarna wilde hij weten, of de Sint dan misschien dood of levend was?
Hierop kon ik antwoorden dat we hem net nog op tv zagen, dus levend, konden we met een gerust hart aannemen. Het was LIVE, immers.
Daar was hij blij mee.

Toen hij later, terwijl hij een tekening aan het maken was, wilde weten welke kleur POTEN Sinterklaas had, pieste ik waarlijk in mijn broek.

Ja, het is lachen met Zoon2.

Zo heeft hij vorige week met Vriend2, de postbode beroofd.
Ze waren samen op straat aan het spelen, toen ze de postbode tegenkwamen. Een allervrindelijkst jongmensch dat hen wat van die dikke elastieken gaf, die postbodes altijd hebben.
Kennelijk zette de arme man even zijn fiets neer, om zijn plicht te vervullen, in de vorm van post bezorgen, toen de jongetjes een fles spa blauw ontwaarden, onder zijn snelbinders.

Hier houdt het verhaal op, behalve dat ze even later samen op de bank zaten, te lurken aan een literfles water. Grinnikend.

Gezien de verdachte situatie, heb ik ze onderworpen aan een vragenvuur.

Ik: ' HOE komen jelui daaraan? '
Jongens: ' Van de postbode gepakt, hahahahahaha '
Ik: ' Stelletje donders. Ga het NU teruggeven en zeg sorry! ' (muhahhahaha)
Jongens: ' Oh. Ok. Mhihihihihiiii '

En dat was weer dat.

Over 10 jaar moeten we ze ophalen van het politiebureau. Dat is wel duidelijk. Gelukkig zijn het beide nogal knappe jongetjes. Daar kletsen ze zich dan wel uit zeker, hoop ik dan maar.


Nou en verder houdt het de gemoederen wel bezig, dat de Echtgenoot en ik aan het scheiden zijn geslagen. Bij Zoon2 met name, of hij toch in godesnaam niet het kerstdiner gaat missen, en of hij wellicht een nieuw bed krijgt? En Zoon1 houdt tegenwoordig een lijst bij, waarop we punten krijgen, als we vriendelijk tegen elkaar doen. Ik ben verheugd u mede te delen, dat de punten stijgen. Ja hoor, heel volwassen en alles.

Ik schijn tegenwoordig alleen nog maar mensen tegen te komen, in zelfde schuitje. Denk eraan om club op te richten. Zal gezellige boel worden.
Gelukkig is het kerstboom- en kaarsjes tijd. Daar knapt een mens altijd zo van op he, romantiek en melancholie. Ja.
En dan zijn al mijn vriendinnen vanavond aan het Bootcampen geslagen. Leef in rare wereld. Over hoeveel nachtjes is dat voorbij?

maandag 1 december 2014

Keirofobie, Gerrit de zeehond en Terschelling

Dit weekend was ik op Terschelling. Een uitje had ik. Een uitstapje en een verzetje. Samen met Vvs1.Verklarende woordenlijst: vvs=VaderVanSchool
Het was nogal leuk. Er zijn daar niks dan vriendelijke mensen, leuke kroegjes, lekker eten, honden, een mooi hotel, zee, boten, en vooral mensen met winddichte jassen en wandelschoenen. EN DIE DOEN DAAR GOED AAN. Het was daar potdikke koud zeg. Liepen wij, op gympjes, ik in mijn leuke dunne soort van broek en schattige vestje en winterjas, die geen winterjas is. Bevrozen was ik. Koude handen hadden we. Allemachtig, dat verwacht je toch niet op zo'n winderig eiland? Oh. Toch wel misschien. Niet echt goed ingelezen dus.

Wij deden na aankomst een klein biertje, misschien een glaasje whiskey daarbij, en lagen om tien uur des avonds reeds te slapen in de sponde. Vermoeiend hee, zo'n bootreis en alles.
De volgende dag dus om 05.00 wakker, want meer dan zes uur slaap in een nacht, dat ben ik niet gewend. Na nog maar een klein slaapje, een verkwikkend ontbijt en een fietsen-huur-momentje, togen wij eilandwaarts. Een fietstochtje van zes kilometer lachten wij, haha. Haha. Dat is een peulenschil zeg.
Naaaaahhh wat een wind en woei. Wat een koude. Na nog wat cultuurdingesen en het opdiepen van een muts uit mijn tas, kwamen we aan bij een dorpje, waar niks was. Precies twee winkels, twee dichte discotheken en een begraafplaats waar het drukker was met de doden dan er mensen op straat waren. Geeft toch te denken.

Terugwaarts weer, wat aanzienlijk sneller ging, in het kader van wind in rug en zo. Het was op dat moment nog voor 12 uur des morgens. Vol verbazing stelden wij dit wonderlijke feit vast. Ongelooflijk, wat een welbestede dag. Dingen gedaan, uberhaupt, op de vroege morgen. Wat een actie en wat een sportiviteit!
Trots op onszelf, namen wij een pauze van twee uur. Met soep, tosti en warme chocolademelk, en dat alles voor een haardvuur. Na die twee uur hadden wij nog immer bevroren voeten, maar niet getreurd, er was een winkel die handschoenen en beenwarmers verkocht. Beetje verkeerde timing onzerzijds, zo zeg maar nadat de fietstocht voorbij was. Maar, beter laat dan nooit, daarom besloten wij tot andermaal een verfrissend tochtje. Vooral omdat ik mijn zinnen had gezet op een ontmoeting met een zeehond. Ja, je bent op de wadden of je bent het niet, dacht ik maar zo. Ik zag al zo voor me, dat ik de zeehond zou ontmoeten, wij elkander in de ogen zouden kijken, ik over zijn zachte hoofdje zou aaien en hem natuurlijk Seabert zou noemen. Of Gerrit. Een selfie zou ik maken, met mijn nieuwe natte vrind, en op Facebook zou iedereen verrukt zijn.
Niets van dat al dus he.
Maar gelukkig was er wel een etablissement met bier en bitterballen. Ik ben snel over teleurstellingen heen hoor.

Wij aten in een restaurant waar het erg leuk en lekker was en wij dronken nog zo wat in een cafe

Allemaal nogal aan te raden. Er was een bar waar wij nieuwe vrienden maakten, en er was de fietstocht terug naar het hotel wat heus soepeltjes ging.

Ach, Terschelling. Toen we terug moesten de volgende dag, naar De Wal, Het Vaste Land en het Westen, was ik daar bepaald treurig over. Hoewel de bootreis terug enorm vermakelijk was met wildvreemde mensen die grappig bleken. En. Ik heb een zeehond gezien. In de woelige baren, deed hij zwemmen en ik denk dat hij mij ook zag, want ik zou zweren dat Gerrit knipoogde, zoals zeehonden dat plachten te doen.

En ja toen begon het normale leven weer. Met Zoon2 die om de minuut vraagt hoeveel nachtjes het nog slapen is tot pakjesavond. En zijn verjaardag. En kerst. En daarna weer alles opnieuw vraagt en weer vergeet.

Zoon1 is bezig met een surprise, de schoenen worden gezet en ik kan niet anders dan denken; het is potdorie ALWEER bijna eind van het jaar. Een roerig jaar, als u het mij vraagt. Maar zover is het nog niet. Ik heb wel een bijzonder moment nog meegemaakt, zo op het nippertje van een nieuw jaar.
Ik droeg vandaag een heuse winterjas. Geinspireerd door de Antarticaanse omstandigheden op Terschelling, zocht ik mijn oude ski jas op. Nu is dat niet helemaal mijn stijl, een baaivanger van deugdelijke snit en stof, met een heuse capuchon. Maar het is koud buiten he. Ik voelde me er vandaag heus heel volwassen onder, zoveel degelijkheid. Verder wil ik mijn haar knippen. Maar moet even over angst van kapper heen komen. Je reinste keirofobie. Ach, het leidt de gedachten wat af he.