Een uitstapje. Vol orde en tucht.

Grote Vakantie, mensen. De Echtgenoot moest zo nog een weekje werken, maar Zoon1+2 waren vorige week reeds vrij en ik dacht zo maar eens wat te gaan doen met de jongens.
Nu wilde het fijne geval, dat Vriendin2 met hare gezin, naar Drenthe vertrok.

'Anders kom je even langs, een paar dagen' zei het kind, onschuldig en onwetend.

Uitstekend idee, leek mij dat.
Dus ik vroeg de Echtgenoot om zo eens wat tassen en slaapzakken en matjes bij elkaar te scharrelen en of hij dat misschien ook allemaal deugdelijk wilde oprollen en aanbinden en dingesen, en ik pakte onderwijl de koffertjes van de jongens in.
Deed dat allemaal reuze efficiënt, vond ik zelf. Toen ik even niet keek, bleek dat Zoon2 zijn koffertje vol had gepropt met plastic olifanten, grote boeken en de verrekijker die we al twee jaar kwijt waren.

Voor mezelf pakte ik 1 klein plastic tasje vol met wat outfits, mijn make up, wat toiletspullen en ondergoed, en was zeer in nopjes met mezelf. In vroeger tijden pakte ik voor een weekje Spanje een koffer vol met 23 kilo, nu kan ik kennelijk drie dagen vooruit met een klein tasje. Wijsheid met jaren en alles.

Maandagochtend deden wij relaxed aan. Echtgenoot naar werk, jongens aan het ontbijt en ik koffie, sigaretjes op balkon en broodjes smerend en de ov-App checkend, inzake de Grote Reis.

Om tien uur des morgens verlieten wij Huis en Hond1 en kuierden zo kalmpjes richting het station van Het Dorp. Ik zag eruiiiiit. Met zo'n enorme reis-rugzak van Echtgenoot, van de tijd dat er nog wel eens door Thailand werd getrokken en zo, met daaraan van die rolletjes matjes en slaapzakken. Kampeerderig jonge, werkelijk. De Zonen sleepten hun rolkoffertjes over de Bloemendaalsche straten en wij baarden wat opzien omdat ik heel hard zong van: 'De paaahaahaaden op, de laaahahahaaanen iiiin....' Tot ergernis van Zoon1.

En dat ging allemaal soepel zeg. Trein in, uit, in, uit en hatsa, waren wij zonder enige toestand zomaar in het verre Assen, alwaar Vriendin2 ons met de automobiel ophaalde. Wij reden naar de camping, ontmoetten hare Echtgenoot en Zoon1+2 en Dochter1 en ik vlijde mij in het gras, de jongens togen naar het zwembad en alles was zaligheid alom.
Voelde me ervaren reiziger, happy camper, brave moeder en leuke vriendin bovendien. Had ik zomaar even een tripje geregeld he, met de jongens, voor de jongens, en alles was zonder gedoe gebeurd. Ik zeg u, dat is niet vaak in mijn leev'n. Zeker niet als ik zonder Zuske reis; die behoedt mij doorgaans voor ongelukken en misstanden. En anders Echtgenoot wel.

Verder was het genoeglijk alom. Een tenenkrommende voorstelling van de 'animatie' mensen voor de kinders. Een akelige buurvrouw-mede-vakantieganger om uit te lachen, wijn om te drinken, en mijn lieve Vriendin2 en Echtgenoot om mee te kletsen. De jongens sliepen op hun matjes in een hutje, waarbij ik mijn moederhart voelde kraken, bij de aanblik van die twee in hun slaapzakjes, naast elkaar. Zelf liet ik me des nachts op de slaapbank in het kampeerhuisje vallen, sliep als een dooie tot 06.00 uur en was waarlijk verkwikt.

Maar toen ging het regenen en alles he.
Bleek ik geen jassen mee te hebben. Of laarzen. Of lange broeken. Laat staan iets waterdichts.
So far mijn efficiënte inpakmethode.

'NIKS AAN DE HAND' deed ik luchtig. En maakte heel erg vieze cappuccino, zo bleek. Zei namelijk Buurman1, de echtgenoot van Vriendin2. Waarop hij voor mij een heel lekkere maakte. Zo doe je dat.

Dochter1 werd ziek. Zonen2 werden zeer boevig. Zonen1 waren respectievelijk verveeld en ook soort van verveeld, en wij besloten tot een uitstapje naar het Gevangenismuseum.

Wij reden naar Veenhuizen, een dorp in Drenthe. Toen we er doorheen reden, zeiden Vriendin2 en ik al tegen elkander; 'wat een gek sfeertje hangt hier' en dat bleek ook wel te kloppen.
Het is Een Gevangenis Dorp.
Zo. Steekt u nog wat op ook.

Allemaal boeven, onverlaten, slechteriken, schurken en snoodaards. Resideren daar.
De huizen hebben illustere en stichtelijke namen. 'Orde en Tucht'. Dat soort gezelligheid.

Voelde me niet heel erg thuis.

Maar het was echt oprecht interessant. We deden de rondleiding, we deden de busreis, we deden rondkijken en ik raakte Zoon1 kwijt, één keer terwijl ik me ervan bewust was, de tweede keer zonder dat ik het wist.

Die eerste keer, liet ik hem ademloos achter bij filmpjes over rechtszaken. Wist dat ik hem daar uiteindelijk wel weer terug zou vinden. De tweede keer, had ik hem ingefluisterd dat ik vast naar buiten zou gaan met de Zonen2, die solliciteerden naar een gevangenisplek.

Ik liep zo wat rond, ging naar de wc met wat kinderen, en hoorde ineens een galmende stem.

'ZOON1 ZIT IN HET RESTAURANT EN IS ZIJN OUDERS KWIJT. ZOON1 ZIT HIER. HELEMAAL ALLEEN EN EENZAAM'

'Hee' riep Zoon2. Dat is Broer1!

En ik schrok me een aap zeg. Nu wilde het toeval, dat ik precies 1 meter van het restaurant af was. Dus terwijl de stem nog een beetje na-echode in mijn oor. Zag ik Zoon1 zitten. Schaapachtig aan een tafeltje.
Ik bulderde van het lachen, sloot het kind in mijn armen en brulde: 'HUH. WAS JE KWIJT? MUHAHAHAHA'
De mensen gingen lachen.
Zoon1 was woedend.
Zoon2 wilde een ijsje.
Ik lachte nog veel harder.

Uiteindelijk kreeg iedereen ijs, vertelde ik Zoon1 dat ik trots op hem was, dat hij helemaal zelf had geregeld dat hij niet meer kwijt zou zijn, en gingen we maar weer eens camping-waarts, nadat alle kinderen uit de souvenirwinkel een attribuut hadden uitgezocht. (Politiepetten en handboeien)

Des avonds dronken we nog wat wijn, die nacht kwam Zoon2 om 02.00 in mijn slaapzak, wat niet echt hielp aan een goede nachtrust, dus des morgens besloot ik tot de terugreis.

Waar we potdikke vijf uur over deden.

Maar de jongens hielden zich kranig. Ondanks een vermeende bom op een station. Een vertraging. Een gemiste trein. En zware koffertjes.

Kwam uitgeput thuis zeg. En heb Vriendin2 en haar gezin uitgeput achtergelaten.
Succesvol tripje, al met al. Laat dat maar aan mij over. Een uitstapje.

De seksie bakfiets, gestolen hamsters en de nieuwe trend.

Op de toonbank van de Albert Heijn in Het Dorp stond een mandje met van die oranje hamsterpoppen.
Daarbij een bordje: Hier kun je ruilen.

'HIER KUN JE RUILEN!' Riep Zoon1, de eerlijke en zoete Zoon. En hij pakte zijn tasje met hamsters, die hij tegenwoordig als een grote schat op zijn hart draagt, en sloeg aan het ruilen. Eerlijk, oprecht en vol overtuiging.
Zoon2 stond erbij en keek ernaar.
Was kortgeleden ook in het bezit van enkele popjes, maar 'die zijn denk ik kwijt' zo droeg hij zijn verlies aanvankelijk manmoedig.

Ik liet de jongens achter bij het mandje en ging de winkel in, om zo eens wat diner aan te schaffen. En misschien een klein flesje wijn, zo dacht ik bij mezelf.

Ineens stond Zoon1 weer voor me, met zeer verontwaardigd gezicht.
'Wat is er, en waar is je broertje?' Vroeg ik zo maar eens.
'Nouhou...' sputterde het kind, duidelijk overstuur.
'Hij is dus allemaal hamsters aan het pakken. En hij had niks om te ruilen!!!!' Het onrecht dat werd gedaan, droop van het kind zijn ziel.

'Ohh nu jaaaa. Laat hem maar he.' Was ik beetje afwezig, want ontwaarde smakelijk ogende hapjes, en had nogal trek.

Hoofdschuddend vertrok Zoon1 maar weer, draalde door de winkel, duidelijk ontdaan.
Bij de kassa voegde Zoon2 zich weer bij ons, met zichtbaar uitpuilende broekzakjes.

'Mamma' fluisterde het kind op luide toon. 'Ik heb dus ALLEMAAL hamsters!' De vreugde droop van zíjn zieltje.

'Leuk schatje' was ik ontaarde, niet-pedagogische, schandelijke lieve moeder.

Eenmaal uit de winkel, nadat nog even bleek dat er een klein diarree-ongevalletje had plaatsgegrepen in hetzelfde broekje van de broekzakjes, zaten wij uiteindelijk weer op de fiets naar huis. Twee meter van ons huis, sprak het boevenkind: 'Oh jeeee. Ik ben vergeten, echt vergéten, de hamsters terug te geven aan de winkel.'

'ZIE JE NOU WEL!' Bulderde Zoon1
'WHAHHAHAHAHAHAHA' Bulderde ik.

En nou ja. Daar heb ik het maar bij gelaten. Had namelijk nog ook al zo wat anders aan mijn hoofd.

Ik zette namelijk onze bakfiets op Marktplaats. Stond al ruim een jaar te verloederen in onze voortuin, en aangezien ik toch aan het opruimen was en alles, alles wat met baby's te maken heeft van de hand doe, flatste ik een advertentie in elkander.
Hopsa, biedingen waren mijn deel. Vlotte business, bakfietsen. Ook al zijn ze verroest, oud en is alles er stukkend aan.
Binnen mum van tijd mailde er iemand die serieus interesse had, en aangezien er iets mis is met mijn mail op telefoon, vroeg ik zijn nummer om wat foto's te kunnen WhatsAppen. Vrij normaal zo in deez' tijd, immers. Moderne dingen zijn mij heus niet vreemd.

De deal was snel gesloten en hij kwam gisterenavond de boel halen en betalen. Echtgenoot nam de honneurs waar, want ik had andere leuke dingen te doen, en toen ik thuis kwam en de lege plek in de voortuin ontwaarde, geld op het aanrecht zag en Echtgenoot niet-vermoord te bedde aantrof, ging ik uit van een afgesloten zaak.

Tot ik vanmorgen het 'plokplok' van een app-geluidje hoorde. Nu is dat mij niet vreemd, echter was het van de meneer van de bakfiets, zo zag ik.
'Hooo' dacht ik. Dacht meteen dat er verborgen gebreken waren of iets.
Opende het bericht.
En een pornografische foto was mijn deel.
Heus waar zeg. Een plaatje, van ik neem aan de onderkledij van de meneer. Met daarin zijn nogal duidelijk opgerichte lid. Netter kan ik het niet zeggen.
Welnu, nu ben ik heus op de hoogte van bepaalde trends. Maar dat het maar normaal is kennelijk heden ten dagen om soft pornografische foto's te sturen naar mensen die je niet kent, maar waarvan je een willekeurig seksie tweewielig voertuig hebt gekocht... dat wist ik niet.
Was er ook niet bepaald verheugd over.

Dacht even na. Stuurde bericht aan Echtgenoot met de vuige details. Waarop hij zei: 'Leuk liefje'.
Ja, die man kun je echt hebben in tijden van nood.

En stuurde daarna een antwoord aan de bakfietsmeneer.

'Je bent nogal blij met je bakfiets zo te zien?'

En vond mezelf REUZE lollig.
Kun je wel eens zo hebben.

Evenwel vond ik het maar een avontuur, en was ook best onder de indruk. En kan best wat hebben.
En toen ik dus net vanavond mijzelve een kalmerend wijntje inschonk en zo wat op Facebook rondkeek, zag ik een heus persoonlijk bericht van een meneer uit Congo. Die mij verheugd mededeelde, in erbarmelijk Engels, dat ik een erfenis ga krijgen van 9,5 miljoen euro maar liefst.
Wat een dag.