Wintertijd in ons gezin.

Ach, het is weer zover. De verdomde wintertijd.
Even serieus, ik haat wintertijd. Het is niet eens de Gewone Tijd. Zòmertijd is gewòne tijd. Dat klopt in alle facetten, zeg ik.
Een of andere kerel is in 1909 begonnen met het idiote plan om te gaan spelen met de tijd en te rommelen met de klokken. Ergens na de Tweede Wereldoorlog is de hele boel afgeschaft door een heldere geest, en in 1977 weer ingevoerd, om een of ander suf gebeuren, iets met oliecrisis. Pfff.
Ja, zo steken we nog eens wat op. Kom vooral bij mij met al uw geschiedkundige vragen voor een helder antwoord. Al zeg ik het zelf.
(Overigens, toen ik googelde op 'sinds wanneer wintertijd ingevoerd' kwam als eerste link naar boven; 'sinds wanneer zit Jantje Beton op Hyves'. Werkelijk. Alsof iemand dat ooit wil weten?) (Ik heb een beetje een probleem met Jantje Beton. Maar dat is lastig uit te leggen.) (Jantje is overigens een prima naam, dat dan weer wel.
Pri-ma.)
En wat gebeurt er nu helemaal, met die wintertijd? De ochtenden zijn ietsje lichter. Voor heel eventjes, tot het echt winter wordt. De avonden zijn eerder donker. Tot ze nog donkerder worden. Werkelijk, wat is nu helemaal de moeite, om gewoon de tijd gewoon te laten? Dan zal het in de ochtend donkerder zijn...whatever, opstaan moet je toch wel. De avonden zijn toch al donker, en dat ze nu wat eerder donker zijn, maakt alleen maar dat eind van de middag op werk voelt, alsof je tot in de late avond doorwerkt. Blerk.

Verder zorgt het ervoor, dat Zoon2 morgen op een helemaal onmogelijk tijdstip zijn opwachting maakt. Jaja, het is eieiiiigenlijk 06.00 uur, maar het is dan dus 05.00. Aaargghh.
De klok van Zoon1 zet ik gewoon straks alvast achteruit. Het kind komt namelijk altijd pas om 07.00 zijn kamer uit. Ghehehehehe Er is er in elk geval èèntje redelijk opgevoed hier in huis.

Maar, het toppunt is toch wel elk jaar de conversatie die Echtgenoot en ik voeren, over dit onderwerp. Elk jaar. Twee keer.

E: Nou, de kinderen moeten maar wat later naar bed vanavond.
Ik: Watte?
E: Jaa, de wintertijd en al?
Ik: Dat meen je niet, gaan we dit gesprek nu weeeer voeren?
E: Serieus, ga je nu weeeer moeilijk doen?
Ik: Ja.
E: Ja, maar nu later naar bed, dan wennen we ze aan de nieuwe tijd.
Ik: Ze worden gewoon vroeg wakker morgen hoor.
Ë: We hebben een uur extra in de nacht.
Ik: Nee, alleen mensen zonder Zoon2 hebben een uur extra. Wij niet.
E: Maar morgen gaan ze later naar bed.
Ik: Wat maakt dat nou uit. Ze slapen heus niet langer.
E: Maar ze moeten wennen aan dat uur.
Ik: Welnee, we hebben gewoon een iets langere dag. Ze slapen evenveel als altijd.
E: Maar morgen gaan ze dan voor hun gevoel later naar bed.
Ik: Nou en, ze worden er echt niet later wakker van.
E: Jawel, want ze maken gewoon hun uren.
Ik: Ze gaan naar bed om half acht. En zijn om half zes wakker. Maandag ook.
E: Dan voelt het alsof ze om half negen naar bed zijn gegaan.
Ik: Nou en. Ze worden echt niet later wakker. En als dat wel zo is. HALLELUJAH!
E: Ik word zo moe van jou.
Ik: Werkelijk. Ik denk tenminste normaal.
E: Ik ga vanavond de kroeg in.
Ik: Denk eraan dat we morgen heel vroeg wakker zijn.
E: Nee, we hebben een uur extra.
Ik: Neeee, niet dus.
E: Ik vraag de scheiding aan.
Ik: Okee. Mag ik dan eerst een wijntje? Dank je.

Ik verheug me op de tijd dat Zoon2 ook kan klokkijken. Dan zet ik elke week de klok 20 minuten achteruit. Net als die aap in 1909. Toch misschien wel prima kerel.

Hoestdrank en de nieuwe tandarts.

Nadat Zoon2 ons de afgelopen weken elke ochtend om 05.00 wakker maakte, volgde een periode van wel drie hele dagen van uitslapen tot 06.00. Dat deed ons goed hoor, maar toch werden wij het ondertussen spuugzat. Eigenlijk.
Het is echt een leuk kind, hoor, maar hij is nog veel leuker, een uurtje later.
Dus ik opperde zo wat van sterke drank in de fles, (want persoonlijk dicht ik vele goede eigenschappen toe aan drank), maar ik las zo eens wat op internet en kreeg toch niet de indruk dat dat een heel gezonde oplossing zou zijn.
Buiten natuurlijk al het gezever van de kinderbescherming dat ik me op de hals zou halen. Stel je voor, ik word al heel moe van het consultatiebureau.
Met collega N had ik het nog over de oplossing die bij kleine baby's wel eens helpt, iets van suiker in de fles, om over het nachtelijke 'suikerdipje' heen te komen. Ik kwam daar bij Zoon1 namelijk jaren geleden achter, doordat het kind, na het toedienen van wat hoestdrank omdat hij erg verkouden was, opeens de hele nacht doorsliep. Toen de hoest over was, gaf ik bij wijze van onschuldig experiment toen alsnog een keer een eetlepel klein beetje hoestdrank en weer sliep hij de nacht geheel door.
Lyrisch van vreugd' waren wij over deze langverwachte slaap, en ik begon me erin te verdiepen, en er volgde een periode van dextro-voor-baby's, wat het probleem inderdaad oploste. Na een klein tijdje stopten wij daar weer mee, wederom bij wijze van gevaarlijk experiment, maar het kind was inmiddels gewend aan slapen, dus vanaf toen volgde een zeer vrolijke periode van goede nachten en langverwachte avondjes uit.
Totdat Zoon2 in ons leven kwam.
Hij kwam snel en geruisloos, wat een schijnbeweging was. Sindsdien is hij alles behalve geruisloos. Vanaf moment1 is hij een aanwezig type, dat met zijn snoezige gezichtje iedereen om zijn vingertjes windt, dat de hele dag '1,2, hop' van alles afspringt, ook al is het een heel hoog stoepje, een fiets, een bank of elk willekeurig obstakel in de buurt, wat vele bloederige neusjes oplevert, waar hij zelf bewonderenswaardig weinig last van heeft.
Als hij valt, staat hij op. Als hij eet is dat niet met een kindervorkje, maar met grotemensenbestek en een flesje pap bliefde hij al nooit, ook nog met zonder tanden, at hij al een boterham als ontbijt, omdat zijn broer dat nou eenmaal ook eet.
Hij doet elke avond een plasje in de kamer van Zoon1, vooral omdat hij weet dat zijn broer dat Niet Leuk vindt. Maar daarna geeft hij zijn broer zo'n dikke lieve omhelzing, dat zelfs hij zijn broertje alles vergeeft.
Hij plukt de dag, elke dag met zoveel plezier, dat je zou denken dat hij daar 's avonds best wel moe van is. Neen hoor.
Al slaapt hij vrij rustig door de nacht, dan begint hij de dag op schandalig vroege tijdstippen, en soms wordt hij wakker midden in de nacht en eist op hoge toon om Bumba en TikTak op de smartphone, waar hij al heel aardig mee om kan gaan.

En dan zou je ook denken, dat hij, net als zijn arme ouders, overdag gapend door het leven gaat en zou snakken naar een flink lang middagdutje. Maar nee hoor, dòòrgaan, dat is zijn motto. Waarbij het wel zo is dat hij daar een goed humeur bij houdt, dat moet gezegd.

Mijn humeur probeer ik waarlijk heel hard redelijk goed te houden, al word ik bijzonder op de proef gesteld.
We gingen namelijk naar de tandarts. De nieuwe tandarts in Het Dorp. Waar ik met de jongens heenging, met een prettige gevoel van vertrouwen, zonder angst, want wij hebben nooit wat. Allereerst moesten we 20 minuten wachten. Waardoor de wachtkamer er uitslag als een slagveld, toen we eindelijk opgeroepen werden. Maar ik vind, dan moet je maar niet zòveel speelgoed neerzetten. Als je mijn Zonen op bezoek krijgt.
Het bleek dat er een uur voor ons gereserveerd was. Een uur! Ik ben normaal altijd nog geen 5 minuten binnen. Maar, ik vond het netjes dat er genoeg tijd werd uitgetrokken voor de kennismaking. Dus.
Het bleek dat ze me stiekem een mondhygieniste opdrongen. Wat ik pas doorhad toen ik al in de stoel lag met allerlei haken tussen mijn arme tanden. De mondhygieniste was ook de receptioniste, bleek later. Allround type, vond ik.
Zoon1+2 renden rond in de spreekkamer, terwijl ik daar lag. Zoon2 klom af en toe op schoot. Trok laatjes open. Stootte voortdurend al het gereedschap van het tafeltje. Zoon1 riep op luide toon zijn broertje tot de orde. En ik lag daar maar. En mompelde steeds zo iets van 'rustig, jongens', wat best onverstaanbaar was, met open mond.

Ik moest een vervolgafspraak, want bleek een gaatje te hebben. Voor De Eerste Keer In Mijn Leven. Waar ik danig van van mijn slag was. Ik kreeg ook te horen, dat ik de volgende keer misschien beter zònder Zonen kon komen. Tssk.
En oh ja. Zoon1 heeft Hele Mooie Gezonde Tandjes. Zoon2 weigerde zijn mondje open te doen.
En nu ga ik snel naar bed.

Elke week!! En wat goed nieuws.

Soms heb je wel eens zo van die epifanische momenten he. Dat je zeg maar het licht ziet, of in mijn geval een vogeltje. En dat je dan opeens denkt dat je hele leven echt vèèl meer zin zou hebben als je van dat vogeltje de naam zou kennen. Zodat je zou kunnen denken: 'hela kijk aaan! Een blauwgele specht!Ach, dat is leuk!
Ik kan me zo voorstellen dat ik daar veel voldoening uit zou halen.
Of niet natuurlijk.
Want eigenlijk interesseren vogels me helegaar niet.
En al helemaal niet dat ik daarvoor dan in een afritsbroek met een verrekijker om in de vroege ochtend voor naar de duinen zou moeten fietsen om dan in een viezig huisje waar ook vast veel spinnen zitten, dan de hele ochtend zou moeten zitten staren in de einder, om misschien dan een mus ofzo te zien zitten eten.
Pff. Ik heb dus echt onwijs een hekel aan vogels he.

Ik heb het wel een beetje met kleding. Ik weet zomaar als ik iemand zie lopen, waar de jas vandaan komt. En waar iemand haar schoenen heeft gekocht.
Ook leuk ja.
Maar het enige dat er dan met mij gebeurt, is niet Verlichting, maar Verlangen Naar Alles Waar Ik Geen Geld Voor Heb.
Mocht u dat willen verhelpen, mail me dan even voor mijn bankrekening.

En zo toog ik maar weer eens naar het ziekenhuis om bloed te prikken. Dat lijkt opeens een heel ander onderwerp, en dat is het ook.
Ik moet de laatste tijd nogal vaak bloedprikken. Ik vind dat niet zo erg op zich, niet omdat ik een enge fascinatie heb voor naalden ofzo, iewk, dat zou echt heel raar zijn, maar omdat ik dat nou eenmaal niet zo erg vind. Ik kan wel naardere dingen bedenken. vogels bekijken ofzo
En ik had zo eens wat klachten, al een tijdje, die te maken hadden met moe en akelig en de huisarts is zo'n type die niet denkt, van komaan, wij zullen jou eens even duchtig onderzoeken, neen, zij onderzoekt zo wat halfbakken waar dan steeds niks uitkomt en onderzoekt dan maar weer wat meer, wat er op neerkomt dat ik nu al 3x heb gebloedgeprikt om steeds iets nieuws uit te zoeken.
De laatste keer liep ik een hele dag met een zere blauwe arm rond, omdat ik werd geprikt door een vrouw waarvan ik achteraf gezien weg had moeten rennen, alleen al omdat zij in het zakje van haar witte jas 38 pennen had zitten. En omdat ze ook al heel grote borsten had (en uitgelopen rode lippenstift) (en een waanzinnige blik in haar ogen) zag dat er heel raar uit. Een ontzettend uitbulkend zakje op haar ene borst. Vol met pennen.
Ik vond dat geen goed teken.
En dat bleek ook waar te zijn. Gezien mijn blauwe arm. Ik denk dat ze me misschien met een pen heeft geprikt.
Anywho. De uitslag kreeg ik gisteren. En wat blijkt!
Ik heb een of ander tekort aan een of andere vitamine.
Waardoor ik de komende tien weken elke week een injectie moet met die vitamine. Elke week! Tien weken! Djiez.
Zelf opperde ik nog om gewoon wat extra mandarijntjes te eten, maar dat scheen er niks mee te maken te hebben.
En ik moet volgende week weer bloedprikken ook nog, om te bekijken waar dat tekort dan wel niet vandaan komt. Want als blijkt dat ik een gemuteerde alien ben met zelfmakende antistoffen, dan moet ik de rest van mijn leven die injecties krijgen.
Ja, ik moet zeggen, dat is een bijzonder vooruitzicht.
Maar, niet gevreesd, het kan ook nog zo zijn dat er een andere oorzaak is. Die ook al heel lollig klonk. Iets met darmen.

Ik heb even op internet gezocht, en ik las wel dat wijn drinken er zeg maar niks mee te maken heeft. Dus dan doe ik dat maar veel, want ik voorzie nog een hoop vermoeienissen met die prikken elke week, waarbij ik De Zonen natuurlijk moet meeslepen en Zoon2 in combinatie met injectienaalden in mijn tas, lijkt me vragen om ellende.

Maar, Zoon1 kan opeens helemaal zelf lezen, en dat is echt het beste nieuws sinds, zeg maar gisteren.

Ik en mijn waanzinnig goede idee.

Niet dat ik mezelf nu echt serieus op de schouders heb geklopt hoor.
Oh. Ja, toch wel.
Maar hallo, kijk nu zelf!! Hier boven, een waarlijk mooie waslijn voor des Zoons tekeningen en andere heel belangrijke zaken.

Dat ging heel soepel eigenlijk hoor, want neen, heus niet draai ik mijn hand om voor zeer intelligente, fashionable en ook technisch kloppende oplossingen voor in huis.
Welneen!
Ik zei namelijk tegen Echtgenoot:
'Hela liefje, maak jij mij eens even een lijntje voor daar aan de muur, wil je'
'huh wat' zei de lieftallige.
'Nu, ik wil een lijntje, van zo'n ijzerachtig draadje weet je wel, met van die dingesen waarmee het dan strak hangt zeg maar en een minimaal aantal gaten in de muur, met van die zilveren ophangsels'

Nadat ik heus wel zag dat hij met zijn ogen rolde, wat ik beantwoordde met een knikje in de richting van Zoon2 die diarree had, toog de man naar een of andere bouwmarkt. En maakte echt heel snel mijn lijntje aan de muur.
Ik gaf nog wat heel slimme aanwijzingen natuurlijk, want zo ben ik.

En nu heb ik een lijntje aan de muur. Toen vond ik dat ik hij echt heel goed bezig was en opperde meteen maar even dat ik me best wel stoorde aan de 38 jassen in de woonkamer en zo knutselde hij ook nog 'ne kapstok voor in de gang in elkander. En hing de klok aan de muur die daar al een paar maanden tegenaanleunde en waarvan ik pas 19 keer zei dat ik die liever hangend zou zien, maar verder geen druk over uitoefende.

Toen was ik zo tevreee met al mijn goede ideeen zeg. Ja, want dat loopt anders allemaal maar in de soep he, daar bij ons thuis.
En het is dat ik niet zelf naar de bouwmarkt kon gaan. Vanwege omdat ik altijd visioenen heb van neerstortende wc potten die daar op een randje balanceren. Anders dan was ik misschien wel meegegaan. Nee.

Dus ik roep van driewerf hoera voor mijn handige man en voor vierwerf schouderklop voor mijn amazing idee.

Mocht u nu thuis ook zo'n fabulous lijntje willen.
Voer dan bovenstaande conversatie.
Of neem het risico van de bouwmarkt.
En geniet van dn lijn.

Een paar flessen voor de glasbak

Ach, als ik toch van dauwtrappen in de regen zou houden... dat zou mijn leven bepaald makkelijker maken.
Helaas houd ik meer van liggen in mijn bed.
En heb ik Zoon2.
Die na drie feestelijke dagen van uitslapen tot 06.30 maar liefst, er weer mee is gestart om gewoon weer om 05.00 zijn opwachting te maken.
Schreeuwend.
Och, Zoon2 is bepaald een type. Met zijn kleine zoete gezichtje. Zijn liefde voor Zoon1 en zijn vader (en oma en opa en Zuske en elke willekeurige voorbijganger behalve zijn eigen moeder) en zijn daags toenemende woordenschat.
Ja het is echt genieten, Zoon2.
Vooral ook vanmorgen, toen Echtgenoot en ik maar een beetje slaags raakten in onze echtelijke sponde, toen het erom ging wie met schreeuwlelijkje Zoon2 naar beneden zou gaan om Bumba te kijken en wie er nog een half uurtje zou blijven liggen, tot Zoon1 zich zou toevoegen aan het bed en de gelukkige achterblijver nog even met het kind kon liggen soezen.
Ik won de strijd vanmorgen, omdat ik iets wakkerder was en dus betere argumenten kon verzinnen. Ik was namelijk al sinds 04.00 wakker. Ik weet ook niet waarom. Ik lig er persoonlijk liever op dat tijdstip pas in, dan dat ik wakker word.

Na een paar uur, toen het alweer half acht was dus, waren wij inmiddels als compleet gezin beneden, wat echt gezelliger klinkt dan het was.

Na te weinig koffie en ik denk doordat de helft van mijn hersenen nog sliepen, bedacht ik het plan om de lege flessen naar de glasbak te brengen. Met de jongens.
De Lege Flessen hadden inmiddels een nogal beschamende omvang bereikt in totaal. Zelfs voor mijn doen. Zeg maar het hele balkon lag vol. Volgens mij vond mijn oma het ook een nogal verrassende aanblik toen zij hier dit weekend op bezoek was en zij een blik op de verzameling flessen wierp.
Dus.
Echtgenoot laadde de hele boel in een plastic tasje een paar vuilniszakken en bracht de boel naar beneden in de bakfiets.
Ik probeerde ondertussen De Zonen in de jassen, schoenen en naar buiten te krijgen.
Na een half uurtje en een beetje verlies van geduld, zaten wij allen op de fiets. (Zonder Echtgenoot. Die had opeens 'een belangrijk telefoontje')En waren 25 meter verder toen het stralende herfstweer veranderde in een ontzettende regenbui.
Krijsend kiepte ik de fiets om, spoorde Zoon1 aan om ook om te keren en fietste als een dolle terug naar huis, rammelend als een Gall & Gall winkel tijdens een aardbeving.
Zoon2 keek bepaald ontstemd, toen hij, slechts 5 minuten nadat ik hem met trappelende beentjes ìn de fiets had gepropt, er weer uit werd gesleurd.

Nadat we tien minuten in de gang hadden gewacht, besloot ik dat het niet meer zou stoppen met regenen en sleepte de hele kinderschare weer naar boven, ontdeed ze van schoenen, jassen en ook wat ledematen en zette ze aan tafel voor snoep, koek en limonade. Want zo ben ik dan ook wel weer.
Na 3 minuten keek ik uit het raam naar een stralende zon.
En commandeerde de hele boel dus weer naar beneden en naar buiten.
Tot verbijstering van Zoon2, waar ik dankbaar gebruik van maakte.

Eenmaal bij de plek van de vermeende glasbak, zag ik nergens een glasbak en stuurde Zoon1 naar de supermarkt om te vragen waar wij een paar flesjes zouden kunnen weggooien. Ondertussen was het weer gaan regenen en dat deed niet echt veel goeds voor mijn humeur, vond ik zelf.
Toen de bak gelokaliseerd was, probeerde ik zo onopvallend mogelijk de 786 flessen weg te gooien, wat niet helemaal lukte, met twee krijsende Zonen en het geluid wat flessen nu eenmaal doorgaans maken, als je ze met maar een klein beetje agressie in de bakken gooit.

Omdat ik nu eenmaal verder echt een heel leuke moeder ben, sleept ik de kinders nog even mee om pepernoten te kopen, waarmee ik meteen een dreigement had, om ze weer mee naar huis te krijgen. (WANT ANDERS EET IK ALLE PEPERNOTEN HELEMAAL ZELF OOOOP).

Thuis kreeg ik toen koffie van Echtgenoot, die er bepaald fris en uitgerust uitzag na zijn uurtje van 'belangrijke telefoontjes' en knapte daar danig van op.
Dus ik voel me nu echt een stuk beter en ik ga echt zo genieten van deze vrije dag, voor ik morgen weer heerlijk moet werken.

In de film

Het schijnt dat pornofilmverhalen zich vaak afspelen in een wiskundelokaal.
Ja. Dat is een leuk weetje he, zo op de maandagmorgen.
En nu las Echtgenoot ergens dat er onderzoek was gedaan, of de sommen die dan heel sfeervol op het schoolbord staan geschreven, terwijl de acteurs zeg maar heel cultureel bezig zijn, wel kloppen. Mooi onderzoek, vind ik. Ik vind dat waarlijk wel interessant ook om te weten. Al interesseert cultuur wiskunde me niet zo erg.
En wat blijkt! Ze kloppen inderdaad ook meestal wel. Geinig.
Waarop ik dacht aan dat ik me tijdens films die ik kijk, gewone films ja, altijd heel veel dingen afvraag.
- waarom de mensen in films nooit naar de wc gaan.
- waarom ze altijd doodgaan door pietluttigheden maar altijd weer opstaan nadat ze van een dak worden geschoten.
- waarom mensen nooit het licht aandoen als ze in een donker huis op zoek gaan naar enge insluiperts.
- waarom ze nooit hun eten opeten in restaurants.
- hoe het kan dat ze nooit de rekening vragen maar altijd wat geld uit hun zak frommelen en dat op tafel gooien en dat het dan genoeg is.
- waarom ze in een taxi nooit geld terugkrijgen als ze betaald hebben.
- hoe het kan dat als mensen van binnen naar buiten lopen en de voordeur dichttrekken, deze nooit op slot is, maar als de deur per ongeluk dichtvalt, deze dan opeens wel op slot is.
- dat het zo opvallend is dat iedereen in zijn slaapkamer altijd een diepe kast heeft waar een persoon in kan, met altijd van die horizontale latjes om doorheen te kijken.
- dat iemand die de politie belt, luid sprekend aan de telefoon, onhoorbaar blijkt, maar als die persoon op een krakende vloer loopt, dat iedereen dat opmerkt.
- dat pasgeboren baby's direct uit de buik al 4 maanden oud zijn.
- die nooit een schone luier hoeven.
- en nooit honger of dorst hebben.
- dat niemand ooit honger of dorst heeft, behalve als ze net in de woestijn lopen.
- dat er aan de telefoon altijd een afspraak wordt gemaakt met zeer summiere informatie. Wel dàt de afspraak wordt gemaakt. Maar nooit waar, wanneer en hoe laat.
- en toch treffen ze elkander altijd.
- dat voordeuren altijd direct op de woonkamer uitkomen.
- dat een auto nooit op slot is.
- en dat altijd de sleutels nog in het contact zitten.
- zodat elke willekeurige boef er zo mee kan wegrijden.

En zo nog veel meer. Ik kan het niet helpen, maar daar denk ik voortdurend aan, als ik een film kijk.
Meestal kijk ik trouwens naar zalige romantische comedy’s. En heel soms naar iets wat Echtgenoot ook leuk vind. Zodat ik vorige week naar een film over afgrijselijke natuurrampen keek. Waarbij ik alleen maar kon denken aan het feit, dat de hele groep mensen weliswaar de ellende overleefd had en al dagen in een kamer met elkaar zat te surviven en al, maar dat er dus kennelijk niemand een keer naar de wc hoefde. Omdat ze niks dronken dan ook misschien. Maar wat dan wel weer handig was, is dat ze overal jassen en mutsen vandaan trokken, toen het opeens heel koud werd. Echt handig.
Als ik in een film zou leven zou ik het voorts ook zo aanpakken. Dan zou Zoon2 niet elke ochtend weer om 05.00 wakker worden. En dan zou ik nu ook niet een halve bril op hebben, omdat Zoon2 die, toen ik even mijn ogen dichtdeed, op de vroege morgen, in stukken brak. Dat zou namelijk niet gebeuren in een film. Sowieso zou het feit dat ik als hoofdrolspelert een gezin heb, alleen op papier bestaan. Die kinderen zouden nergens te bekennen zijn, de hele film lang. Behalve natuurlijk als ze ontvoerd zouden worden.

Wat ik heus heel erg zou vinden.

Het zal mij benieuwen

Vroegerrr schreef ik altijd briefjes. Altijd. Ik deed waarlijk weinig anders. Speelde zo eens wat met een barbie ofzo en knipte de haren daar weer af ook, ook al wist ik heus wel, dat dat niet meer aangroeide. Maar ergens is daar toch wel de basis gelegd voor mijn huidige obsessie met kapsels, knippen, kappers en haren verven. Denk ik. Psychologisch gezien dan he.
Maar daarnaast schreef ik altijd briefjes. Om mijn ouders uit te schelden, natuurlijk, zoals dat zo gaat. : Stome mamma, ik ben hel boos op jij.
Zoiets een beetje.
En met mijn Zuske altijd tegen elkaar op grappig doen over elkaars slechte staat van de outfit die dag, of wie de kat eten moest geven en de afwas doen.
Als er een huisdier weer eens het loodje legde, schreef ik hele rouwadvertenties, over dat wij dn hamster toch node zouden missen, ook al was hij niet zo'n heel leuk lid van het gezin geweest en beet hij altijd in onze vingers en hoopten wij eigenlijk dat hij al eerder de verkeerde kant van het gras op zou zoeken, toch kreeg hij een pamflet op zijn naam, met een kruis van ijsstokjes op zijn grafje in de tuin.
Toen ik ging trouwen, kreeg ik van mijn ouders een enorme map, vol met al die briefjes. Al die briefjes, geschreven op het keukennotitieblokje van mijn moeder, dwars door boodschappenlijstjes heen. Alle brieven die ik ooit van vakantie en buitenlandperiodes naar huis had gestuurd. Alle boze en blije en verdrietige en grappige briefjes samen in 1 map.
Ja.
'Ne fraai cadeau ja.

En daar dacht ik zo eens aan. Want verder kan ik namelijk niks, serieus niet. Ik schrijf briefjes. En stukskes. Compleet onverdienstelijk. Maar met pleizier. En leut, hoor.
Maar ochhh kon ik toch maar zingen.
En aachh kon ik toch maar heel goed rekenen. Dat lijkt me zo handig.
En iieegghh kon ik toch maar op zijn minst dan heel bijzondere cupcakes maken ofzo. Met pindakaas en aarbei. Bijvoorbeeld. Maar ik lust geen pindakaas. En ik hou eigenlijk niet zo van aarbeidingen zonder hele aardbei erin. Ja, het is een lastige kwestie.

En daarom heb ik besloten iets nieuws te gaan doen. Schilderen, bijvoorbeeld. Ik vind mijzelve daar wel een type voor. Dat ik dan enorm creatief blijk te zijn en zo hatsflats hele doeken volschilder met fraaie kleuren en dat ik dan in een galerie kan gaan staan, heel interessant kijkend met een heel hippe outfit aan. En nieuwe schoenen. Daar zou ik nou echt van opknappen. van de schoenen vooral die ik laatst zag en die echt schreeuwend duur zijn en die ik wel kan kopen, maar dan het Sinterklaasfeest en de komende kinderverjaardagen moet overslaan. Ja.
Ook heb ik een echt waarlijk heel grappig idee bedacht, waarmee ik heel rijk ga worden. Waar ik ook van zou opknappen vanwege de schoenen ook alweer.

Dus ik heb allerlei plannen. En ik heb besloten daar nu eens wat mee te doen. Dus als u mij binnenkort met echt fabulous schoenen ziet lopen, dan ben ik waarschijnlijk onderweg naar de kroeg om mijn succes te vieren.
Spannend zeg. Het zal mij allemaal benieuwen.

Inzichten allover

Gisteren las ik op internet op een enorm interessant en literaire website Telegraaf.nl dat er ergens in Mexico ofzo een idee is om huwelijken niet voor aaaaltijd af te sluiten, om vervolgens iedereen na een paar jaar weer met veel omhaal te laten scheiden, maar een contract af te sluiten voor bijvoorbeeld twee jaar. Hm. Klinkt ongezellig. Ik bedacht hoe het zou zijn geweest, Echtgenoot die, toen hij voor mij op zijn knietjes ging zou hebben gezegd; 'liefje, we zijn al twee jaar samen, wat zou je ervan zeggen, als we voor de komende twee jaar gaan trouwen? Dan zien we dan daarna wel verder. Misschien kun je dan nog even nog een Zoon baren en als we elkaar dan zat zijn, nou jaaa, dan loopt gewoon ons contract af'.
Nah. Misschien had ik dan de ring ergens anders gestopt dan om mijn vinger.

Aan de andere kant, omdat dan de verwachtingen anders liggen, zou het misschien juist heel goed gaan, zulks een idee?
Wellicht is het dan een grote meevaller, als het na twee jaar nog allemaal reuzegezellig is, dan verleng je de boel nog een tijdje, en daarna weer eventueel voor onbepaalde tijd. En je doet misschien wel extra je best, tegen de tijd dat het eerste contract bijna afloopt, omdat je hoopt dat het verlengd gaat worden.
Als je een vaste baan wilt, ga je tijdens je tijdelijke contract ook niet lopen lapzwansen, omdat dan echt niemand gaat zeggen; 'hela, jij doet echt niet je best, jij maakt er een potje van, hier pak aan, een vaste aanstelling en geluk en sieraden loonsverhoging op de koop toe.'

En zo had ik het gisteren op werk ook al over verwachtingen. En ook over de waanzin van veranderingen, die geen veranderingen zijn. Jaja, heel diep.
Het had te maken met een paar zinnen, binnen een paar minuten bedacht en daarna verspreid als een soort nieuwe religie binnen de organisatie. Waarop vervolgens reacties kwamen, die ik het beste zou omschrijven als, nouja, waanzin.
Het blijkt, als je doet alsof je iets verandert, je verpakt dat in een paar mooie zinnen, mensen denken dat er inderdààd iets heel anders is. Ook al is dat (nog) niet bewezen en is het uiteindelijk ook niet zozeer ànders, maar wel mooier verpakt.
Waarop ik vervolgens dacht aan mijn tekenleraar van twintig jaar geleden. Ja, het was een bijzondere dag. kuch
Die tekenleraar liet mij een boom tekenen. Ik tekende dus een boom. Zo ben ik hoor, waarom niet, immers, als die man dat nou vriendelijk vraagt he.
En liet het aan hem zien.
Hij maakte wat opmerkingen over schaduw en takken en aanpassen en bijwerken en gummen. Vervolgens ging ik weer op mijn plek zitten, keek wat in het rond, tekende op mijn gum en gooide wellicht wat Oostindische inkt om ofzo, en deed helegaar niets aan mijn eerste ontwerp van de boom. Liep terug naar leraar, die vervolgens lyrisch werd over mijn'verbeteringen' en een aanbeveling voor de Rietveldacademie voor mij wilde schrijven.
Hij verwachtte dat ik mijn best deed om een mooiere boom te tekenen, toen ik net deed alsof ik dat gedaan had, was hij zeer tevreden en zag in mijn lelijke boom meteen een mooiere.

Nu lijkt mij dit niet een reden om maar liegend en bedriegend door het leven te gaan, om te bereiken dat iedereen de dingen mooier ziet dan ze eigenlijk zijn. Maar het geeft wel te denken.
Als je veel verwacht, kan het tegenvallen. Als je niks verwacht, kan het erg meevallen, als je doet alsof iets mooi is, dan is het misschien ook wel mooi en als je uitgaat van verbetering, dan lijkt het per direct beter.

Dus ik drink vanavond heel veel wijn, doe net alsof het limonade is, dan voelt dat morgen ook zo en als ik heel blij kijk, dan is er geen hoofdpijn en werken De Zonen gewoon heel erg mee en vallen geen tanden stuk enzo. Ook verwacht ik helemaal geen gelukkige huwelijksjaren meer en zal als vanzelf bedolven worden onder sieraden, liefdesbetuigingen en romantische weekendjes weg. Natuurlijk zal ik zelf ook wel mijn best doen, aangezien je nooit weet of je vaste contract ineens niet meer zo zeker is als het lijkt. Werk en huwelijk hebben soms raar veel gemeen met elkaar, blijkt maar weer. Gut, wat een inzichten vandaag.

Kristel for President. Dank u.

Heel even was ik niet vastgeklonken aan mijn laptop. Ongeveer een weekje. Ik had het nogal druk op werk, met dingesen en toestanden en gedoe enzo en wat minder in de stemming voor de dagelijkse leutigheden daardoor. Ja. Tssk ja. Verder was er Open HuizenRouteDinges afgelopen zaterdag, waardoor Zuske gedwongen werd mij een dag in mijn haar huis te laten rondhangen, chloor rond te sprenkelen voor het frissche effect en ging ze ook nog de tuin te lijf met een paar handschoenen en een enge schaar om een paar maanden wildgroei om te toveren tot een 'verzorgde tuin' zoals Funda heel huiszoekend Haarlem belooft.
Maar alla, er zijn drie kijkers geweest, waarvan de eerste oprecht wel interesse leek te hebben, dus de hoop op een Huis1-loos-leven is weer wat groter.
Ook nog had Echtgenoot afgelopen week afscheid van zijn werk, omdat hij vandaag aan een nieuwe baan begint. Dat was allemaal leuk en hij kwam thuis met allerhande kaarten, cadeautjes en maar liefst negen flessen wijn. Rode wijn, dat wel. Ik drink witte wijn. Maar het blijkt dat de ex-collega's van Echtgenoot, die mij helegaar niet kennen, daar verder geen boodschap aan hadden. Dus nu ga ik dan maar allerhande culinaire zaken op tafel zetten de komende tijd, met veel vleesch, want daar vind ik een rood wijntje dan wel weer lekker bij eigenlijk. Ja, ik drink zoals het hoort hoor.
Ook was er bij het afscheid een kookworkshop geweest, waar ze Surinaams eten hadden gemaakt, waarvan E de restjes mee naar huis had genomen. Vrijdag gingen wij dat eten en het was echt erg lekker. Maar ik was die nacht de hele nacht ziek. Voelde me die ochtend alsof ik een groteske kater had en braakte zo de hele roti er weer uit. Nee, dat klinkt niet zo lekker nee. Maar het was wel zo. Niet zo heel lekker ook om te lezen zeker?
Oh.
En zo ging ik dus tamelijk geradbraakt braakt, mehehehehe die ochtend naar Huis1 om heel vrolijk rondleidingen te geven en te vertellen dat de vloer ja heel netjes is enzo. Die middag voelde ik me inmiddels zo beroerd dat ik zelfs niet meer van de bank kon opstaan om de tv uit te zetten, terwijl ik al een half uur naar Frans Bauer zat te kijken waar ik ook al bepaald niet van opknapte.
Eerder deze week was ik trouwens nog bij de huisarts. Waar ik al best een tijdje niet geweest was, dus het weerzien was werkelijk hartverwarmend.
Zoon1 klaagde namelijk al 3 dagen over buikpijn, en aangezien ik niet echt een goede moeder ben en Z1 langer ken dan vandaag, had ik er niet veel aandacht aan besteed, maar omdat hij opeens geen cake en limonade meer wilde, vond ik het tijd worden om de dokter eens te bellen. Ik moest een plasje van het kind opvangen. Ik had alleen maar een heel klein tupperware achtig bakje wat dienst kon doen, dus ik ging samen met Z1 naar de wc, om die klus eens heel netjes te klaren. Zoon2 wilde mee, en omdat hij nog te klein is om 3 seconden een paar minuten alleen in de woonkamer te laten, liet ik dat maar toe. Zoon1, op de wc gezeten, klaagde dat hij niet hoefde te plassen, Zoon2 rolde diverse wcrollen compleet uit en versierde daarmee de vloer, zichzelf en mijn haar en ik hield het hele kleine bakje half in de wc onder Z1 teneinde er wat in op te vangen. Na een een klein gedoetje lukte dat, ik haalde heel voorzichtig het bakje weer omhoog, morste maar een beetje en was tevree met het resultaat, totdat Zoon2 ongemerkt dichtbij was gekomen en zijn hand zo het bakje in flatste om die druipend weer omhoog te halen. Hij schrok best wel van mijn schreeuw en zwaaide wat druppels in het rond en mijn gezicht en zette het op een brullen. Zoon1 kon er wel om lachen zodat hij in elk geval even niet aan zijn buik dacht.
Bij de dokter bleek er bijzonder weinig aan de hand te zijn met de buik en het plasje en de pijn ook opeens genezen, wat ik heus heel fijn vond voor Zoon1.

En zo was het een tamelijk normale week. Hoogtepunt is ook dat Zoon2 inmiddels van de tv begint te houden, wat ik persoonlijk toejuich, bij kinderen. Bumba is echt wel educatief namelijk. Maar vooral heb ik nu soms twintig minuten voor mezelf.


Welnu, kern van zaak; ik heb meegedaan met een wedstrijdske, waarmee ik kan winnen, dat ik elke week op een enòrm leuke site denk ik een blog mag schrijven die dan door een paar mensen hopelijk gans Nederland gelezen gaat worden.
Maar alleen als u op mij stemt. Het is een democratisch gebeuren ja. Vind ik goed, ja, goed, maar alleen als ik win.
Dus hier de link. En stem. Kristel for President.
Dank u.

http://www.hippemamaclub.nl/ (rechtsonder onder de advertenties is te stemmen)

Stukske heet: 'Zomaar een dag'

Daag