zondag 27 juni 2010

Komt dus echt niet door nieuwe schoenen

Heb De Zilveren Schoenen ook aan Zus gegeven, voor hare verjaaring. Heb er niet bijgezegd dat ik nu al 2.5 dag kramp in rechtervoet heb.
Maar misschien komt kramp wel niet van Zilveren Schoen.
Ik denk het eigenlijk niet.
Ik hou er trouwens ook niet van om lelijke eigenschappen toe te kennen aan zulks leuks als Zilveren Schoenen. En daarbij gaat mijn moeder anders de hele tijd zeggen dat ik ze niet meer aan moet doen. En daar kan geen sprake van zijn natuurlijk.
Maar ik doe ze toch maar even niet aan, want het is eigenlijk veel meer blote voeten weer. Immers. En dat heeft dus helemaal niks te maken met zere voet. Ook al kon ik er vannacht bijkans niet van slapen en ondanks de voetmassaaaaage waar ik Echtgenoot toe gedwongen had, werd de pijn niet minder. En viel ik vanmorgen languit naast de echtelijke sponde, toen ik zeg maar heel gewoon uit bed wilde stappen voor het ontbijt van Zoon2.
Maar ik denk toch niet dat het door Schoenen komt hoor.
Hoewel het wel allemaal begon toen ik ze een hele dag aan had gehad. Maar op die dag gaf iedereen (iedereen!) mij zoveel complimenten, over mijn leuke voetverschijning, dat het nooit zo kan zijn dat daar nu ellende van is gekomen.
Misschien is er ongemerkt iets heel zwaars op mijn voet gevallen, zonder dat ik het doorhad. Een baksteen ofzo, of misschien een stoel. Of heb ik in een soort slaap-waak-toestand diverse ballet-poses geoefend. Waarvan ik heel goed zou moeten weten dat niet te doen, in mijn toestand. (toestand niet bijzonder ofzo, maar gewoon mijn standaard toestand zeg maar = niet geschikt voor sportieve en lenige aangelegenheden).
Ik zal er wel nooit achterkomen. Het blijft waarschijnlijk voor altijd een raadsel. Maar ik zit er maar mee. Kan bijna niet lopen. Zal mij dus wijn moeten làten inschenken. He bah. * zet zonnebril recht *

maandag 21 juni 2010

Hete vuren

Soms zit een weekend vol met nuttige dingen, goede uitstapjes en prettige omstandigheden.
Zo'n weekend was dit niet.
Haha.
Jawel, zo'n weekend was dit wel.
Mijn haren zijn eindelijk weer zwart, in plaats van grijs. Ik heb samen met Zoon1 de heeeele, jawel, de heeeele Hennes leeggekocht ten behoeve van zijn kledingkast. Ik ben naar de kappert geweest. En. EN! Ik ben in het bezit van zilveren schoenen. Aahhhhh, wat een zucht van opluchting. Ze doen een klein beetje pijn, maar pfff, ik heb wel voor hetere vuren gestaan.
Zo was ik afgelopen donderdag op het consultatiebureau waar de hele vervelende mevrouw die mij altijd zo eng en achterdochtig aankijkt wijkverpleegkundige mij fijntjes wees op het feit dat Zoon2 ' nogal bovenin de curve zit ' , wat eigenlijk gewoon betekent; hij is een vetklep. Ik ben erg trots op De Zonen, die beiden buddhaesque afmetingen vertonen, als baby. Ze zijn rond en dik en zacht en ik doe Zoon2 ook nog mutsjes op, waardoor zijn dikke gezichtje extra rond eronderuit komt. Je zou bijna denken dat ik uit Polynesië kom, waar groteske dikte als het summum van schoonheid wordt gezien, (dat klinkt slim hee, maar ik heb het van internet, ghiihihi)maar dat is niet zo, voor mijzelve geldt dit allerminst (nog 3 kilo! Drie!), maar ik vind het voor De Zonen een buitengewoon goede eigenschap, het babydik.
Niet dat ik Zoon2 nu elke dag slagroomtaartjes en roombotercroissantjes voer, welneen. De Zonen zijn helemaal uit zichzelf zo blakend, puur op melk en geschmutste worteltjes.
Echter moet ik mij toch al jaren verantwoorden op het consultatiebureau, elke keer weer. En nu zag Echtgenoot dit weekend, dat de wipstoel waar Zoon2 in verblijft ten tijde van zijn groentehapje, geschikt is tot maximaal 9 kilo. Zoon2 weegt meer dan dit, en hij is pas 5 maanden, terwijl zulks een stoel volgens mij tot minstens 1 jaar gebruikt kan worden. Woehahah! Waarschijnlijk zal hij dientengevolge ook nooit in een fietsstoeltje mogen, als het zo doorgaat. Moet hem dus leren fietsen voor hij 9 maanden is. Nogal een opgaaf, aangezien Zoon1, die al 4.5 is, dit nog steeds niet kan.(Zoon1 heeft vele andere kwaliteiten)(Zoals; tot 10 tellen in het Engels; wan toe trie fuur voef sieks sivven eet nijn toen)(heul knap he!)

Desalniettemin, niettegenstaande, hetere vuren dus. De zilveren schoenen staan te glanzen naast mijn nieuwe broek, 3 kilo verwijderd van aantrekken. (Gaat vet ook van je voeten af?)En nu is Zoon2 ziek. En zal ik vanmiddag weer een ritje richting huisarts maken.
Voor de 3e keer in 1 week.
Ik lijk wel een stalker van de dokter, zo vaak kom ik daar.
Misschien kunnen we vriendinnen worden, dan is het ook niet zo genant, dat ik daar elke dag binnen kom zetten.
Ik denk dat ik maar een flesje wijn voor haar meeneem, mevrouw de doktert. Dan drinken we er op.

woensdag 16 juni 2010

De Gelukkige Zoon

















Even een binnenkomert; ik neem de opvoeding en ontwikkeling van mijn kinderen heel serieus. Dus. Ja echt hee, heel serieus. (Uche. Ho, daar verslikte ik mij even, u ook?)
Enniewee, in het kader van Leering ende Vermaeck, toog ik afgelopen zondag met Zoon1 te Amsterdam, naar science center Nemo. Zoon1 noemt dit ' het bellen museum ' , omdat je daar in een grote zeepbel kunt staan, wat het hoogtepunt van plezier is voor een kleuter en zijn moeder. In Nemo kun je testjes doen, in een ballenfabriek werken, doen alsof je water zuivert in de duinen, 3D film kijken over moleculen en cellen in het lichaam, en dansen op een dansmasjiencomputert, allemaal zulks. En oh ja, lunchen bovenop het dak van het gebouw, met uitzicht over het scheepvaartmuseum, 'een piratenschip'. Echt heel leuk.
Zoon1 blijkt een feilloos gevoel voor emotie-herkennen te hebben, volgens een test die hij met grote ogen deed. (En ik blijk enòrme mensenkennis te hebben, volgens een andere test aldaar. Jawel, dus past maar op, want ik doorzie u allen. Ha!)

Zoon vond het een uitermate leuk uitstapje, vertelde hij en ik zag natuurlijk meteen een wetenschappelijke studie in het vooruitzicht, een professor in den dop en bedacht mij al welke outfit ik aan zou trekken, als trotse, ondersteunende edoch hippe moeder, naar zijn bul-uitreiking, over 20 jaar. (dit ondersteund door zijn juf, die ons mededeelde dat Zoon zijn CITO toets uitmuntend heeft gemaakt. Ooh het moederhart!)

Eenmaal thuis echter de volgende dag, trok het kind zijn broek uit, mijn blauwe pumps aan en verkondigde dat hij allergisch is voor speklapjes en bloemkool, zo verkouden is dat hij helaas niet meer naar school kan gaan en dat hij voortaan zonder piemel door het leven zal gaan, als meisje.
Ik zag de nieuwe jurk die ik voor zijn diploma uitreiking zou kopen, mij door de neus geboord worden en een visioen voor ogen van mijn Zoon, die homosuele kappert wordt op hoge hakken, zonder enig wetenschappelijke studie, maar, wel heel gelukkig.

(NB: De Juf noemde Zoon: welbespraakt. Ooohh het moederhart again. Maar misschien zit er dan nog een carriere als showmaster in ook nog!)

Zie foto's. Leueuuuuk he!

donderdag 10 juni 2010

Helegaar niet moe hoor

' Waarom kunnen mannen ook moedervlekjes hebben? ' ' het zijn toch geen moeders? Mannen kunnen toch geen moeder zijn? Mamma, hoe kan dat? Mamma? Maammaaa? '
Aldus Zoon1, vanmorgen op de fiets naar school. ' Vraag dat straks maar aan de juf, ghehehe ', rondde ik het vraaggesprek heel verantwoord af.
Zoon1 moest mij hebben vanmorgen; direct bij het ontwaken, zong hij een onverstaanbaar en onbegrijpelijk lied, wat ik na moest zingen. Toen ik dat deed, moest het overnieuw, want ik moest het met een hogere stem zingen. Jawel. Na de 4e poging van mijn kant, was ik het spuugzat, ontstak Zoon1 in woede en stampten wij beiden mopperend de trap af. Eenmaal beneden was de ellende alweer vergeten en had hij voornamelijk nog oog voor zijn ontbijt. En ik ging naar de keuken en dronk koffie. Maar niet omdat ik anders niet kan functioneren...neeheeeen; ik ben namelijk helegaar niet heul moe. Want! Omdat!! Zoon2! Heeft! De hele nacht! Geslapen! Voor het eerst, hoefden Echtgenoot of ik er niet middennachtelijk uit, voor flessen, spenen en anderszins babyesque taferelen.
Nu was het nog heerlijker geweest in de ochtend, als ik niet de avond ervoor Chardoniserend met De Vriendinnen had doorgebracht, maar hee, daar praten we niet over.
Voor nu leef ik in de waan, dat vanaf nu de nachten beter zullen zijn, dat Zoon1 moeilijke vragen aan de juf stelt, en ik mijn zilveren schoenen ga vinden. Amen.

woensdag 9 juni 2010

Zucht ende steun

Zoon1 is als Draak verkleed naar school getogen, zo mogelijk nog iets meer hyper dan normaal al het geval is. Ik werd voor de 3e keer in 2 dagen compleet natgeregend, terwijl ik vriendelijk knik naar mijn kroost dat onder het regententje heerlijk droog in dn fiets vertoeft, en net maakte ik mijn sigaret per ongeluk uit op een babyslak. Vies hee.
Verder is onze drogert ter ziele en kom ik welhaast om in de was, die opeens allemaal aan het kleine rekje moet komen te hangen en moet ik mijn haar nodig verven, wat er steeds maar niet van komt. De zilveren schoenen heb ik nog steeds niet en Zoon2 wilde vannacht bijkans een lopend buffet in zijn ledikant geserveerd krijgen.
Is het heeeel erg, heeeeeeel erg als ik alvast een klein wijntje neem?

maandag 7 juni 2010

Zeven

Echtgenoot en ik zijn vandaag zeven (7)jaar tesaam. Niet getrouwd, dat pas 3, en eigenlijk klopt het ook niet heulemaal, want eigenlijk was het ergens in mei, dat wij elkander ontmoetten, maar, na een hoop gerommel met data, tijdstippen, locaties en verschil van mening over romantische aangelegenheden, is onze jubileumdatum 7 juni. Vandaag dus. Hoera!
Vanmorgen om 04.00 uur wilde Zoon2 ons al feliciteren. Hij riep luidkeels om slingers, taart en champagne en bracht een fraai lied ten gehore.(hij blérde om zijn flesje melk, maar dat staat zo onfeestelijk)
Zijn feestje duurde tot 06.00. Toen ging ook de wekker, handig.
Zeven jaar geleden, gingen wij dagelijks pas naar bed om 04.00, nu staan we kennelijk op, op zulke tijdstippen. Op foto's van zeven jaar geleden sta ik slank en jong en bruinverbrand en altijd een beetje brak van de avond ervoor. Op foto's van tegenwoordig sta ik wit en moe en altijd een beetje brak van het vroege opstaan.
Op foto's van toen staat Echtgenoot met haar op zijn benen. Op foto's van tegenwoordig niet. Oh, dat heeft er niks mee te maken? Neen. Maar ik wilde het wel even kwijt.

Mijn doel voor vandaag is een cadeau voor mijzelve te kopen. Ik denk aan zilveren schoenen. Vanavond ga ik dan met mijn schoenen aan op de bank liggen en denken aan de komende 7 jaar. ( Aan het eind daarvan zijn De Zonen echt al schrikbarend groot.) Wie weet hoe wij er voor staan tegen die tijd, misschien wel weer jong en bruin en slank en harig. De techniek staat voor niks. Immers. En anders trekken we gewoon maar een fles open, want dat is altijd goed.

woensdag 2 juni 2010

Spelen

Zoon1 komt tegenwoordig thuis met verhalen over ' robotje gespeeld ' en ' prins en prinses die in de zandbak vielen gedaan '. ' En toen was jij de vis en ik was de visser en de worm en toen waren wij in het water..'. Zulks, zeg maar. Ik knik altijd toegeeflijk en geinteresseerd en stop ondertussen de wasmasjien maar weer eens vol met kleuteroutfits.
Soms moet ik meedoen met zijn zelfbedachte spelletjes, en als het écht niet anders kan, dan doe ik dat dan maar. Echter, hoe ik ook mijn best doe en mij inleef in Roodkapje, een bloem, een auto-met-pech, altijd krijgen wij ruzie, rolt Zoon getergd met zijn ogen en moet ' de stomme mamma ' maar weer afdruipen naar de keuken om de lijdende kinderziel te troosten met koek en ijs.
Terwijl ik heus wel van spelen hou, waarlijk. Heel eerlijk; het liefst met een kurkentrekker, maar meer pedagogisch verantwoord, kan ik ook best omgaan met een bankje in de zon in de speeltuin, of een stoel naast de zandbak in de achtertuin.
Daarbij los ik mijn tekort aan speel-kwaliteiten in, met mijn gave voor voederen. Ik speelde namelijk vanmorgen nog 'keukentje' en toen was ik de moeder die zelluf een fruithapje maakte voor Zoon2. Banaan. Pureren. Klaar! Jawel, dat klinkt heel simpel, maar ik was zo trots, dat ik direct na deze geweldige prestatie mijn handen aan mijn schort afveegde en de camera pakte.
(Helaas bleek dat ik geen schort aanhad, en had dus overal banaan-smutsj gesmeerd)
(Ik bedacht mij kennelijk in hoofd meteen moederkloekeigenschappen toe, zoals schort- dragen. Raar.)
Verder is Zoon2 ook een soort speelgoed. Voor mij, that is. Alles wat ik doe, vindt hij om te lachen: bijten in zijn dikke beentjes, schudden met zijn dikke billetjes, kussen in zijn dikke nekje en zijn hele dikke lijfje omhooggooien en weer opvangen. En hoe harder hij lacht, hoe leuker het is, en ga ik maar door. Uren vermaak ik mij met mijn speelgoedbaby. Later zal het lachen hem vergaan, als ook hij erachter komt dat zijn moeder die van de luie soort is, zonder talent voor rollenspellen en 'toen was ik de koning en jij was in de gevangenis'. Maar dat maak ik dan heus wel weer goed met een zelfgemaakt ijsje ofzo. (Limonade. In vriezert. Klaar!)
Gelukkig hebben ze elkaar, de jongens. Daarom heb ik er ook twee, dan kan ik tenminste weer rustig spelen met wijn mijn eigen speelgoed.